Op karakter

Een week na de 1500 meter was het op 2 april alweer tijd voor de 5000 meter bij de Keistad Baancompetitie in Amersfoort. Naast Rijnvis reed nu ook Tanneke mee, ze zou een stukje gaan wandelen in park Schothorst en daarna naar de atletiekbaan komen die daar direct bij ligt. Rijnvis startte in de eerste serie dus ik was een beetje vroeg en keek eerst even rond in de kantine voordat ik met mijn warming-up wilde beginnen. Ik raakte in gesprek met Cees Stolwijk de onverslaanbare keizer van deze baancompetitie, maar vooral een hele aardige man. Hij zou in dezelfde serie starten. Nog ruim op tijd begon ik met het vertrouwde rondje van ruim 3 kilometer door Schothorst en omdat er meer dan genoeg tijd was knoopte ik er nog een rondje om de atletiekbaan aanvast. Eenmaal op de baan trof ik Harry van 't Veld, die als fotograaf weer hele mooie foto's maakte.

Tussen wat losmakende oefeningen en versnellingen door moedigde ik Rijnvis aan die het tijdens de twaalfenhalf rondjes wat moeilijker begon te krijgen. Ondertussen was ook Tanneke gearriveerd. 

Na nog een laatste sanitaire stop was het tijd voor mijn serie. Wegens het aantal deelnemers, was er een watervalstart en mocht ik de eerste bocht aan de buitenkant nemen. Na de bocht dook ik snel naar binnen en vond ik een plekje langs de binnenrand. Ik was op papier weer één van de langzamere deelnemers, dus besloot vooral te volgen. Er stond namelijk ook een gemeen windje over een deel van het parcours. In mijn serie liep ook Irene, die ik kende van vorig jaar. Ze is net iets langzamer en ik stak haar voorbij toen er voor haar een gat dreigde te vallen. Zo hield ik aansluit bij de grote groep. Een paar lopers onder wie Cees liepen daar voor.

 

Een grote groep betekent veel coaches langs de kant die rondetijden roepen. Ik wilde ongeveer 1:40 per rondje lopen. De meeste waren sneller, de eerste twee 1:32 en 1:35. De eerste kilometer was dus ook sneller dan 4 minuten. Ik liep maar net iets langzamer dan tijdens de 3000 meter en ik was benieuwd of ik dit zou kunnen volhouden, maar in verband met de wind wilde ik niet lossen. De doorkomst na 3 kilometer was ongeveer 12:16. Af en toe moest ik een klein gaatje laten vallen, maar steeds kon ik karakter weer aansluiten. De groep viel uitelkaar en ik bleef als achterste van een trio over. 

Even had ik een gaatje, maar dat kon ik ook weer dichten en daarna had ik het idee dat hun tempo omlaag ging. Op Garmin Connect kon na afloop zien dat dat inderdaad het geval was, met nog 500 meter te gaan nam ik de kop hard over. Bij het ingaan van de laatste ronde zag ik dat ik nog flink moest doorlopen om mijn opgegeven tijd (20:41) te halen. Het laatste rondje was mijn snelste. Ik kwam nog vrij dicht bij twee lopers voor me en finishte in 20:34. Ik was heel tevreden met het getoonde karakter en de laatste ronde die er nog in zat. Helaas had ik ondanks de sanitaire stops toch weer een probleem met mijn darmen, zodat ik na de finish direct richting toilet ging.

Clubrecord

Deze week was alweer de tweede wedstrijd van de Keistad Baancompetitie: een 1500 meter. Het was al even geleden dat ik die afstand in wedstrijd verband had gelopen. Als verwachte eindtijd had ik 5:35 ingevuld. Dat was precies één seconde onder het huidige clubrecord in de categorie M55+. Bij de clubrecords bij AV Pijnenburg doet zich een merkwaardig fenomeen voor dat de tijden op kortere afstanden zoals 1500 of 800 meter relatief een stukje minder scherp staan dan op langere afstanden. Aangezien ik redelijk uit de voeten kan op die afstanden en ze ook leuk vind om te lopen, kan ik een poging doen om ze te verbeteren. Ik liep in het verleden al records op de 800 meter bij M50+ en M55+. Een 1500 meter was er nog niet van gekomen, maar 5:36 zou moeten kunnen met rondjes van 88 seconden.

Wederom reed ik met Rijnvis deze keer ging haar zoon ook mee. Tijdens de warming-up zag ik haar mooi naar een tijd ruim onder haar doel lopen. Een paar series later was het mijn beurt. In mijn serie lagen de verwachte eindtijden allemaal dicht bij elkaar. Met mijn 5:35 behoorde ik tot de langzamere lopers. Ik moest aan de buitenkant starten en sloot in het midden maar aan de buitenkant van de groep aan. In de bocht lukte het om naar de binnenkant te gaan. Het comfortabel en dus niet heel hard. Na 300 meter zag ik de tijd een paar seconden boven 1 minuut en ik vond dat het iets harder kon. Er was een klein gaatje naar twee andere lopers en dat wist ik zonder grote inspanning te dichten. Na 600 meter tikte ik de hak van mijn voorgangster aan omdat het steeds iets langzamer leek te gaan en ik besloot de kop over te nemen. Ruim anderhalve ronde liep ik op kop met de twee oorspronkelijke koplopers in mijn kielzog. Ik realiseerde me dat zij me waarschijnlijk in de eindsprint zouden gaan verslaan, maar ik wilde een snelle tijd dus liep door. Bij het ingaan van de laatste ronde zag ik uit mijn ooghoek dat we net boven de 4 minuten liepen. Met een rondje 88 zou het net lukken. Op 300 meter voelde ik dat de veter van mijn linkerschoen los was, maar ik had geen keus en moest door. 50 meter versnelden mijn twee volgers, ik probeerde te volgen, maar het beste was er wel af. Inzakken was natuurlijk geen optie, ik wilde in ieder geval derde worden in de serie. Op de laatste 100 meter kwam ik nog een klein beetje dichterbij de anderen en ik finishte als derde. Vooral met de eindtijd van 5:25 was ik erg blij.

Het voorjaar is begonnen

Een koude winter hebben we niet gehad en aan de natiuur merk je al een aantal weken dat het voorjaar is begonnen. Voor mij begint het voorjaar met de Keistad Baancompetitie. Gister was de eerste wedstrijd: een 3000 meter. Bij de wedstrijdgroep ligt de focus nu vooral op marathons, dus de deelname vanuit die groep is klein. Dit jaar doet Rijnvis voor het eerst mee en we reden samen. Op basis van de opgegeven tijden stond zijn in de eerste serie en ik de derde. Ik was dus rijkelijk vroeg en wachtte nog even met omkleden en warmlopen. 

Na mijn gebruikelijke rondje door de omgeving zag ik Rijnvis finishen en deed ik nog wat laatste warming-up. Ik was met een ingeschreven tijd van 11:51 ongeveer de langzaamste in mijn serie, bovendien was ik al een week verkouden en speelt afentoe mijn rechterlies op. Voorzichtig starten en dan maar kijken hoe het zou gaan. Ik moest helemaal aan de buitenkant starten en kon na de eerste bocht helemaal achteraan in de groep aansluiten. 

Het tempo was stevig, maar goed met rondjes van net iets sneller dan 95. De eerste kilometer ging in 3:55, dat was mooi. Toen ik dacht dat het een beetje inzakte probeerde ik van de laatste plaats op te schuiven, maar zag daarvan af omdat ik te veel naar buiten zou moeten en ik voelde mijn lies weer. 

De tweede kilometer was uiteindelijk ook niet echt langzamer met 3:56. Nu begonnen mijn darmen ineens op te spelen. Het voelde alsof ik naar het toilet moest. Met nog 2 rondjes te gaan kon ik het niet echt meer houden, waardoor ik niet lekker meer liep en een klein gaatje moest laten vallen. Na nog één onconfortable rondje ging ik direct door naar het toilet. Eindtijd 11:55 was gegeven de omstandigheden prima, zonder deze ongemakken had het nog een stukje sneller gekund. De mooie foto's werden weer gemaakt door Harry van 't Veld.

Twee wedstrijden in een week

Terwijl ik dit schrijf is er het één en ander veranderd. Allereerst hadden we weer een jaarwisseling. 2023 sloten we af met oliebollen en de traditionele Sylvestercross. Daarnaast is het sinds een paar dagen droog en koud en de komende dagen wordt het nog kouder, een heel verschil met de weken met relatief hoge temperaturen en vooral veel regen van hiervoor. 

Op Oudejaarsdag vielen er flinke buien en er stond een stevige wind, maar volgens de diverse buien-app's zou het 's middags droog zijn. Prima weer om in een korte broek aan de start te staan. Ik koos wel voor een lang shirt om zweet (en andere dingen) weg te kunnen vegen. Het was natuurlijk de vraag hoe het parcours erbij zou liggen. Bij de clinics had ik wat stukjes verkend en het leek wel redelijk goed te zijn en dat bleek ook te kloppen. Het zand was natuurlijk mul, maar er was maar één flinke modderplas, wel tactisch in een scherpe bocht.

In vergelijking met de vorige jaren was de start nu om half drie in plaats van drie uur en het parcours was gewijzigd. Deze keer liepen we tegen de klok in met een lang paardenpad (700 meter) langs het spoor. Uiteraard zat er nog steeds een extra lus van 1500 meter zand direct na de start,

Net als vorig jaar deden Kees, Peter en Fabiënne ook weer mee en Tanneke kwam ons aanmoedigen. Peter en Fabiënne hadden een week of twee daarvoor een snelle tijd op een halve marathon neergezet, dus ik verwachtte nu de langzaamste van het viertal te zijn. We waren mooi op tijd, zagen de prominenten finishen en konden een plekje helemaal vooraan bij de start bemachtigen. Vanaf de start schoot Kees op hoge snelheid weg, ik zag hem als eerste door de bocht gaan. Wij liepen ook voorin en bleven zo uit het gedrang, maar toch werd ik door een andere loper geraakt en kon een valpartij niet vermijden. Ik was bang dat de hele meute over me heen zou komen, maar lag ver genoeg voor en stond ook heel snel weer op, wat adrenaline met je kan doen. 

In mijn beleving liep Fabiënne voor me, maar ik zag haar nergens meer. Ik liep een tijdje gelijk op met Eric uit de C-groep, maar had het idee dat het te hard ging en liet hem gaan. Na 1500 meter mul zand probeerde een comfortabele snelheid te vinden. Dat lukte zo rond 4:40 en ik trok me niets aan van alle snellere lopers die achter me gestart waren en nu voorbij kwamen snellen. Bij de tweede doorkomst door de modderplas haalde ik de eerste achterblijvers in, maar toen we weer op het pad langs het spoor kwamen voelde mijn rechterenkel alsof ik 'm verzwikt had. Ik liet het tempo even zakken tot wandelen en pikte daarna weer een rustiger dribbel op en besloot om na twee rondjes te stoppen, want zaterdag wachtte de Florijn Winterloop. 

Kees eindigde uiteindelijk als vierde. Peter en Fabiënne liepen ook een stiuk sneller dan vorig jaar. En Tanneke maakte wat foto's en filmpjes. Lees onder de foto's verder voor de Florijn Winterloop.

Na afloop van de Sylvestercross had ik wat kleine pijntjes, waarschijnlijk toch de gevolgen van de buitelijn, maar ze waren net op tijd weer over. Zaterdag 6 januari bij de Florijn Winterloop was het ineens koud en droog. Er stond een aardig windje maar nu uit het noord-oosten zodat we die op de terugweg hoofdzakelijk mee zouden hebben.

Deze keer ging Nienke uit de C-groep mee en er zou ook een delegatie van de wedstrijdgroep aan de start staan. De avond ervoor was het wat later geworden, ik had een cross in de benen en vorig jaar was de deelname geen heel groot succes. Ik temperde de verwachtingen maar wat.

Bij de start was ik lekker weg op m'n nieuwe Asics. Na het bruggetje zag ik dat het iets te hard ging en ik zocht een lekker tempo terwijl ik verwachtte dat Roger en Nienke zouden aansluiten of voorbij komen. Na ruim een kilometer kwam er een grotere groep (6 of 7 lopers) voorbij met ongeveer hetzelfde tempo. Omdat we een flink stuk tegen de wind zouden krijgen was ik op zoek naar een groep waarin ik mee kon en dit leek de juiste. De samenstelling wisselede een beetje, maar onder aanvoering van een meneer in een geel shirt bleef er een mooie groep over. Na 3 kilometer sloot Nienke ineens aan en toevallig stond daar ook fotograaf Harry die hele mooie foto's maakte (kijk zelf maar hier).

Nienke liep een beetje harder en liep daardoor weg uit de groep. Ik nam een tijdje de kop over samen mer een andere loper, maar hield in mijn achterhoofd dat ik langs de Leusderhei niet op kop wilde lopern. Dat lukte uitstekend. Steeds kon ik achter één of twee andere lopers een beetje uit de wind blijven. Op de Waterlooweg nam ik de kop weer over, maar daar stond de wind toch ook nog vervelend schuin tegen. Toch bleef de snelheid redelijk constant net onder 4:30 en de 10 kilometer was sneller dan de afgelopen twee jaar. Nienke bleef in het zicht en na een kilometer of 10 ging ze een stukje wandelen, waardoor we nog wat dichterbij kwamen. Ik begon ook moe te worden en moest wel mijn laatste twee metgezellen laten gaan (de loper in het geel en oranje). Op de Treekerwag wandelde Nienke weer een paar meter en kwam ik er weer bij. Ze liep direct weer verder en haasde me voorbij de loper in oranje terwijl fotograaf Harry weer op de juiste plek stond:

Voor mij ging het weer iets te hard, maar even verder liep ik haar voor de laatste keer voorbij en moest ik alleen verder. Het ging wat moeizaam nu ondanks de wind achter en de snelheid zakte naar ongeveer 4:35. Op wilskracht knokte ik me het laatste stukje langs de Grift terug naar de finish. Het vooruitzicht van een mooie eindtijd hielp. 1:12:15 is ruim 3:30 sneller dan vorig jaar.

Asics

Dit jaar haal ik ruim 1500 kilometers. Voor veel lezers (zijn die er eigenlijk :-) ) is dat maar weinig. Voor mij is het het op één na hoogste totaal sinds ik begon met registreren (2011). Het betekent ook dat ik zonder noemenswaardige problemen heb kunnen door trainen. Even leek er deze maand een kink in de kabel te komen. Tijdens een rustig duurloopje over de Stulp schoot er een pijntje in mijn kuit en moest ik een stukje wandelen. Na een paar minuten lukte het om weer rustig te dribbelen en uiteindelijk kon ik nog wel een duurloop-tempo lopen. Maar bij thuiskomst voelde mijn kuit niet goed. Ik vreesde een klein scheurtje. Dat heb ik wel eens vaker gehad en heelt over het algemeen snel. Maar ik besloot niet te lopen tot mijn kuit weer helemaal pijnvrij zou zijn. Dat betekende wel dat ik de derde Sylvestercross clinic als trainer niet zou meelopen, maar fietsen. Gelukkig was Rijvis wel beschikbaar en samen hebben we het weer tot een goed einde gebracht. Een paar dagen later was mijn kuit pijnvrij en liep ik een paar testrondjes in de buurt. ook de versnellinkjes daarin gingen zonder problemen. Dat betekende dat mij deelname aan de Sylvestercross en de Florijn Winterloop gewoon door kan gaan.

Veel kilometers betekent ook dat mijn schoenen eerder aan vervangingn toe zijn. Vorig jaar oktober kocht ik een paar On Cloudflow waarmee ik al bijna 1000 kilometer gelopen heb. De slijtage is zichtbaar en er kon dus wel weer een nieuw paar bij naast de Brooks Hyperion Tempo. Het blijkt dat de keuze in lichte responsive schoenen, met weinig demping en een vrij dunne zool beperkt begint te worden. Uiteindelijk kwam een paar Asics Magic Speed 3 het dichtst in de buurt. Mooie witte.

Smile, you've paid for this!

 Al twee keer eerder deed ik mee met de halve marathon in Eindhoven, dit jaar was de derde keer. Omdat ik sinds een klein half jaar aan een project bij ASML werk kon ik via ASML inschrijven. Dat was voordeliger, ik kreeg er maar liefst twee mooie shirts bij en kon gebruik maken van een centraal meetingpoint in restaurant de Lichttoren. Hier waren hapjes en drankje te krijgen, werden foto's gemaakt en was mogelijkheid jezelf om te kleden en een tas met kleding achter te laten. Omdat ik ook meer dan 500 euro aan sponsorgeld voor het KWF had verzameld, zou ik daar ook nog een (rood) shirt van krijgen. Deze heb ik nog niet ontvangen, dus afgelopen weekend kon ik kiezen uit één van deze mooie shirts. Uiteindelijk werd het de blauwe.

Net als de vorige keer zette ik de auto bij het station in Best. In tegenstelling tot 2021 was het daar nu wel druk. Het kostte dus ook wat moeite om een plekje te vinden. In de trein nam ik nog een boterham en een banaantje, In Eindhoven moest ik het parcours oversteken om vanaf het station bij de Lichttoren te komen en na het droppen van mijn tas nog een keer om naar de start te komen. Kees deed uiteraard ook mee en Nielske liep met een estafette-team van Freo. Kees stond in startvak A, bij de snelle lopers. Ik mocht naar B. Het lukte niet om elkaar voor de start nog te vinden. We zouden elkaar waarschijnlijk na afloop wel treffen.  

Ik liep wat heen en weer als warming-up en ging een keer of drie naar de WC. Het was enorm druk met onder andere veel mensen in een ASML shirt. Ik voelde me niet helemaal top, want had al een paar dagen last van keelpijn en een verkouden gevoel. Het wachten in het startvak duurde ook wel erg lang, volgende keer kan ik daar wel later gaan staan. Ik was blij dat het startschot klonk. 

Ik wilde in ieder geval onder 1:45 lopen. 1:40 leek me te hoog gegrepen. Dt betekende kilometers van net onder 5 minuten. De hazen voor 1:45 stonden een eindje voor me en waren uit beeld verdwenen toen ik van start ging. Ondanks de drukte gingen de eerste kilometers lekker tussen 4:45 en 4:50. Na een bocht ging het parcours ineens verder over het fietspad. Daar was het een stuk smaller en werd het dringen om te kunnen blijven doorlopen. Na een tijdje besloot ik net als wat andere lopers om via de berm naar de weg te gaan en achter het publiek verder te lopen, Aan het eind van het fietspad voegden we weer in. In plaats van langzamer was de vijfde kilometer juist sneller dan de voorgaande (4:36) en misschien wel iets te snel. Daarna volgden weer een serie vlakke kilometers rond 4:45 en al voor 10 kilometer had ik de hazen van 1:45 achterhaald. 

Er stond weinig wind en de temperatuur viel in vergelijking met de voorspelling mee, maar toen de zon er toch een beetje doorkwam werd het nog benauwd. Ik kreeg een beetje moeite met het tempo dat langzaam begon op te lopen naar boven 4:50. en vanaf 15 kilometer ook net boven de 5 minuten. Ik had genoeg buffer om onder 1:45 te finishen en op wilskracht liet ik het ook niet te ver oplopen. Im de laatste kilometer had ik nog een beetje versnelling over en ik kwam in1:42:50 over de finish.

Bij de finish stonden Kees en Nielske op me te wachten. Kees had met 1:27:02 een hele mooie tijd neergezet en Nielske was terecht ook heel tevreden over haar kwart marathon.

Op de foto zie trouwens mijn nieuwe Brooks Hyperion. Fijne lichte reactieve schoenen.

Langs het parcours staan uiteraard borden op iedere kilometer. Deze zijn in Eindhoven voorzien van motiverende spreuken als "Pain is French word for bread". Leuk, maar de leukste was van één van de toeschouwers die ik twee keer tegen kwam: "Smile, you've paid for this."

Zomer 2023

 De zomer van 2023 zit er al weer op. In juni was ik op vakantie en liep ik drie keer een stukje in Noorwegen. De eerste had flink wat hoogtemeters https://www.strava.com/activities/9283229452 en de laatste ging over het strand door mul zand tegen de wind in https://www.strava.com/activities/9339378274 in een poging een mooie tijd op een segmentje neer te zetten. Nieuwe paadjes ontdekken is altijd leuk. Voor de C-recreanten begon de daarna een maand zonder training, maar de wedstrijdgroep trainde wel door. Richard nam afscheid als trainer en vroeg of ik in de maand juli de trainingen wilde verzorgen. Het was even een beetje ingewikkeld plannen omdat ik net op een opdracht in Eindhoven was begonnen, maar ook een mooie gelegenheid om één keer in de week zelf aan te haken en weer iets pittiger te trainen en dat ging prima. 

De andere dagen waren vooral lange duurlopen in een rustig tempo. Met in gedachten een mogelijke halve marathon in oktober maakte ik ze een beetje langer van 10 tot 12 km naar 14 tot 16 kilometer. Ik twijfelde tussen Eindhoven, waar Kees weer mee zou doen en Amsterdam, waar een collega meeloopt. Even overwoog ik voor twee te gaan, maar uiteindelijk schreef ik me via ASML in voor Eindhoven. Ik heb de mogelijkheid om geld op te halen voor het goede doel (klik op het plaatje).

En dan was er op 8 september nog een avondwedstrijd op de baan van AV Pijnenburg in Soest. Daar wilde ik wel weer een 3000 meter proberen. In het voorjaar liep in 12 minuten in Amersfoort in een serie met anderen die hetzelfde tempo liepen. Dat zou in Soest anders zijn, want van de 20 deelnemers hadden 15 een (veel) snellere tijd opgegeven en 3 geen tijd, ik zou dus waarschijnlijk alleen lopen. De start was zoals te verwachten weer snel en de eerste kilometer met 3:51 ook. De tweede ging ook nog net onder 4:00, maar het werd wel een beetje moeizamer. De enige op papier langzamere loper had ik achter me gelaten en daar wilde ik me niet door laten inhalen. Dat gaf net die extra motivatie om het verlies te beperken en met 11:51 als eindtijd was ik heel tevreden.