In de afgelopen jaren had ik al wel vaker op een podium gestaan, maar dat betrof altijd clubwedstrijden. Nog nooit had ik dat meegemaakt na een andere wedstrijd en het winnen van prijzengeld was tot nu toe ook een onbekend fenomeen. Dit jaar kreeg ik na twee weken Zomeravondcup in de gaten dat ik een goede kans maakte om bij de eerste 3 in het klassement te eindigen. Gezien het aantal deelnemers moest het dan wel minimaal de tweede plaats zijn om in de prijzen te vallen.
Na de derde wedstrijd stond ik nog steeds op de eerste plaats, maar "virtueel" was er een snellere deelnemer. Als die zou meedoen was de overwinning voor mij onhaalbaar. Voor plek twee had ik een voorsprong van 45 seconden. Mijn directe belager moest dat goed maken op mijn langzaamste tijd (40:21) of alles wat ik in de vierde wedstrijd sneller zou zijn. Dat zou voldoende moeten zijn, maar ik wist dat hij in het verleden flink snellere tijden had gelopen. Met gepaste spanning ging ik daarom naar de vierde wedstrijd toe.
Het was prachtig weer, maar er stond nog een aardig windje en de temperatuur was ook iets hoger dan de voorgaande keren. In warme omstandigheden heb ik het over het algemeen wat moeilijker. In de kleedkamer ontdekte ik dat ik mijn Garmin thuis had laten liggen. Dat was even schakelen, want nu kon ik niet op een tijd lopen, maar moest het op gevoel. Het plan om te mikken op 40 minuten en dan wellicht nog wat te versnellen tegen het eind kon de prullenbak in. Plan B werd nu om alleen mijn direct belager (Anton) in de gaten te houden en er voor te zorgen dat het gat niet te groot zou worden. Bij de start zag ik hem vlak voor me staan, dat maakte het al makkelijker om hem in de gaten te houden.
Ik stond deze keer iets verder naar voren in het startvak en kon dus snel weg. Nadeel is wel dat het tempo van de meeste lopers om mij heen voor mij net iets te hoog lag. Ik ging heel bewust op zoek naar een eigen tempo om niet weer net als vorige keer veel tijd te verliezen in het tweede deel. In het rondje op de baan had ik wel Anton ingehaald, hij liep nu een klein stukje achter me. Jos was me voorbij. Bij het keerpunt zag Bart helemaal voorin het veld op de 3e of 4e plek. Anton liep nog steeds een klein stukje achter me.
Nog steeds kwamen er lopers voor bij, af en toe haakte ik even aan, met een paar lopers voor me werd het gat niet groter, maar ik wilde niet forceren door er naar toe te lopen. Na 3 kilometer, langs de Vecht hoorde ik een iets groter groepje achterop komen. Daar wilde ik bij aanhaken. helemaal toen ik zag dat Anton daar ook in liep. Ruim een kilometer verder waren we met een drietal over. Anton riep naar de derde dat hij afhaakte wegens zijn hamstring. Het bleek dat hij deze loper als haas had gevraagd voor een snelle tijd. Ik besloot dan maar met deze loper verder te gaan. Onderweg meldde hij dat hij liep op een tijd van 38:30 (volgens Anton die ik later bij de finish sprak was 39:30 de bedoeling). Het gaf mij wel moraal helemaal omdat ik hem nog goed kon volgen.
Tot 6,5 kilometer bleef ik bij. daarna moest ik een gat laten vallen en stond ik er alleen voor in dit moeilijke stuk. Op strategische punten stond Stef me gelukkig aan te moedigen en deze keer werd ik ook niet ingehaald door lopers die nog wel een goed tempo liepen. Daaruit concludeerde ik dat ik het tempo toch wel een beetje wist vast te houden, maar zonder Garmin was het lastig in te schatten. Pas op 8 kilometer kwam er iemand voorbij, maar even verderop wist ik weer een ander in te halen en de meneer die mij had ingehaald liep niet veel verder uit en werd in de laatste kilometer een nog een aardig mikpunt. Inhalen lukte niet meer, maar op de baan zag ik dat ik net onder de 40 minuten moest kunnen finishen. Met netto 39:52 was mijn missie geslaagd. Weer een record voor dit parcours en mijn tweede tijd ooit.
De strijd voor het klassement was na 4,5 kilometer beslist toen Anton had moeten uitstappen. Dat betekende dat ik voor het eerst met een bos bloemen en prijzengeld naar huis ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten