De eerste echte senior

Gisteravond was het heerlijk loopweer. Zonnig maar niet te warm en een prachtig blauwe lucht. De ideale omstandigheden voor een loopje door en rond de Soesterduinen en laat daar nou net het eerste Open Soester Kampioenschap Blauwe Paaltjes gehouden worden. In de afgelopen week had ik al de indruk dat ik niet de enige deelnemer zou zijn. Vrijwel alle trainingsgroepen van de AV Pijnenburg hadden deelname aan deze loop als onderdeel van de training opgenomen. Het was dus al een gezellige en beetje zenuwachtige drukte bij de atletiekbaan. In een lange sliert vertrokken de groepen naar de nieuwe kiosk aan de Foekenlaan waar de start en finish waren. De meeste lopers hadden toch op z'n minst een blauw shirt aan getrokken en enkelen waren nog wat verder gegaan om kans te maken op de speciale prijs voor de loper die het mooist blauw verkleed deelnam.

De start bleek niet direct bij de kiosk, maar lag als verrassing een ruim honderd meter verderop op de zandvlakte van de duinen. Heel slim omdat zo de kans op dringen op de smalle bospaadjes een stuk kleiner werd, maar dat betekende wel eerst een flink stuk door het mulle zand heuvelop. Na het inlopen waren we als eerste bij de start en we wisten dus een plekje vooraan te veroveren, alleen een aantal snelle jongens uit de wedstrijdgroep mochten nog voor ons staan. Die vertrokken dan ook als een speer na het startschot over het zand, ik liep even gelijk op met Peter, Erik en Ad, maar ging als eerste van onze groep het parcours op.

Voor me zag ik de wedstrijdlopers langzaam tussen de bomen verdwijnen alleen een jongen van een jaar of 15 en iemand in een blauw hazenpak (!) bleven in het zicht, maar liepen wel langzaam uit. Ik voelde al snel dat ik weer een bliksemstart had gemaakt en dat het hard ging. Daarom verwachtte ik dat er mensen achterop zouden komen. Die kwamen er niet, langzaam werd het gat met de mensen achter me groter volgens mij. Het lukte om me te focussen op de jonge loper voor me, de haas was ook uit het zicht verdwenen en zo mijn tempo vast te houden. Aan de handgeklokte tussentijden zag ik dat het nog steeds goed ging, dat gaf me de benodigde moraal. Ergens halverwege stond een vrouw foto's te maken en toen ze mij zag naderen, riep ze: "Daar is de eerste echte senior". Ik neem aan dat het als compliment bedoeld was.

In de buurt van de bunker werd ik toch ingehaald, door iemand die ik op het zand gepasseerd was. Hij liep in één ruk door naar de jongen en ook daar voorbij. Iets verderop zag ik dat de man in het hazenpak het toch te zwaar had gekregen. Hij begon te wandelen en ik haalde hem in. Nog even klampte hij aan en daarna was ik hem kwijt. Maar tot mijn schrik zag ik Theo achter me aan komen. Die staat bekend om zijn eindsprint en dat zat er bij mij niet meer in. Het enige wat ik kon doen was het hem niet makkelijk maken. Dus perste ik alles eruit om niet stil te vallen. Met nog twee klimmetjes te gaan, kreeg ik het gevoel dat ik hem voor zou kunnen blijven en zo waar, dat lukte.

Geen plaats bij de eerste drie en ook niet prijs voor de "blauwste loper", maar 18:04 over ongeveer 4,3 kilometer op een zwaar parcours is een mooie prestatie en vooral het feit dat ik het hoge tempo heb kunnen vast houden stemt me zeer tevreden. Ad kwam binnen in 18:35 en Peter (die een stukje verkeerd liep) in 18:54. Bij een andere blogger vond ik al een leuke impressie met foto's.