20 seconden te langzaam

 De tijd vliegt, het is alweer maart en de Keistad Baancompetitie is weer begonnen. Het vliegen van de tijd zorgt er ook voor dat ik weer een jaar ouder ben en nu als zestigjarige rond loop. Als competatief ingestelde loper zie ik dat ook als een kans, want ik val nu in een andere leeftijdscategorie, onder andere voor de clubrecords. Die twee zaken kwamen gister bij elkaar. want er stond een 3 kilometer op het programma en het huidige record stond op 11:59. Vorig jaar liep ik 11:55, dus wie weet zou ik dit record kunnen verbeteren.

De eerste wedstrijd van de baancompetitie begint vroeg in het jaar en echte snelheid hebben lopers dan traditioneel niet in de benen. In de afgelopen weken had ik een aantal keer 6 x 500 meter op 4 minuten per kilometer getrained en daarbij gemerkt dat ik best moeite had met dat tempo. Bo. Daarnaast voelde ik een verkoudheidje opkomen en was het gisteravond behoorlijk koud. Bij het inlopen vond ik de lucht droog in mijn keel. 

In de serie-indeling zat ik in de tweede serie, op papier als één van de snelste lopers. Het risico zat er in dat ik geen geschikt groepje zou vinden om aan te haken. Ik moest helemaal aan de buitenkant starten. De start liet lang op zich wachten door technische problemen, zodat we allemaal weer afkoelden, maar uiteindelijk konden we weg. Waar ik voor vreesde gebeurde bij het uitkomen van de bocht probeerde ik een beetje in te schuiven, maar het tempo was voor mijn gevoel zo laag dat ik er langs liep en de kop overnam. De eerste twee honderd meter was met 46 seconden niet bijzonder snel voor een start, dus mijn gevoel dat er langzaam gestart was, klopte.

En zo liep ik op kop van een groep(je) geen idee wie mij volgden, maar Annabel zat er wel bij die vooraf had verteld onder de 12 minuten te willen lopen en graag door mij gehaasd wilde worden. Martin stond bij de start om mijn doorkomsttijden ten opzicht van het gewenste schema door te geven. De eerste twee 3 rondjes zat ik 2 seconden onder het schema. Dat was mooi, maar het ging niet zo ontspannen als dat het zou moeten. Tot overmaat van ramp voelde ik snel dat de veter van mijn linkerschoen losging. Ik wist het nog een twee rondjes vol te houden, maar toen gaf ik de kop over en 200 meter later moest ik het groepje laten gaan en daarmee ook het schema. 

Ik verloor 3 tot 5 seconden per rondje en nog een keer ingehaald zodat ik 6e liep. In de laatste ronde hervond ik nog iets van energie en met een eindsprint wist ik alsnog 5e in de serie te worden in een eindtijd van 12:16. 20 seconden langzamer dan waar ik op had gehoopt. De mooie foto's komen weer van Harry van 't Veld.