Gister was er een mijlpaal en meetpunt in mijn herstelproces. De Amersfoortse baancompetitie ging van start met een 3000 meter. Het is één van mijn favoriete wedstrijdcycli. Goed georganiseerd gelijkwaardige tegenstand, niet duur en lekker dichtbij. Ik doe daar graag mee en dit jaar kon ik de eerste wedstrijd gebruiken om te testen welk niveau ik heb en of mijn achillespees ook deze belasting aan kan. Over de eindtijd maakte ik me niet te veel illusies. Het zou mooi zijn als ik 12:00 zou kunnen lopen. Over mijn achillespees maakte ik me eigenlijk geen zorgen, een rondje van 3 kilometer mocht geen probleem zijn.
De eerste wedstrijd valt vroeg dit jaar, daarom was het ook frisjes, maar er stond vrijwel geen wind. Ik besloot dat ik in een korte tight en t-shirt moest kunnen lopen, maar voor het in- en uitlopen gingen daar diverse laagjes over heen. Mijn GFR 310 was nogal van slag tijdens het inlopen. Ik liep rustig terwijl het horloge vond dat ik ruim sneller dan 15km/u liep. Thuis zag ik ook een hele vreemde route:
Ik mocht starten in de derde serie met Roger en Emiel. John had op het laatste moment afgehaakt, net als Dick die in de serie voor mij had mogen starten. Emiel liep afgelopen weekend nog 1:24 bij de CPC en zou dus tot veel meer in staat moeten zijn. Roger hoopte 11:45 te kunnen lopen. Ik had een goede start en kon snel naar de binnenkant van de baan op ongeveer 4e positie in het veld. Het tempo voelde goed en ik besloot lekker door te lopen. De doorkomst na 200 meter was ca 45 seconden, prima voor een start. Er werd een beetje van positie gewisseld. Een loper nam wat voorsprong en Emiel nam de kop van het peloton. Ik bleef lekker op de 5e plek hangen. De eerste volle ronde ging in 90-91 seconden. De ronden daarna bleven schommelen tussen 90 en 95 seconden en ik kon goed blijven volgen. Twee lopers van Altis namen even de kop over. Maar even later besloot Emiel dat het harder kon en liep hij uit op de rest van de groep, maar nog wel een stukje achter de eenzame koploper. Ongeveer halverwege liet nummer 4 een gaatje vallen en ik meende dat ik wel iets harde kon. Ik ging er voorbij en kwam weer vlak achter nummer 3, maar 200 meter verder had ik al spijt van deze versnelling. Ongeveer anderhalve ronde liep ik op de 4e plek, toen liet ik me bewust weer inhalen en sloot aan in de hoop in de laatste 200 meter nog wat over te hebben. Op 150 meter versnelde ik, dat leek makkelijk te gaan, maar mijn "concurrent" pareerde de versnelling en ik had het idee dat ik stil viel. Toch was ik met 11:33 tevreden, want het was sneller dan ik vorige week had verwacht.
Emiel liep 11:15 en Roger kwam uit op 12:23. Twee series later stonden er weer 4 Pijnenburgers aan de start. Ze liepen alle vier een sterke race en verbeterden hun tijden van vorig jaar of zelfs hun PR. In de laatste serie bleek Bart weer de snelste van ons allemaal.
Vandaag lijkt mijn achillespees echter een beetje stijfjes. Dat is onverwacht en ik hoop dat dit eenmalig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten