Was ik te overmoedig geworden of is het gewoon domme pech? Vorige week maakte ik wat meer kilometers, maar vooral deed ik twee intensieve activiteiten na elkaar (10 km wedstrijd en blauwe paaltjes), gevolgd door een "normale" training op donderdag. Die training viel niet mee, maar ik deed het rustig aan en sloeg één serie over.
Op zondag kon er wel weer een rustig duurloopje volgen. Ik voelde me weer fris en liep lekker ontspannen onder prima weersomstandigheden door een prachtig bos. Helaas, na ongeveer 6,5 kilometer voelde ik plots iets in mijn rechterkuit en verder lopen was geen optie. Een typisch geval van een spierscheurinkje. Wandelen ging nog wel en heel rustig dribbelen ook. Omdat de treugweg zo wel wat langer zou duren (ik was ongeveer op het verste punt), belde ik maar even naar huis. Daar boden ze aan om me met de auto tegemoet te komen.
Nu een paar dagen later lijkt de schade niet al te groot. Aan de buitenkant is er niet te zien (geen welling of bloeduitstorting). Gister kon ik nog vaag een pijnlijke plek voelen als ik hard op mijn kuit drukte, maar dat is verdwenen en ook het trap lopen gaat geheel pijnloos. Ik neem wel even de tijd om te herstellen. Bij de training die ik gister moest geven, deed ik dus niet mee. De rest van de week zal ik ook niet niet hardlopen. Wellicht komend weekend voorzichtig een paar minuutjes en dat volgende week opbouwen. Van de geplande wedstrijden zal de zomeravondcup van volgende week in ieder geval afvallen. Ik hoop nog wel mee te kunnen doen met het NK Masters dat op 12 en 13 juni in Amersfoort wordt gehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten