Singelloop Utrecht

 Mijn zoon Kees loopt al jaren een stuk sneller dan ik, maar een paar weken geleden liep hij een achillespees blessure op. Hij had zich wel inschreven voor de Singelloop in Utrecht en bovendien wil hij over twee weken meedoen met een halve marathon in Schotland. Het gaat al weer beter met zijn achillespees, dus hij besloot om toch mee te doen met de Singelloop om te kijken hoe pees zou reageren op een rustige 10 kilometer (doeltempo rond 5.15 per kilometer). Hij deed mee in een businessteam van Navara (zijn werkgever) en op dinsdag stuurde hij een berichtje dat er nog een plekje vrij was. Als ik zin had kon ik ook meedoen. Ondanks het vroege tijdstip (start van de eerste wave om 9 uur) en de weersvoorspelling leek me dat wel leuk. Aangezien hij de nacht er voor al bij ons zou slapen konden we samen met de eerste trein uit Den Dolder naar Utrecht.

In Utrecht verzamelden we in Metro City Kitchen, comfortabel, warm en droog voor de startnummers. Ik wist ondertussen dat ik door de late inschrijving in de laatste startwave zou moeten starten, tussen 10.00 en 10.15. Kees kon in principe in de eerste wave, maar de ambitie was gezellig samenlopen dus hij zou bij mij aansluiten. Er waren nog een paar andere lopers die in de vierde wave mochten starten en we besloten om te proberen daar gewoon bij mee te lopen. Dat ging verbazingwekkend eenvoudig. Vlak voor de start maakte ik nog een korte sanitaire stop en even later liepen Kees in ik over de start. De andere teamleden waren al gestart, maar die hadden we snel te pakken. Ons tempo lag wat hoger en met 4.45 ook wat hoger dan het doel van Kees. Dus we liepen lekker met z'n tweeën verder.

Het was prima loopweer met een heel klein beetje miezer en de we hadden de wind in de rug. Dit eerste deel waren de wegen ook vrij breed, dus we hadden niet al te veel last van alle andere deelnemers die langzamer liepen. Heel soms kwam er een nog een snellere loper langs. Het tempo was ook voor mij zo comfortabel dat ik zonder problemen een gaatje weer dichtliep als ik door het passeren van een groepje even  achtergeraakt was.

Of het door al dat inhalen kwam weet ik niet, maar ons tempo ging langzaam omhoog. De eerste kilometers net onder 4.45, daarna via 4.35, naar tussen 4.30 en 4.25 en uiteindelijk de zevende kilometer in 4.20. Het parcours was ook wat smaller, dus inhalen werd steeds lastiger. Dat begon wel een beetje zijn tol te eisen bij mij. Ik moest nu mijn best doen om Kees te kunnen volgen. Er volgenden nog twee kilometers van 4.25-4.30 waarin we ook wat meer wind tegen kregen. Met nog 500 meter te gaan versnelde Kees naar de finish. Ik wist er ook nog een versnelling uit te persen. Volgens Garmin nog onder 3.40, maar Kees liep nog 20 seconden uit. 45.40 was wel een mooie eindtijd gezien de omstandigheden en de manier waarop we gelopen hebben.

Na afloop viel het nog niet mee om weer terug te komen in Metro City Kitchen. Er was een opstopping op het Moreelsepark, daarna kwam een koude oversteek over een loopbrug over het spoor met wind en regen en op de Croeselaan begin het flink te regenen. Gelukkig hoefden we niet in de rij om onze tassen te halen.

Nog een poging op de 3000 meter

 Eerder dit jaar hebben jullie kunnen lezen dat de eerste 3000 meter bij de Keistad Baancompetitie geen succes was. Ik bleef een flink stuk boven de 12 minuten en daarmee ook boven een clubrecord voor de Mannen 60. Na mijn vakantie besloot ik me in te schrijven voor een avondwedstrijd bij onze eigen AV Pijnenburg om een nieuwe poging te doen. Deze was op 12 september (dus al even geleden), maar ik kwam niet eerder toe aan het schrijven van een verslagje. 

Het weer was een beetje wisselvallig er zaten flinke buien in de voorspelling, maar het leek voor mijn start rond half acht droog te zijn. Deze keer waren er twee series voor de 3000 meter. Ik zat uiteraard in de langzame serie (de eerste start) en ook daarin hoorde ik bij de langzaamste lopers op basis van verwachte eindtijd. Nadat ik mijn startnummer had opgehaald kwam ik Patrick tegen die in de tweede serie zou lopen. Omdat we niet tegelijkretijd startten, liepen we beiden een eigen rondje als warming-up. Eenmaal terug op de baan was er niet zo heel veel  tijd meer om me zelf zenuwachtig te maken. Hoewel ik me had ingeschreven om nog een poging te doen om onder de 12 minuten te lopen had iok ook weer geen hele hoge verwachtingen. De verschillen in deze serie zouden zo groot zijn dat ik waarschijnlijk alleen zou lopen en mijn benen voelden bij de start een beetje als pap.

Gelukkig stond ik een beetje aan de binnenkant van het veld en na de start kon ik vrijsnel naar de rand, achter een paar jonge meiden uit Duitsland en een andere loopster. De voorste Duitse liep al snel een stukje weg, ik bleef de tweede Duitse volgen terwijl ze de andere loopster inhaalde.

Het tempo was stevig, maar voor mijn gevoel net niet te hard. Zo liep ik de eerste kilometer in derde positie naar een tussentijd van 3.51. Dat was een goed begin. Een beetje verval zou me nog mooi op mijn streeftijd brengen.

Helaas besloot de groep achter mij, aangemoedigd door de coaches langs de kant dat het iets harder moest. Op onderstaande foto zie je ze voorbij komen. De dame met 627 ging mee met deze versnelling, maar voor mij was het net te veel en een paar honderd meter later ws ik het contact met het groepje kwijt en moest ik het verder alleen doen. 

De tweede kilometer was met 4.00 nog prima, maar het moest nu niet veel langzamer gaan. Bij het 200 meter punt stond Kees de rondetijden door te geven en die liepen helaas op van 96, naar 98 en toen 102. Bij die laatste doorkomst (op 2400 meter) knapte er mentaal iets in me. De laatste kilometer was met 4.16 dus ruim te langzaam. Eindtijd 12.08 was wel een stukje beter dan in maart en ik denk dat onder de 12 minuten nog moet kunnen als de omstandigheden goed zijn. 

De mooie foto's zijn van @sten.sportfotografie.

Brooks Hyperion Max 3

 

De Ascics Magic Speed hebben er al weer ruim 900 kilometer opzitten. Het werd tijd voor nieuwe. Brooks Hyperion Max 3.

Het mysterie van een wedstrijd

 Het zag er goed uit op 28 mei. Na een paar dagen met regen was de temperatuur gezakt naar een graad of 20. Het was weer droog, de zon scheen en er stond niet al te veel wind. Vijf weken eerder liep ik 43.10 op het parcours bij Rijnsweerd, hopelijk kon ik dat herhalen op het parcours bij Overvecht en misschien zelfs net iets sneller, ondanks dat ik met dit rondje vaak iets meer moeite heb. Met Dirk en Arno in de auto waren we op tijd in Utrecht. Genoeg tijd voor een stukje inlopen langs de Vecht. In een stad is het duidelijk drukker, maar dat leverde geen problemen op. 

Bij de start van de derde wedstrijd van de Zomeravondcup stond ik nu net voor de pacers van 45 minuten en ook Jos en Florence stonden net achter me. Net als de vorige keren was het de bedoeling om rustig te beginnen en niet te forceren bij de eerste 600 meter op de baan. Dat ging weer goed en al snel had ik een plekje aan de binnenkant van de baan. Bij het verlaten van de atletiekaccommodatie ontstonden er wat scheuren in het deelnemersveld en ik liep langzaam naar een groepje voor me waarin ik ook een man met een geel shirt zag lopen. De eerste kilometer was met 4.14 een beetje snel maar ook weer niet overdreven. Voor mijn gevoel ging het redelijk nog redelijk ontspannen. 

Terwijl ik wat lopers voor me inhaalde, bleef de man in het gele shirt een klein beetje uitlopen. De volgende kilometer in 4.18 was volgens planning. Langs het water liep ik nog steeds alleen, maar de man met het gele shirt kwam weer wat dichterbij. De derde kilometer was ook volgens planning (4.18) maar de vierde was een stukje langzamer (4.25). Ik zette een beetje aan en wist rond het 5 kilometerpunt (4.17) aan te haken bij de man met het gele shirt. Maar eigenlijk direct kreeg ik het zwaar en al vrij snel moest ik lossen. Ik verloor het geloof dat een lage 43-er erin zat en dat hielp niet mee. De tweede helft gingen de kilometers rond 4.30. Deze keer bleef ik wel de pacers van 45 minuten voor met 44.12 maar ik was wel even helemaal kapot door een kleine versnelling die ik er op het laatst nog uit kon persen. Het blijft me een raadsel waarom het me niet lukte om de snelheid van 4.20 vast te houden.

Een beetje te warm

 De tweede wedstrijd van de Zomeravondcup zit er alweer op. Hoewel het nog in de eerste helft van mei was, was de temperatuur al aardig opgelopen, het zou 's avonds nog ruim boven de 20 graden zijn. Dat zijn niet mijn favoriet omstandgheden voor snelle 10 kilometers. Maar ja, de vorige keer was ik met een bijna perfecte race net boven het clubrecord geëindigd. Zou ik nog iets sneller kunnen? Dat zou dan weer met een bijna vlakke race moeten, met aan het eind misschien een kleine versnelling. Te snel starten was uit den boze. 

Voor de warming-up liep ik deze keer over een paadje langs de Kromme Rijn, Mooi stukje, waarmee ik niet in de weg liep van de 5 kilometerwedstrijd. Zoals gewoonlijk vond ik het inlopen al zwaar en warm, ik werd niet optimistischer. Ik koos wederom een plekje achterin het veld, net achter de pacers van 45 minuten. De grote groep lopers die daarbij wilde blijven kon ik wel inhalen in de eerste 700 meter op de baan. Dat ging volgens plan. Op de onderste foto zie je me de pacers inhalen.

Bij het verlaten van het terrein haalde ik Christl in en de eerste kilometer ging in 4.16, dat was maar een fractie sneller dan de vorige keer en daarmee prima. Ik zocht naar ontspanning en een groepje om bij aan te haken zodat ik weer mooie constante vlakke kilometers kon lopen. De tweede kilometer was een stukje langzamer (4.25) en dat terwijl het niet echt heel makkelijk ging. Dat ging misschien een beetje in mijn hoofd zitten en helemaal toen het de kilometers daarna niet lukte om weer onder de 4.20 te duiken (4.22 en 4.29). Niet veel later werd ik weer ingehaald door de pacers van 45 minuten. Ik realiseerde me dat er een afwijking zit in de afstand zoals gemeten door mijn Garmin horloge, maar dat ik op het schema van boven 45 minuten liep had ik niet verwacht. 

De ambitie om sneller te lopen dan de vorige keer liet ik definitief varen. Ik had het warm en een erg droge mond en probeerde de pacers niet te ver uit te laten lopen. De laatste 5 kilometer was het tempo ongeveer 4.35 en na 45.27 bereikte ik de weer de finish.

 

Weer een clubrecord

 Twee weken geleden miste ik op 8 seconden het clubrecord voor mannen 60+ op de 10 kilometer, maar deze week stond de 800 meter bij de Keistad Baancompetitie op het programma en een 800 meter is wel mijn afstand. Het oude clubrecord stond met 2.49 niet heel scherp, aangezien ik vorig jaar nog 2.36 liep. Dat moest dus kunnen, maar ik moest het nog wel 'even' doen.

Deze keer had ik wel mijn horloge bij me, maar ik was een beetje laat. Het rondje inlopen werd iets korter, Ondanks het frisse weer was ik wel warm. Lang hoefde ik niet e wachten, geen tijd om erg zenuwachtig te worden. Ik zat weer in dezelfde serie als de dochter (K) van Rijnvis en was benieuwd of ze weer net zo'n eindsprint zou hebben als op de 1500. Bij de start worden op alfabetische volgorde gezet dit jaar, dat betekent dat ik aan de buitenkant moet starten. Ik deelde baan 6 met een andere jonge loper. 

Vorig jaar begon ik hard, nu wilde ik even kijken hoe de rest van start zou gaan. Al snel kwam het veld door de binnenbochten hard onderdoor en moest ik wel versnellen om niet direct helemaal achteraan te lopen. Van 3.26 schoot mijn tempo omhoog naar 2.50 per kilometer. Zo sloot ik aan in het midden van het veld, een klein stukje achter K. In de rug van de loper met wie ik baan 6 had gedeeld liepen we dat gaatje dicht en na zo'n 300 meter gingen we er voorbij. 

Het ging hard, maar af en toe lukte het toch om iets van ontspanning te vinden. Na zo'n 650 meter hoorde ik de speaker zeggen dat de koplopers de laatste 200 meter ingingen na 1'45. Dat betekende dat ik nog zo'n 55 seconden had voor mijn doel (1.40), het tempo moest dus eigenlijk nog iets omhoog. In de laatste bocht besloot ik de dame voor me in te halen en op hangen en wurgen haalde ik de finish, maar wel mooi onder de 2.40. Eindtijd 2.37.

 

Bijna

 De Keistad Baancompetitie is nog niet helemaal afgelopen, maar de Zomeravondcup begint alweer. Naast de afsluitende 800 meter op 6 mei, sta ik dus ook weer aan de start van een aantal 10 kilometerwedstrijden in Utrecht. En dan komt er ook nog een 3 kilometer in Soest. 

Op 23 april was de eerste wedstrijd bij Rijnsweerd, maar ik vond niet eerder de tijd om er een stukje over te schrijven. Ik stond met gemengde gevoelens aan de start. De resultaten van de afgelopen periode waren wat minder dan vorig jaar en daar had ik niet echt een verklaring voor. Ik kon me ook niet voorstellen dat ik in één jaar zoveel zou hebben ingeleverd. Vorig jaar liep ik net boven 43 minuten, maar ik hield er rekening mee dat dat nu buiten bereik zou blijven. Om niet in de verleiding te komen om te snel te starten, sloot ik een beetje achter in het veld aan bij de start. Net voor me stonden de hazen voor 50 minuten en nog iets daarvoor die van 45 minuten. 

In het eerste deel op de baan ging het inderdaad heel rustig, pas als er een beetje ruimte was om in te halen schoof ik iets naar voren, vlak voor het verlaten van de baan zat ik in een grote groep die achter de 45 minuten hazen liep. Ik besloot daar even voorbij te gaan om niet in het gedrang te zitten op het wat smallere weggetje dat zou volgen. De eerste kilometer ging in 4.19, dat was een goed begin. De tweede kilometer liep ik ontspannen verder terwijl ik steeds andere lopers inhaalde. Soms bleven die lopers even aanhaken, maar meestal lieten ze me doorlopen. Eén loper in een donkerblauw shirt bleef wel bij me lopen en de volgende kilometers liepen we samen terwijl het tempo mooi vlak bleef: 4.18, 4.17, 4.17, 4.16, 4.17,  4.19, 4.16. Rond 6 kilometer haalde ik ook Jasper en Gijs uit de C-groep in. Even verwachtte ik dat ze mee zouden gaan, maar dat was niet het geval hoewel Gijs uiteindelijk niet al te ver achter mij eindigde. Een man in een groen shirt liep wèl mee en voerde het tempo zelfs een beetje op. Ik dacht hem te kunnen volgen, maar dat was net te veel. Een stukje verder moest ik ook een gaatje laten naar de loper in blauw. Toch ging mijn tempo niet echt naar beneden, de laatste kilometer was zelfs mijn snelste van vandaag: 4.19 en 4.14. Ik gaf alles in de eindsprint en versloeg nog een paar anderen, maar moest wel bijna overgeven. 

Mijn eindtijd was uiteindelijk 43.10, daar was ik vooraf dik tevreden mee geweest, de 43 minutengrens was wel erg dichtbij. Eenmaal thuis ontdekte ik dat ik maar 8 seconden boven het clubrecord van M60+ was gebleven. Bijna ...