Open Soester kampioenschappen Blauwe Paaltjes

In 2010 werd de eerste editie georganiseerd van de "Open Soester Kampioenschappen Blauwe Paaltjes". Sindsdien is het een jaarlijks terugkerend evenement, een rondje zo hard mogelijk over een veel gebruikte route door het bos in Soest.

Iedere zichzelf respecterende hardloper of jogger in Soest en omstreken heeft het rondje wel eens gemaakt. En dat geld ook voor wandelaars al of niet in bezit van een hond. In 2010 deed ik mee. In de jaren daarna niet, vaak omdat de dag ervoor een wedstrijd van de Zomeravondcup op het programma stond. Ik heb nog wel een paar keer als parcourswacht een bijdrage geleverd. Gisteravond tijdens het eten besloot ik om nog even langs te gaan om te gaan kijken. Mijn zoon Kees had wel zin om mee te doen en hoewel ik nu ook op dinsdag al een wedstrijd had gelopen besloot ik dan ook maar aan de start te verschijnen.

We waren ruim op tijd voor een warming-up (het was overigens warm zat). Het was niet mijn bedoeling om voor de winst te gaan, dat zou sowieso niet haalbaar zijn, maar omdat ik de dag ervoor ook al een wedstrijd had gelopen, mocht het wel wat rustiger. Dat waren ook de plannen van diverse leden van de wedstrijdgroep, die ook de dag ervoor in Utrecht waren. Kees zat vol ambitie, die zou ik niet bij gaan houden. De start was op het zand en we zorgden wel niet te ver van achter te staan.

Het eerste stukje op het zand was zwaar, maar omdat ik links en rechts allerlei mensen veel harder zag gaan, liet ik me toch verleiden tot een snelle start, met als gevolg dat ik al in het rood liep toen we op de betere bospaden kwamen. Daar sloot ik aan bij een groepje met Theo en Jos, terwijl Kees ergens voor mij uit het beeld verdween. Jos liep ook weg uit de groep zodat er een stuk of 5 over bleven. Na een kilometer of twee raakten we er één kwijt. Iets verder, waar het pad een stukje over het mulle zand gaat, had ik het idee dat het tempo inzakte en ik nam de kop over en was los. Maar blijkbaar was deze versnelling een beetje te veel voor me, want met nog een kilometer te gaan kwam Theo weer bij en moest ik hem laten gaan. Ik besloot dat het geen zin had om te forceren en liet het tempo een beetje zakken.

Uiteindelijk kwam ik als 11e over de streep in 18 minuten (4 seconden sneller dan 6 jaar eerder). Kees was 7e geworden en liep met 16:41 bijna anderhalve minuut sneller, een hele knappe prestatie.