Het is niet altijd prijs

Na drie PR's op rij wist ik dat er een keer een eind aan die reeks zou komen. Je kunt niet iedere wedstrijd weer harder dan de vorige keer. Bovendien had ik de tijd op de 10 kilometer behoorlijk scherp gezet. Ik wist bij de start van de tweede wedstrijd van de Zomeravondcup dat het niet eenvoudig zou worden om daar nog wat af te halen. Aan de andere kant hoefde ik maar 6 seconden sneller te zijn om onder de magische grens van 40 minuten te kunnen duiken en hoewel het al behoorlijk warmer was dan de vorige keer, zal de temperatuur het bij de overige wedstrijden naar verwachting nog lastiger maken.

Het plan was redelijk eenvoudig. Vorige keer liep ik vrijwel vlak, met een klein dipje rond 7 kilometer. Nu wilde ik weer net zo vlak openen en dan in de tweede helft proberen net voldoende winst te pakken. Bij de atletiekbaan ontmoette ik weer een grote delegatie Pijnenburgers: Adry, Arno, Berend, Dirk, Edgar, Erik, Gerrie, Irene, Jan, Jos, Marcel, Martin, Peter, Rob, Theo en Titus. John was er voor de aanmoedigingen en foto's. Al snel werd me duidelijk dat ik vandaag in de gaten gehouden zou worden. Mijn progressie is niet onopgemerkt gebleven. Martin, Theo en Titus zouden proberen mij te volgen en dat deden ze direct vanaf het begin. Titus zat zo dicht op me, dat dat bijna een struikelpartij opleverde in het gedrang op de baan. Aan mij de opdracht om mezelf niet van de wijs te laten brengen. Gedoseerd hard gaan was het idee. Dat ging eigenlijk best goed, de eerste kilometers gingen tussen 3:55 en 4:00, vergelijkbaar met de vorige keer. Aan het getik van de vootpod van Titus hoorde ik dat hij nog steeds volgde en uit mijn ooghoek zag ik ook af en toe blauw-wit van Martin en Theo. Zo waren we een mooi treintje in de eerste kilometers.

Een jongedame in een lila shirt herkende ik van de vorige keer. Ze kwam nu al in de eerste kilometer voorbij en liep harder dan ik goed vond, dus ik liet haar gaan, maar na een tijdje stabiliseerde de voorsprong en de rest van de wedstrijd zag ik haar steeds ongeveer even voor voor me. Dichterbij kwam ik ook niet meer. Hoewel de snelheid vergelijkbaar was met drie weken geleden, kostte het iets meer moeite. Mijn Garmin had deze keer een iets grotere afwijking dan de vorige keer. Mijn 5 kilometerpunt lag zo'n 75 meter voor de markering van de organisatie. Rond dat punt zakte mijn snelheid voor het eerst door de 4 minuten per kilometer. Met hard werken wist ik dat nog een kilometer vol te houden met alleen Titus nog achter me. Rond 6500 meter haalden we iemand in die net een beetje uitweek voor een tegenligger, daardoor moest ik vol door de wind en Titus kon wel binnen door, hij nam de kop over en riep iets als "Kom op, het kan nog onder de 40 minuten." Na een korte poging om achter hem te blijven hangen, liet ik een gaatje vallen. Dat liep snel op naar zo'n 15 meter. Het werd niet groter, maar voor mij begon een soort van ge-jojo. Althans zo voelde het. Ik kwam bij een dame in het zwart, die direct weer bij me weg liep, ik sloot weer aan en moest weer lossen.

Plotseling kwamen we weer bij Titus. Hij had kramp gekregen en viel even stil. Maar wist bij me aan te sluiten. We liepen een kilometer samen tot de brug, gevolgd door het knipje met steile afdaling. John maakte een foto en moedigde ons aan.

Normaal kan ik goed dalen, deze keer voelden mijn benen als van rubber en in plaats van hard ging ik even langzaam. Titus liep weer weg en ik worstelde me naar de finish. Kilometer 9 ging in 4:16. Daarna kon ik nog wel een soort versnelling opbrengen, maar ook die was niet meer zo hard als vorige keer. Met 40:45 liep ik wel mijn tweede tijd ooit en voor de tweede keer onder 41 minuten. Meer zat er niet in. Op zich was ik tevreden met het tempo dat ik de eerste 6 kilometer kon draaien. Maar het had me te veel moeite gekost zodat een PR er niet in zat. Overigens iepen de meesten een stukje langzamer dan vorige keer. Waarschijnlijk waren de omstandigheden iets zwaarder.