De Bosmarathon

Voor het eerst sinds jaren deed ik weer mee met de Pijnenburg Bosmarathon. Eigenlijk is dat vreemd, want het is één van de mooiste evenementen in de wijde omgeving. De route gaat door de prachtige bossen van Pijnenburg over echte bospaadjes. Zo'n 10% is verhard, maar ook daar kun je naast de verharding lopen als je dat wilt. Daarbij komt dat door een slimme opzet van de starttijden de hele dag door publiek aanwezig is. De marathon (en de estafette) start zoveel eerder dat lopers daarvan finishen als de deelnemers van de kortere afstanden ook op het parcours zijn. Doordat er ronden van 10,5 kilometer gelopen worden, kom je als deelnemer ook regelmatig over de atletiekbaan, waar je hartstochtelijk wordt aangemoedigd voor je weer het bos in kunt.

Maar in de afgelopen jaren had ik telkens een reden om niet te starten. Dit jaar niet, sterker nog we hadden als wedstrijdgroep afgesproken om zoveel mogelijk deel te nemen en als aanmoediging was de halve marathon opgenomen in de wedstrijden voor de Runnerscup. Vorig jaar liepen Titus en Peter hier snelle tijden ondanks het parcours. Dat parcours is namelijk vrij zwaar te noemen met smalle bospaadjes, die soms modderig kunnen zijn, krappe bochten en ook een aantal pittige heuveltjes. In de voorbereiding hoopte ik stiekem op een tijd onder 1:35. Maar in de afgelopen weken viel veel neerslag en er zelfs een boom dwars over het parcours.

Op vrijdag en zaterdag was het weer flink nat. Ik hoopte nog op in ieder geval een droge zondag, maar toen ik vroeg op stond omdat ik weer assisteerde met de tijdwaarneming viel de regen weer met bakken uit de lucht en het was ook nog koud. Ik was maar wat blij met mijn winterjas.

In de loop van de ochtend werd het droog en het gateway-tijdregistratiesyteem functioneerde naar behoren, dus het werd tijd om warm te lopen. Ik nam een rondje "blauwe palen" even weg van de hektiek, maar moest wel een beetje doorlopen omdat ik niet te veel tijd had. Ik kreeg zowaar last van steek in mijn zij, dus dat was geen best begin. Eenmaal terug bij de start hoorde ik dat vooral het eerste bospad erg slecht was. Dat was geen verrassing, maar het was dus wel belangrijk om vooraan te starten om een beetje zelf het pad te kunnen vinden. Met ruim 100 deelnemers en deelneemsters hoefde ik niet erg te dringen voor een plekje op de tweede of derde rij en ik hoefde daar ook niet lang te wachten tot het startschot. Al glibberende koos iedereen op het slechte bospad voor het smalle randje langs de grote modderplassen. Toen we dat gehad hadden keek ik maar eens op mijn Garmin en zag dat ik harder liep dan verantwoord voor een halve marathon. Ik schakelde terug en liet me in een groepje zakken achter een meneer met een blauw shirt. Ook op de rest van de bospaden was het steeds zoeken naar de begaanbare stukken langs grote plassen. Kijk voor een indruk maar naar het deel van dit filmpje vanaf ca. 3:16.

Ondanks dat lag het tempo best hoog. De eerste 8 kilometers gingen tussen 4:18 en 4:27. Daarna kwam een technisch moeilijk stuk, met onder andere een en stukje over de "heuveltjes". Even daarvoor had was de groep waarin ik liep uit elkaar gevallen en had ik een kwartet met Titus, na een versnelling moeten laten gaan. Ik had een andere loper als haas, waar ik een beetje op het elastiek aanhing en het tempo zakte naar 4:42. Maar bij het opdraaien van de atletiekbaan ging hij rustig een gelletje eten. Ik nam de kop over en verwachtte hem later wel weer achter me te horen. Mijn snelheid ging weer omhoog, eerst naar onder 4:20 en daarna zes kilometer stabiel op 4:34. Bij mijn doorkomst had ik een tijd van hoog in de 46 minuten gezien en als het een beetje meezat kon er toch nog een mooie tijd uitrollen. Bij 13 kilometer stond mijn vrouw me aan te moedigen, een mooi steuntje in de rug, want Titus was ondertussen uit beeld verdwenen. Ook de aanmoedigingen van de eenzame baanwachten kon ik erg waarderen:

Zo telde ik de kilometers af en haalde ik af en toe een marathonloper in. Aan de voet van de heuveltjes motiveerde Wim me nog een keer: "Even aanzetten heuvelop". Dat werd nog een kilometer van 4:49, maar daarna was het nog maar twee kilometer en op het rechte eind naar de finish zag ik dat ik onder 1:35 zou eindigen.

Zo was het op dit zware parcours toch gelukt mijn snelste halve marathon van dit jaar neer te zetten. 1:34:44 was goed voor een tiende plaats. In mijn Garmin data zie je flinke schommelingen in de snelheid, maar ik vermoed dat dat door het parcours komt.