Dat ging al weer beter.

De westrijden van de Keistad Baancompetie volgen elkaar snel op. Gisteravond stond de 1500 meter op het programma. Na de tegenvallende 3000 meter van vorige week was het tijd voor revanche. En het moest ook wel een beetje beter want deze keer stond ik ingedeeld in serie 5 met veelal snellere lopers. Grappig detail dat er naast mij nog vier andere lopers van AV Pijnenburg aan start stonden, allemaal jeugdleden (U14 of U16). Ik was sowieso de oudste deelnemer in deze serie. De zoon en dochter van R. stonden ook in de serie. Ze vertelden me dat ze K. de tip hadden gegeven met mij mee te gaan omdat ik wel zou weten hoe dit in te delen.

Het was gelukkig iets warmer dan vorige week, droog en er stond vrijwel geen wind. Ik moest weer aan de buitenkant starten en zag een aantal snelle lopers er vandoor gaan. Halverwege het eerste rechte stuk vond ik een gaatje om aan de binnenkant te kunnen lopen en liet me met het groepje mee voeren. Het tempo voelde hard, maar niet te hard. Ik had de afgelopen weken een aantal trainingen gedaan met korte intervallen waarin ik net iets sneller liep dan 3:40 per kilometer en dat hielp. Aan het eind van de eerste bocht liep ik vlak achter K. Ze liep net iets langzamer dan ik wilde. In het passeren tikte per ongeluk haar voet aan, maar gelukkig zonder gevolgen.

Ik liep op gevoel en had geen tijd om op mijn horloge te kijken, bijblijven was het idee. Uit strava haal ik dat  de eerste ronde in 84 seconden ging, net iets harder dan de bedoeling was. Ik bleef achter een andere jongedame lopen, waarbij ik voor mijn gevoel af en toe een beetje moest inhouden, dat was niet erg, want zo kon ik nog iets over houden voor de tweede helft. Het tweede rondje was met 90 seconden inderdaad iets langzamer. Op het 1 kilometerpunt ging het tempo er nog iets meer uit besloot ik in te halen, maar die kleine versnelling voelde ik 150 meter verder al in mijn benen. De laatste 300 meter werden zwaar, De jongedame die ik had ingehaald, kwam nog weer voorbij en het ontbrak aan energie om mee te gaan. Toch ging mijn snelheid nog wel weer iets omhoog, maar op 30 meter kwam K. als een raket voorbij, kijk maar naar mijn verbaased blik op de laatste foto. Toch ben ik best tevreden met mijn eindtijd van 5:31, wat ook weer een clubrecord bij de M 60 oplevert.

20 seconden te langzaam

 De tijd vliegt, het is alweer maart en de Keistad Baancompetitie is weer begonnen. Het vliegen van de tijd zorgt er ook voor dat ik weer een jaar ouder ben en nu als zestigjarige rond loop. Als competatief ingestelde loper zie ik dat ook als een kans, want ik val nu in een andere leeftijdscategorie, onder andere voor de clubrecords. Die twee zaken kwamen gister bij elkaar. want er stond een 3 kilometer op het programma en het huidige record stond op 11:59. Vorig jaar liep ik 11:55, dus wie weet zou ik dit record kunnen verbeteren.

De eerste wedstrijd van de baancompetitie begint vroeg in het jaar en echte snelheid hebben lopers dan traditioneel niet in de benen. In de afgelopen weken had ik een aantal keer 6 x 500 meter op 4 minuten per kilometer getrained en daarbij gemerkt dat ik best moeite had met dat tempo. Bo. Daarnaast voelde ik een verkoudheidje opkomen en was het gisteravond behoorlijk koud. Bij het inlopen vond ik de lucht droog in mijn keel. 

In de serie-indeling zat ik in de tweede serie, op papier als één van de snelste lopers. Het risico zat er in dat ik geen geschikt groepje zou vinden om aan te haken. Ik moest helemaal aan de buitenkant starten. De start liet lang op zich wachten door technische problemen, zodat we allemaal weer afkoelden, maar uiteindelijk konden we weg. Waar ik voor vreesde gebeurde bij het uitkomen van de bocht probeerde ik een beetje in te schuiven, maar het tempo was voor mijn gevoel zo laag dat ik er langs liep en de kop overnam. De eerste twee honderd meter was met 46 seconden niet bijzonder snel voor een start, dus mijn gevoel dat er langzaam gestart was, klopte.

En zo liep ik op kop van een groep(je) geen idee wie mij volgden, maar Annabel zat er wel bij die vooraf had verteld onder de 12 minuten te willen lopen en graag door mij gehaasd wilde worden. Martin stond bij de start om mijn doorkomsttijden ten opzicht van het gewenste schema door te geven. De eerste twee 3 rondjes zat ik 2 seconden onder het schema. Dat was mooi, maar het ging niet zo ontspannen als dat het zou moeten. Tot overmaat van ramp voelde ik snel dat de veter van mijn linkerschoen losging. Ik wist het nog een twee rondjes vol te houden, maar toen gaf ik de kop over en 200 meter later moest ik het groepje laten gaan en daarmee ook het schema. 

Ik verloor 3 tot 5 seconden per rondje en nog een keer ingehaald zodat ik 6e liep. In de laatste ronde hervond ik nog iets van energie en met een eindsprint wist ik alsnog 5e in de serie te worden in een eindtijd van 12:16. 20 seconden langzamer dan waar ik op had gehoopt. De mooie foto's komen weer van Harry van 't Veld.