Een half jaar stilte

Ruim een half jaar lang zijn er geen updates geweest RichardRent. Dat betekent niet dat ik al die tijd niet gelopen heb of anderszins niet actief ben geweest op hardloopgebied. De kans is groot dat je via andere kanalen daarvan iets hebt meegekregen. Door allerlei andere bezigheden kon ik de tijd niet vinden om mijn blog bij te werken. Ten eerste neemt mijn werk wat meer tijd, daarnaast hebben we plannen voor een grote reis deze zomer en de voorbereidingen daarvan vragen wat aandacht en in oktober 2016 begon voor mij een nieuw loop-avontuur. Ik had besloten de opleiding BLT-3 (basis looptrainer niveau 3) te gaan volgen en daar is ook behoorlijk wat tijd in gaan zitten. sinds oktober heb ik een aantal workshops gevolgd, loopgroepen en trainingsomgeving geanalyseerd, een jaarplan besproken en een flink aantal keer een training voorbereid, gegeven en geëvalueerd. Al met al is daar behoorlijk wat tijd in gaan zitten. Maar het was erg leuk en leverde ook nog mooie plaatjes op.

Het resultaat van dit alles was dat ik op 8 april succesvol mijn praktijkexamen aflegde.

Direct aansluitend ben ik als trainer aan de slag gegaan bij de Fitstart en na de zomer ga ik als trainer mee doen met de C-groep waar ik ook het praktijkdeel van mijn opleiding gedaan heb.

Dat betekent niet dat ik niet meer als loper actief ben. Na de blessures van 2016, ben ik weer begonnen met opbouwen, niet langer onder leiding van Wim, maar nu Richard van E. een bekende trainer uit de omgeving. Richard zorgt voor nieuwe impulsen, zijn schema's zijn anders met veelal combinaties van lange en korte intervallen, zoals bijvoorbeeld deze: 4 x 1500 - 700). In plaats van lopen in hartslagzones, lopen we nu op rondetijden en zoveel mogelijk in groepjes van gelijke snelheid. Bovendien zijn er nieuwe (snellere) lopers bijgekomen, al met al een nieuwe stimulans voor mij en voor de hele wedstrijdgroep. De lopers van Pijnenburg halen nu regelmatig het podium.

Dat zit er voor mij nog even niet in. Zeker aan het eind van 2016 merkte ik dat ik nog een eind van de vorm van een jaar eerder verwijderd was. Om de Runnerscup van 2016 te kunnen voltooien moest ik nog een lange afstand lopen en ik besloot om dit jaar mee te doen met de Zevenheuvelenloop. Ik kon een lift krijgen van Zevenheuvelen-veteraan Arno dus dat was comfortabel, te meer omdat hij toegang had tot de schouwburg als omkleedlokatie en ik als invité mee kon profiteren.

Ik hoopte en verwachtte rond 1 uur 6 minuten te kunnen lopen en ging weg op 4:24 per kilometer. Maar afgezien van de eerste en de tiende kilometer zat dat tempo er niet in. Na zo'n zeven kilometer zat ik er al door en in het verdere verloop had ik heel veel moeite met de heuvels en daarvan waren er genoeg. Uiteindelijk liep ik 1:08:26. en meer zat er niet in. Bij de finish trof ik nog twee blije Pijnenburgers (Bart en Maarten) die wel een PR hadden gelopen.

Voldoende reden om goed door te blijven trainen, want dit moest beter kunnen. Het eerstvolgende meetpunt was de Sylvestercross. Hier stond ik na een jaar afwezigheid weer traditiegetrouw aan de start samen met Derk en Kees. Kees ging uiteraard voor een snelle tijd, ik wilde vooral vlak lopen en ging er niet vanuit dat Kees zou kunnen volgen. Misschien kon ik net onder 40 minuten uitkomen? Het was dit jaar een zware uitvoering, vooral de passages door het zand gingen moeizaam. Conditioneel ging het wel goed, maar ik had het idee dat ik een snelle duurloop liep en geen wedstrijd - een mentaal dingetje.

De eindtijd (40:22) was net iets langzamer dan ik had gehoopt. Kees liep een hele snelle 37:05 en Derk keurig 42:14.

In de weken na de Sylvestercross was mijn hamstring weer een beetje stijf en ik vreesde een terugval, maar na een aantal trainingen merkte ik gelukkig weer verbetering. Kees had sinds de Sylvestercross last van kuiten. Dat leek ook weer van zelf over te gaan, maar toen hij serieus begon te trainen voor de Batavierenrace, kwamen de klachten zodanig terug, dat hij daarvoor moest afzeggen,

Ondertussen was een nieuw kalenderjaar begonnen, met een lege Runnerscup en natuurlijk de Keistad Baancompetitie en de Zomeravondcup. Aan de Florijn Winterloop kon ik niet meedoen in verband met de BLT-3 opleiding. De eerste echte test zou dus de 3000 meter in Amersfoort worden. Bij de inschrijving had ik als verwachte eindtijd 11;25 opgegeven, ietsje sneller dan vorig jaar. eén week voor de wedstrijd liet Richard ons een testloopje doen. Halverwege een training moesten we 1200 meter voluit, op basis daarvan probeerde hij een voorspelling van de eindtijd op 3000 meter te maken. Ik kreeg 4:18 als opdracht, overeenkomend met de snelheid van mijn PR op de 3000 meter. Op de één of andere manier wist ik er 4:13 uit te persen, maar die snelheid leek me voor 3000 meter niet haalbaar. Ik werd hierdoor wel wat optimistischer over de te halen tijd in Amersfoort. Richard wilde me laten starten op 10:30 (ruim sneller dan mijn PR), ik hoopte zelf 11:00 te kunnen lopen.

Tijdens de wedstrijd liep het toch wat anders. Waarschijnlijk liet ik me te veel aanmoedigen om naar een tijd onder de 11 minuten te lopen in plaats van efficiënt in de groep te blijven lopen en pas later te versnellen. Ik probeerde een aantal keer te versnellen, maar merkte al snel dat ik daarmee te veel energie verbruikte. De laatste 800 meter waren zwaar, met moeite hield ik het tempo ongeveer vlak en na 11:16 kwam ik over de streep. Sneller dan vorig jaar en sneller dan mijn inschrijftijd, maar ik hat er iets meer van verwacht. Eigenlijk gold dat voor de meeste Pijnenburgers, alleen Martin wist met een indrukwekkende race een hele goede tijd (en clubrecord) neer te zetten.

Twee weken later stonden we er opnieuw, nu voor de halve afstand. Richard was een stuk voorzichtiger, Hij had 5:20 in gedachten, Ik had 5:17 ingeschreven en hoopte nu tussen 5:00 en 5:15 uit te komen. Deze race liep wel zoals gedacht. Ik wist snel een plekje aan de binnenkant van de baan te bemachtigen, zat direct in een goed tempo en liep op tijd de gaatjes dicht als voor mij iemand een gat liet vallen, zo schoof ik langzaam naar voren in het veld terwijl iedere ronde ongeveer 2 seconden sneller was dan nodig voor een eindtijd van 5:15. De eindtijd van 5:08 was prima.

Weer twee weken later volgde de 5000 meter. De laatste jaren botert het niet zo tussen mij de 5000. Meestal zijn de laatste 2 kilometer heel zwaar en verlies ik dan op het schema. Wilde me dat deze keer niet weer gebeuren dan moest ik rustig beginnen. Mijn inschrijftijd van 19:40. Ik hoopte op 19:15 tot 19:30. Richard verwachtte 19:00. Ik zat in één serie met Bas en Luc, waarvan ik verwachtte dat ze sneller zouden zijn. Weer startte ik behoudend en zorgde er voor snel aan de binnenkant van de baan te lopen. Daardoor raakte ik wel een beetje opgesloten, een andere loper (Erik van AV Triathlon) liep ruim 2 rondes schuin voor me waardoor ik niet makkelijk naar voren kon. Dat was eigenlijk wel nodig, want na een redelijke eerste ronde, zakte het tempo naar 1:36 per rondje, waar ik richting 1:34 wilde. Richard moedigde mij aan om te versnellen, maar pas na ruim een kilometer kreeg ik daarvoor de gelegenheid omdat ook Erik naar voren schoof. Vanaf ca 1400 liep ik op kop met volgens mij een klein groepje achter me. Ik probeerde nog naar Bas en Luc te lopen die een klein gaatje hadden, maar veel kleiner werd dat gaatje niet. Zo liep ik tot ongeveer het 4 kilometerpunt op kop en probeerde het tempo vlak te houden. De rondetijden liepen langzaam op van 1:32 naar 1:34, maar echt instorten deed ik, Met nog een kilometer te gaan nam iemand anders de kop over, ik probeerde te volgen, maar na 300 meter viel er echt een gaatje. In de laatste twee rondjes kwamen nog een paar lopers voorbij en het eindsprintje kon ik ook niet meer winnen, maar met 19:23 was ik zeker tevreden.

Natuurlijk begon ook de Zomeravondcup weer. Deze keer zou ik mijn zwager ontmoeten bij de eerste wedstrijd op 18 april. Hij is ook fanatiek hardloper, maar woont niet naast de deur. Nu werkt hij regelmatig in Amersfoort en kon dat combineren met deelname aan de Zomeravondcup en konden we een keer samen lopen. Het liep echter allemaal een beetje anders, want bij de warming up vertelde hij dat hij een paar dagen eerder wat last van zijn kuit had gekregen. Helaas voelde hij dat weer tijdens het inlopen, dus besloot hij niet van start te gaan. Ik maakte mijn warming-up af met andere AV Pijnenburgers en stond toch wel een beetje gespannen aan de start. Mijn plan was om te proberen met Stef mee te gaan, daarmee zou ik mogelijk rond 41 minuten uitkomen. Stef vertrok voor mijn gevoel vrij hard en dat bleek volgens mijn Garmin te kloppen met een eerste kilometer onder 4 minuten (3:52). De tweede ging iets rustiger met 4:03. Bij het 3 kilometerpunt, nam ik de binnenbocht en de kop over waar ik tot dan toe alleen maar had gevolgd. Het gevolg was wel dat ik tegen de wind in op kop liep. Een loper van AV Triathlon bleef slim precies schuin achter me lopen. Dat bleek Erik te zijn die bij de vorige baanwedstrijd was uitgestapt, wat een toeval. Ik hield het tempo vlak tussen 4:01 en 4:05 en er bleef een groepje van 4 over: Stef, Erik en een loper die ons na ruim 5 kilometer bedankt voor het kopwerk en verwachte dat hij zou moeten lossen. Ik liep al een tijd samen met Erik voorop en ik kreeg vertrouwen in een mooie tijd, totdat ik na zo'n 6,5 kilometer in eens mijn kuit van onderaf stijf voelde worden en na een tiental meters schoot het in mijn kuit en was verder lopen geen optie. Wandelend en dribbelend ging via een afkorting terug naar de baan waar mijn zwager mij stond op te wachten.

Het is een vergelijkbaar geval als vorig jaar, toen was ik binnen een paar weken weer terug. Nu heb ik na één week rust en een week opbouwen al weer mijn eerste baantraining er op zitten, ik verwacht de volgende wedstrijden weer present te zijn.

In maart schafte ik ook nog een paar mooie nieuwe lichte schoenen met minder drop aan Ik ben vooralsnog heel tevreden met deze Adidas Adizero Boston Boost 6.