Een PR is wel een beetje spierpijn waard.

Na een tijd op een lager pitje was het zondag 14 juni eindelijk weer tijd voor een wedstrijd. In de afgelopen weken volgde ik met argusogen de weersverwachting, want ik voelde me prima. Snelheid en duurvermogen alles leek te kloppen, ik voelde dat er een mooie tijd in zou kunnen zitten bij de halve marathon van Amersfoort. Maar ja, in de afgelopen weken was het toch vooral warm en dan zou een snelle tijd er niet inzitten. Voor zondag werd ook ruim boven de 20 graden voorspeld en ook nog behoorlijk vochtig.

Zondagmorgen begon het om een uur of negen flink te regenen en dat was ook nog zo toen ik om om kwart over twaal op de fiets vertrok. Het werd wel iets minder toen we nog even naar de deelnemers van de marathon keken die twee uur eerder gestart en nu onderweg waren naar de dierentuin. Robert, Raymond, Evert, Ad en Leatitia liepen er nog vrolijk en fris bij. Tegen twee uur stonden we in het gedrang in het startvak en het druppelde nog steeds. Misschien zou het toch niet te warm worden. Met Peter en Janet besprak ik de plannen. Ik had een tijd van ongeveer 1.37 in mijn hoofd en wilde weg op 4:40 per kilometer. Peter en Janet wilden nog iets sneller en ik liet me overhalen om met 4:30 per kilometer op weg te gaan.

De eerste kilometer was het nog erg druk veel inhalen, inhouden en slalommen. Na ruim 5 minuten hadden we nog geen kilometermarkering gezien en na 10 ook nog niet. We besloten dat we het dan op gevoel en de hartslagmeter van Janet moesten doen. Na een paar kilometer besloten we bewust op te letten dat we niet te hard van stapel liepen. Maar we gingen zeker niet langzamer.

Het parcours in Amersfoort is uniek. Hoewel de halve marathon niet door de dierentuin en door het station gaat, loopt het wel gelijk met ongeveer de helft van het marathonparcours en door dat de marathondeelnemers 2 uur voor ons gestart waren, kwamen we deze na een kleine 5 kilometer weer tegen. Vrijwel direct zagen we Evert en Raymond. Na een korte groet scheurden we er voorbij. Vanf dit punt stonden er om de twee-en-een-halve kilometer verzorgingspunten met water, sportdrank, banaan en sinaasappel: Prima! Ik griste hier en daar een fles of beker water of een stuk fruit mee.

Op het lange stuk langs de A28 begon ik echt lekker los te komen en moest Janet me tot de orde roepen. Dus liepen we met z'n drieën verder in een straf tempo. Even voordat we weer terug onder de A28 doorgingen moest het 10 kilometer punt liggen. Daar kwamen we langs in ongeveer 43:30, da's ook voor een tien kilometer een leuke tijd, maar wij mochten nog even verder. Langs de Ikea ging het even later weer onder de A1 door naar Kattenbroek. Dat was een mooi stuk groen asfalt en ik liet Janet en Peter achter me met nog zo'n 8 kilometer te gaan. Kattenbroek was een feest: ik werd gedragen door het publiek dat allemaal mijn naam bleek te kennen (of in ieder geval kon lezen van mijn startnummer).

Samen met een man met een wit petje liep ik kop-over-kop een paar kilometer door. Uiteindelijk ging hij toch net te hard en met zo'n 4 kilometer te gaan moest ik er voor werken om het tempo te kunnen houden. Daar zat plots mijn vrouw aan de kant. Die was nog helemaal op de fiets gekomen. Ze kon wel zien dat ik toch een beetje moe begon te worden. Het gebrek aan kilometeraanduidingen zat me toch wel dwars. Ik had geen idee hoe ver het nog was en op welke tijd ik aankoerste. Misschien kwam ik wel in de buurt van de 1 uur 30?

Eindelijk was daar de brandweerkazerne waar we dwars door heen mochten. Daarna zou het nog maar een kilometer zijn volgens mij. Ik wist nog een versnelling te vinden en sloot zowaar weer aan bij de man met de pet. Het stuk langs het water duurde voor mijn gevoel nog eindeloos. Eenmaal op de stadsring liep de man met de pet toch weer bij me weg, maar ik kon voor mijn gevoel nog soepel naar de finish. Voor de zekerheid keek ik in de laatste bocht nog wel even achterom of Peter niet nog achter me zat. En toen kon ik kijken naar de tijd. 1 uur 36 en nog wat seconden klokte ik zelf, 4 minuten onder mijn PR.

Enige tijd na mijn finish vond ik de rest van de groep weer terug. Peter bleek na zo'n 12 kilometer een flinke inzinking gehda te hebben en kwam ninnen in 1 uur 43. Janet zat maar twee minuten achter me. Van de anderen begreep ik dat het toch wel een zware loop was geweest. Ondanks dat de zon niet scheen was het niet koud en Amersfoort is niet helemaal vlak. Het publiek was echter fantastisch.

Vandaag waren de uitslagen beschikbaar. Mijn eindtijd was 1.36:21, de snelste Pijnenburger. De lijst is gesorteerd op brutotijd. Als ik dat corrigeer kom ik op 132e plaats uit. Al met al een puike prestatie.