Na een paar dagen dooi is het eindelijk zover. Ik durf het aan en vertrek voor een rondje over de Stulp. Al op het fietspad richting bos voel ik het verschil en vraag ik me af waar dat nu aan ligt. Het kan de ondergrond niet zijn, wat hier is het ook nog gewoon verhard, pas na een kilometer wordt het halfverhard en later gewoon bospad. Het verschil is dat ik hier niet continue auto's voorbij hoor komen. Dat betekent dat ik boven mijn gestamp en gehijg uit vogels kan horen.
Ik loop lekker en begin al direct met een hoger tempo dan normaal op dit rondje. Halverwege heb ik even een dipje, misschien ook omdat ik bijna onderuit ga op één van de laatste sneeuwresten. Hardnekkig spul zijn die aangestampte ijskorsten. Daarna pak ik het flinke tempo weer op en ik weet de tweede helft weer sneller af te leggen dan de eerste helft.
Het voelde als lente!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten