Ondanks mijn achillespeesblessure van rond de jaarwisseling en het feit dat het herstel niet zo snel ging als gehoopt, waardoor ik nu niet op het niveau van vorig jaar zat, had ik mezelf toch aangemeld. Ik hoopte onder de 2:30 te kunnen lopen en zou daardoor waarschijnlijk wel laatste worden, maar wel binnen 20 seconden van de winnaar moeten kunnen finishen.
Zo'n NK is echt weer een andere wedstrijd. Er is een uitgebreid reglement. Je wordt geacht minimaal anderhalf uur van te voren jezelf te melden. Ongeveer 10 minuten voor de start van je wedstrijd moet je je in de call room melden en er kan ook op doping worden gecontroleerd. Bij aankomst zag ik dat er in plaats van 2 series op tijd, maar 1 serie zou zijn, er waren blijkbaar wat afmeldingen, een plaats in de top 10 behoorde tot de mogelijkheden. Ik keek eerst maar eens rustig rond om de sfeer te proeven en om een beetje te snappen hoe het in z'n werk ging. Zo kon ik ook een paar series 400 m horden zien. Ik sprak nog even Vincent (clubgenoot en fysiotherapeut). Hij had zaterdag al zilver op de 1500 gewonnen en kwam nu voor goud op de 800, bij de M35. Daarna liep ik me warm op een vertrouwd rondje en gebruikte het tegenover gelegen terrein van de korfbalclub voor de warming-up. Dat was daarvoor beschikbaar.
Nadat ik mijn inloopshirt had verwisseld voor mijn wedstrijdsinglet (dat viel nog niet mee, met een startnummer voor en achter over mijn bezwete lichaam) dribbelde ik langzamerhand richting call room. Daar ontmoette ik de overige 6 deelnemers. Baan 3 zou dubbel bezet zijn. Met mijn ingeschreven tijd was ik de langzaamste en mocht daarom in baan 6 starten als een soort van haas voor de eerste meters. Vlak voor onze starttijd werden we opgehaald en terwijl de serie voor ons van start ging, liepen wij naar de start. Ik had besloten dat ik hard zou starten zodat ik wellicht nog net zou kunnen aansluiten bij het uitkomen van de bocht. 2 rondjes helemaal alleen leek me niet handig. Dat ging boven verwachting, bij het uitkomen van de bocht was een groepje van 5 net voor me, maar ik kon nog net voor nummer 6 naar de binnenkant van de bocht. Langs het eerste rechte eind stond Vincent te wachten op zijn gang naar de start. Hij riep dat ik moest aansluiten bij het groepje voor me. Dat was wellicht net niet haalbaar, maar gaf nog wel een stukje extra motivatie. Op het 200 meter punt stond een klok. Vanuit mijn ooghoek zak ik die weg tikken, 28, 29, ... Zou ik die eerste 200 in 30 seconden gelopen hebben, dat leek me sterk. Iemand riep 33,5 voor het groepje voor me, dat klopte beter, want dat betekende voor mij rond 35 seconden. Wel harder dan 2 weken geleden en dat voelde ik ook, maar op een NK moet je niet te voorzichtig zijn. 400 meter was net boven 70 seconden, daarmee lag ik op schema voor een tijd onder 2:30. Nog steeds liep in 6e positie. Het gat met het groepje voor me werd langzaam wat groter en bij het 500 meterpunt werd ik ingehaald. Ik probeerde nog aan aan te haken, maar het werd een beetje zwart voor mijn ogen. Ik liep op de limiet en er moest nog een stukje gelopen worden. De foute klok stond op 1:44, maar de laatste bocht was zwaar. Terwijl ik het laatste rechte eind op kwam zag de eerste 4 finishen, Ik wist er nog iets van een versnelling uit te persen en kwam in mijn beleving nog iets in te lopen op nummer 6. Zelf klokte ik 2:26, het werd officieel 2:27:06, binnen 20 seconden van de winnaar en onder 2:30 (5 seconden sneller dan twee weken geleden). Beter kon ik niet, dus helaas wel laatste, maar toch 7e op een NK. En als ik volgend jaar weer een tijd rond 2:20 denk te kunnen lopen, ga ik het nog een keer proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten