Twee wedstrijden in een week

Terwijl ik dit schrijf is er het één en ander veranderd. Allereerst hadden we weer een jaarwisseling. 2023 sloten we af met oliebollen en de traditionele Sylvestercross. Daarnaast is het sinds een paar dagen droog en koud en de komende dagen wordt het nog kouder, een heel verschil met de weken met relatief hoge temperaturen en vooral veel regen van hiervoor. 

Op Oudejaarsdag vielen er flinke buien en er stond een stevige wind, maar volgens de diverse buien-app's zou het 's middags droog zijn. Prima weer om in een korte broek aan de start te staan. Ik koos wel voor een lang shirt om zweet (en andere dingen) weg te kunnen vegen. Het was natuurlijk de vraag hoe het parcours erbij zou liggen. Bij de clinics had ik wat stukjes verkend en het leek wel redelijk goed te zijn en dat bleek ook te kloppen. Het zand was natuurlijk mul, maar er was maar één flinke modderplas, wel tactisch in een scherpe bocht.

In vergelijking met de vorige jaren was de start nu om half drie in plaats van drie uur en het parcours was gewijzigd. Deze keer liepen we tegen de klok in met een lang paardenpad (700 meter) langs het spoor. Uiteraard zat er nog steeds een extra lus van 1500 meter zand direct na de start,

Net als vorig jaar deden Kees, Peter en Fabiënne ook weer mee en Tanneke kwam ons aanmoedigen. Peter en Fabiënne hadden een week of twee daarvoor een snelle tijd op een halve marathon neergezet, dus ik verwachtte nu de langzaamste van het viertal te zijn. We waren mooi op tijd, zagen de prominenten finishen en konden een plekje helemaal vooraan bij de start bemachtigen. Vanaf de start schoot Kees op hoge snelheid weg, ik zag hem als eerste door de bocht gaan. Wij liepen ook voorin en bleven zo uit het gedrang, maar toch werd ik door een andere loper geraakt en kon een valpartij niet vermijden. Ik was bang dat de hele meute over me heen zou komen, maar lag ver genoeg voor en stond ook heel snel weer op, wat adrenaline met je kan doen. 

In mijn beleving liep Fabiënne voor me, maar ik zag haar nergens meer. Ik liep een tijdje gelijk op met Eric uit de C-groep, maar had het idee dat het te hard ging en liet hem gaan. Na 1500 meter mul zand probeerde een comfortabele snelheid te vinden. Dat lukte zo rond 4:40 en ik trok me niets aan van alle snellere lopers die achter me gestart waren en nu voorbij kwamen snellen. Bij de tweede doorkomst door de modderplas haalde ik de eerste achterblijvers in, maar toen we weer op het pad langs het spoor kwamen voelde mijn rechterenkel alsof ik 'm verzwikt had. Ik liet het tempo even zakken tot wandelen en pikte daarna weer een rustiger dribbel op en besloot om na twee rondjes te stoppen, want zaterdag wachtte de Florijn Winterloop. 

Kees eindigde uiteindelijk als vierde. Peter en Fabiënne liepen ook een stiuk sneller dan vorig jaar. En Tanneke maakte wat foto's en filmpjes. Lees onder de foto's verder voor de Florijn Winterloop.

Na afloop van de Sylvestercross had ik wat kleine pijntjes, waarschijnlijk toch de gevolgen van de buitelijn, maar ze waren net op tijd weer over. Zaterdag 6 januari bij de Florijn Winterloop was het ineens koud en droog. Er stond een aardig windje maar nu uit het noord-oosten zodat we die op de terugweg hoofdzakelijk mee zouden hebben.

Deze keer ging Nienke uit de C-groep mee en er zou ook een delegatie van de wedstrijdgroep aan de start staan. De avond ervoor was het wat later geworden, ik had een cross in de benen en vorig jaar was de deelname geen heel groot succes. Ik temperde de verwachtingen maar wat.

Bij de start was ik lekker weg op m'n nieuwe Asics. Na het bruggetje zag ik dat het iets te hard ging en ik zocht een lekker tempo terwijl ik verwachtte dat Roger en Nienke zouden aansluiten of voorbij komen. Na ruim een kilometer kwam er een grotere groep (6 of 7 lopers) voorbij met ongeveer hetzelfde tempo. Omdat we een flink stuk tegen de wind zouden krijgen was ik op zoek naar een groep waarin ik mee kon en dit leek de juiste. De samenstelling wisselede een beetje, maar onder aanvoering van een meneer in een geel shirt bleef er een mooie groep over. Na 3 kilometer sloot Nienke ineens aan en toevallig stond daar ook fotograaf Harry die hele mooie foto's maakte (kijk zelf maar hier).

Nienke liep een beetje harder en liep daardoor weg uit de groep. Ik nam een tijdje de kop over samen mer een andere loper, maar hield in mijn achterhoofd dat ik langs de Leusderhei niet op kop wilde lopern. Dat lukte uitstekend. Steeds kon ik achter één of twee andere lopers een beetje uit de wind blijven. Op de Waterlooweg nam ik de kop weer over, maar daar stond de wind toch ook nog vervelend schuin tegen. Toch bleef de snelheid redelijk constant net onder 4:30 en de 10 kilometer was sneller dan de afgelopen twee jaar. Nienke bleef in het zicht en na een kilometer of 10 ging ze een stukje wandelen, waardoor we nog wat dichterbij kwamen. Ik begon ook moe te worden en moest wel mijn laatste twee metgezellen laten gaan (de loper in het geel en oranje). Op de Treekerwag wandelde Nienke weer een paar meter en kwam ik er weer bij. Ze liep direct weer verder en haasde me voorbij de loper in oranje terwijl fotograaf Harry weer op de juiste plek stond:

Voor mij ging het weer iets te hard, maar even verder liep ik haar voor de laatste keer voorbij en moest ik alleen verder. Het ging wat moeizaam nu ondanks de wind achter en de snelheid zakte naar ongeveer 4:35. Op wilskracht knokte ik me het laatste stukje langs de Grift terug naar de finish. Het vooruitzicht van een mooie eindtijd hielp. 1:12:15 is ruim 3:30 sneller dan vorig jaar.