Vrijdagavond begon voor mij een druk weekend met deelname aan de Bergrace By Night 2010. Ik had hier uiteraard wel eens van gehoord, maar nog nooit meegedaan en ook geen idee wat ik kon verwachten. Samen met Erik, Gert en Roel vertrokken we om even na half negen in de richting van Rhenen. Toen was het nog licht, maar al snel begon de duisternis in te vallen. Ik maakte me wat zorgen over de temperatuur want er werd voor 's nachts tot 2 graden vorst voorspeld en ik had gekozen voor een korte broek, maar wel een shirt met lange mouwen.
Zonder problemen bereikten we Ouwehands Dierenpark en al snel reden we in een bus in de richting van Wageningen. Op de markt was net een warming-up voor een kortere afstand aan de gang. Het was er gezellig (met al die kroegen vol hardlopers), maar niet te druk en dus goed overzichtelijk. We waren ruim op tijd, zo'n twee uur voor onze start van 23:20. Dus er was nog wel even tijd om iets te drinken. In Café de Tijd vonden we een comfortabel plekje en namen een consumptie. Ondertussen bespraken we de plannen. Erik zou in verband met de naweeën van een flinke verkoudheid (bronchitus?) rustig aan doen. Gert begint altijd rustig en loopt dan mooi constant en ik zou wel zien hoe het zou lopen. De 11.6 kilometer is een incourante afstand en het parcours is niet vergelijkbaar met een kilometerlange klim aan het eind. Daar wilde ik iets voor over houden.
Zo'n 30 - 45 minuten voor de start begonnen we met inlopen, een rondje langs hotel De Wereld en over de Grebbedijk. Daarna wat rekken en strekken en de kleren inleveren. De temperatuur op de Markt viel reuze mee. In het deelnemersveld ontwaarde ik nog een tweetal bekenden en ik stond even heel dom te kijken toen iemand "Ha Richard", tegen me zei. Leuk die startnummers met je voornaam er op. Na nog een snelle laatste sanitaire stop sloten we een beetje achteraan in de groep voor de start. Dat betekende wel weer even wachten tot we echt van start gingen en het eerste stuk moest ik flink slalommen. De bedoeling was om eerst een beetje in mijn ritme te komen en dan lekker te gaan lopen. Het constant inhalen van anderen werkt wel als een rode lap, met het gevaar dat ik te veel energie verbruik in het begin. Deze keer ging het volgens mij beter, maar door het ontbreken van afstandsaanduidingen had en heb ik geen idee hoe hard het ging.
Lopen in het donker was een nieuwe ervaring. Natuurlijk trainen we 's winters ook in het donker, maar dan kiezen we altijd verlichte wegen. Zo begon het ook in Wageningen. Maar op de Grebbedijk was het een stuk minder verlicht. Ik nam maar aan dat het wegdek goed zou zijn, maar zorgde er wel voor goed mijn benen op te tillen. Goed voor de techniek! Ik zag wel de toegevoegde waarde van de lampjes die veel lopers op hun hoofd droegen. Ik moest het doen met een fluoriscerende staafje dat ik om mijn bovenarm gewikkeld had. Een mooi gizicht al die lopers met meer of minder verlivhting. Na een paar kilometer volgde in Wageningen een venijnig klimmetje van de Westbergweg. Daar achterhaalde ik de al de eerste dame die toch vijf minuten voor me gestart moest zijn. Ik bleef andere lopers inhalen en werd door een stuk of vier anderen voorbij gelopen.
Na ongeveer 20 minuten verliet ik de bebouwde kom van Wageningen. Op het volgende stuk dijk waren wegwerkzaamheden, dat betekende een onverhard stuk waar ik extra goed moest opletten waar ik mijn voeten neerzette. Het veld van lopers raakte steeds meer verspreid. Ik werd bijgehaald door een andere loper waar ik bij aanhaakte. Samen liepen we een behoorlijk stuk verder tot we de provinciale weg tussen Wageningen en Rhenen passeerden en een donkere weg dwars door de weilanden namen. Ik liet mijn metgezel gaan omdat het volgens mij net te hard ging. Ik voelde mijn maag, toch te veel gegeten en hield ook rekening met de laatste klim. Het was hier wel heel donker. Boven de lopers waren de sterren goed te zien, maar ik had niet te veel tijd om die te bewonderen, om niet te struikelen bleef ik de grond in de gaten houden en er waren maar weinig lopers te zien, dus ik probeerde ook in de gaten te houden waar ik naar toe moest.
Na een tijd volgde een bocht naar links en liepen we aan de voet van de Grebbeberg en iets verder ging het rechtsaf de berg op. Hier stond een bord "Nog 1 km". Ik drukte mijn stopwatch in en begon aan dit laatste stuk dat mooi omzoomd werd door vele waxinelichtjes. Netjes op mijn techniek lettend ging ik omhoog. Dat ging erg mooi en ook vrij vlot, tot ik bijna door mijn enkel ging omdat er grote geulen in het pad zaten, waarschnijlijk veroorzaakt door water dat naar beneden gestroomd was. De schrik sloeg in mijn benen, ik wilde niet een blessure oplopen, dus ik liet het tempo wat zakken en koos voor de rand van het pad, voor mijn gevoel veiliger omdat het midden uitgesleten leek. Op het laatste rechte stukje kwamen nog twee lopers hard voorbij. Na ongeveer 51:30 drukte ik mijn eigen stopwatch in. De klim had me 5:30 gekost. Dat betekende dat het eerste stuk in 46 minuten gegaan was. Netjes voor een kwartmarathon.
Na het inleveren van de chip trof ik Erik, Roel en Gert weer. We zochten onze kleren en keken nog even rond in de feestzaal. Eén van de bekenden die ik bij de start trof, was gevallen in de klim. Toch een beetje jammer van het parcours. Het is wel een loop met een heel eigen leuke sfeer, die goed georganiseerd is.
Ondertussen is de uitslag gepubliceerd. Met 51:31 ben ik netto 29e geworden en 7e in mijn categorie. Beide bij de eerste 10% en daar had ik een beetje op gehoopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten