In augustus begon het ook te kriebelen en wilde ik weer eens een wedstrijdje lopen. Ik besloot me in te schrijven voor de halve van Eindhoven. Kees loopt daar al een paar jaar en hoopt dan mijn PR te verbreken. In plaats van aanmoedigen zou ik ook meelopen, maar dan niet zo snel als hij. Aan de andere kant van het spectrum was er begin 10 september een avondwedstrijd op de baan in Soest. Ik zag dat er een 800 meter op het programma stond. Dat leek me leuk. De 800 meter bij de Windhonden was niet slecht gegaan en daarmee kwam zelfs een clubrecord in beeld. Ik schreef me in en toen moest ik op zoek naar schoenen.
Dat zit namelijk zo. Sinds kort is het schoenenregelement van de Internationale AtletiekUnie en dus ook de Nederlandse aanzienlijk aangescherpt. Zolen mogen nog maar 25 mm dik zijn of de schoenen moeten voorkomen op een lijst van de IAAF. Ik had vernomen dat er eerder dit jaar in Amersfoort al eens een controle op schoenen was geweest en wilde dat risico niet lopen. Mijn schoenen komen niet voor op de lijst en zijn waarschijnlijk ook dikker, dus werd het tijd voor een zoektocht. Het bleek niet zo eenvoudig om schoenen te vinden die zeker aan de eisen zouden voldoen. Uiteindelijk lukte het bij de Runnersworld in Utrecht (dank JanWillem), waar ze de Saucony A9 hadden, een fijne lichte schoen:
Baanwedstrijden hebben een eigen sfeer waar ik van hou. Al die atleten die aan verschillende onderdelen meedoen en bij een 800 meter ook nog een keer die snelle opeenvolging van series, er is altijd wat te doen. Gelukkig zat ik in al in de tweede serie (de langzame mochten eerst :-), dus erg zenuwachtig kon ik niet worden. Gemiddeld zouden de anderen wat sneller zijn, althans op papier, want ik rekende zelf op 2:45. Ik kon bij het uitkomen van de eerste bocht mooi aansluiten bij wat juniores en liep in een heerlijk tempo, redelijk ontspannen, zuinig aan de binnenkant het eerste rondje, Daarna vond ik het wat langzaam gaan, net als een meneer die nog achter mij liep en voorbij kwam, Ik sloot weer bij hem aan en met nog 300 meter te gaan haalde ik ook hem in. Toen werd het een zaak van overleven. Bij Halverwege de laatste bocht werd het zwaar. Ik werd uiteindelijk nog net weer ingehaald, maar mijn eindtijd van 2:34 was ruim voldoende voor een nieuw clubrecord.
Na de baanwedstrijd was ik een weekje op vakantie. De week daarna pakte ik mijn trainingen weer op om de puntjes op de 'i' te zetten voor de halve marathon, die een kleine drie weken later zou zijn. Een training van 4 x 1500 op halve marathon tempo en een paar dagen later een lange duurloop was het plan, maar bij het begin van de 2e 1500 meter schoot het in mijn rechterkuit. Na een beetje rekken en wandelen was een rustig dribbeltje wel weer mogelijk en ging op die manier naar huis.
De volgende morgen was mijn kuit wel gevoelig, maar het viel me niet tegen. Op dinsdag moest ik een baantraining geven aan de wedstrijdgroep en een dag later volgde een training aan de C-groep. Bij de baantraining liep ik voorzichtig een paar rondjes, zonder problemen. Een dag later durfde ik het aan om groter rondje op Easy-tempo mee te lopen. In beide gevallen was er geen negatieve reactie, dus pakte ik voorzichtig mijn gewone loopjes weer op. Op zaterdag volgde alsnog 4 x 1500 meter. Een mooie training om mezelf te wennen aan het beoogde tempo en dat ging goed. Dat gold ook voor het rondje van 9 kilometer dat ik een paar dagen liep. Op woensdag was er nog een training van de C-groep onder leiding van Rijnvis deze keer, met 10 x 200 een mooie snelheidsprikkel.
Op zondag stond ik dus gewoon aan de start van de halve marathon in Eindhoven. Wel een beetje extra spannend, want ik miste voor mijn gevoel wat lange duurlopen en was ook onzeker hoe mijn kuit zich in de tweede helft zou houden. Het was heerlijk loopweer, net niet te warm. Kees stond in een andere startwave en zou 15 minuten eerder starten, dus na een stukje gezamenlijke warming-up zou ik die pas bij de finish weer zien als het goed was. Op mijn Garmin had ik een work-out geprogrammeerd om de eerste 10 kilometer tussen 5:10 en 5:20 te lopen, daarna mocht het 5:05 tot 5:25 worden. Het ging al vanaf de start harder. Steeds probeerde ik iets langzamer te lopen, maar ik liep ontspannen ongeveer 5:00 per kilometer en dat kilometers lang. Ik liet me zo weinig mogelijk afleiden door lopers die harder voorbij kwamen of lopers waar ik naar toe kon lopen, maar had ook oog voor het publiek.
Na 14 kilometer werd het wel een beetje moeilijker. Er kwam een man naast me lopen die vroeg welke eindtijd ik in gedachten had, hij liep namelijk al een een flink stuk achter me en ik liep zo mooi vlak. Ik vertelde dat ik 1:50 in mijn hoofd had bij de start, maar me realiseerde dat ik daar al een flink eind onderzat, maar ook dat merkte dat het wat moeilijker werd. Inderdaad liepen me kilometer tijden een beetje op naar rond 5:05. Op ongeveer een kilometer voor het einde moedigde Tanneke me nog een keer aan. Daarna kwam het lastige stuk over Stratumseind. Dat is smal en er staat veel publiek dicht op elkaar met bier- en frituurlucht. Een echt eindsprintje zat er niet meer in, maar 1:46:33 was een mooie tijd en alweer behoorlijk vlak gelopen.
Het spandoek hieronder was speciaal voor mij gemaakt, maar had ik in de drukte bij de finish gemist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten