Looptrainersdag

 Jaarlijks organiseert de Atletiekunie een dag voor looptrainers op Papendal bij Arnhem. Deelname levert voldoende zogeheten licentiepunten zodat je licentie ook in het volgende jaar geldig blijft. Dat is mooi meegenomen, maar het is ook altijd een leuke dag met inspirerende workshops. Er is keuze uit theorie en praktijk. Dit jaar koos ik voor één theoriesessie en twee praktijkworkshops. 

De eerste was een workshop over het gebruik van sporthorloge om slim te trainen. Deze sessie bracht niet helemaal wat ik had gehoopt, dat kwam mede dat doordat de vragen tussendoor veel tijd vergden, waardoor de spreker niet z'n hele verhaal kon doen. 

Daarna volgde een sessie met Miranda Boonstra over creatieve warming-up en krachtoefeningen. Het is altijd leuk om na de looptrainersdag weer wat nieuwe oefeningen aan je repetoire toe te kunnen voegen en Miranda was wat dat betreft zeker inspirerend. In een praktijksessie mag je zelf ook lekker meedoen. Er was veel aandacht voor bilspieren die met de bekende elastieken goed aan het werk gezet werden.

De laatste sessie van de dag ging over de schaarbeweging en dus over looptechniek. Hier kwamen ook nog behoorlijk wat oefeningen voor de bilspieren voorbij. Na afloop voelde ik de vermoeidheid al flink in mijn billen en het was dus niet gek dat ik nog een dag of twee spierpijn had. 

Moe maar voldaan en met een mooi nieuw oranje loopshirt en met een paar mooie ideeën trok na afloop weer naar huis.

Nog een plaatje van de mooie blauwe atletiekbaan op Papendal.

Verkouden (5)

 Al weer de 5e post met "verkouden" in de titel zag ik. Na een weekje rustig aan na de halve marathon van Eindhoven trainde ik weer lekker 3 keer per week, met daarin een paar trainingen met T-blokken (Threshold tempo) en een langere rustige duurloop over de zwarte weg ging met me ook prima af. Maar vorige week werd ik wakker met flinke keelpijn. 's Avonds zou ik een vergadering hebben en in het weekend stond ook het één en ander op het programma. Ik maakte daarom een testafspraak om Corona uit te kunnen sluiten. De volgende dag kwam gelukkig een negatief testresultaat binnen, maar ondertussen was ik flink verkouden geworden. Het heeft wel een aantal dagen geduurd voor ik voelde dat het ergste voorbij was. Ik loop nu nog te hoesten en snotteren. Al die tijd heb ik de hardloopschoenen in de kast laten staan. Morgen ga ik weer als trainer op pad.

Wedstrijden

In augustus begon het ook te kriebelen en wilde ik weer eens een wedstrijdje lopen. Ik besloot me in te schrijven voor de halve van Eindhoven. Kees loopt daar al een paar jaar en hoopt dan mijn PR te verbreken. In plaats van aanmoedigen zou ik ook meelopen, maar dan niet zo snel als hij. Aan de andere kant van het spectrum was er begin 10 september een avondwedstrijd op de baan in Soest. Ik zag dat er een 800 meter op het programma stond. Dat leek me leuk. De 800 meter bij de Windhonden was niet slecht gegaan en daarmee kwam zelfs een clubrecord in beeld. Ik schreef me in en toen moest ik op zoek naar schoenen.

Dat zit namelijk zo. Sinds kort is het schoenenregelement van de Internationale AtletiekUnie en dus ook de Nederlandse aanzienlijk aangescherpt. Zolen mogen nog maar 25 mm dik zijn of de schoenen moeten voorkomen op een lijst van de IAAF. Ik had vernomen dat er eerder dit jaar in Amersfoort al eens een controle op schoenen was geweest en wilde dat risico niet lopen. Mijn schoenen komen niet voor op de lijst en zijn waarschijnlijk ook dikker, dus werd het tijd voor een zoektocht. Het bleek niet zo eenvoudig om schoenen te vinden die zeker aan de eisen zouden voldoen. Uiteindelijk lukte het bij de Runnersworld in Utrecht (dank JanWillem), waar ze de Saucony A9 hadden, een fijne lichte schoen:

 Baanwedstrijden hebben een eigen sfeer waar ik van hou. Al die atleten die aan verschillende onderdelen meedoen en bij een 800 meter ook nog een keer die snelle opeenvolging van series, er is altijd wat te doen. Gelukkig zat ik in al in de tweede serie (de langzame mochten eerst :-), dus erg zenuwachtig kon ik niet worden. Gemiddeld zouden de anderen wat sneller zijn, althans op papier, want ik rekende zelf op 2:45. Ik kon bij het uitkomen van de eerste bocht mooi aansluiten bij wat juniores en liep in een heerlijk tempo, redelijk ontspannen, zuinig aan de binnenkant het eerste rondje, Daarna vond ik het wat langzaam gaan, net als een meneer die nog achter mij liep en voorbij kwam, Ik sloot weer bij hem aan en met nog 300 meter te gaan haalde ik ook hem in. Toen werd het een zaak van overleven. Bij Halverwege de laatste bocht werd het zwaar. Ik werd uiteindelijk nog net weer ingehaald, maar mijn eindtijd van 2:34 was ruim voldoende voor een nieuw clubrecord.

Na de baanwedstrijd was ik een weekje op vakantie. De week daarna pakte ik mijn trainingen weer op om de puntjes op de 'i' te zetten voor de halve marathon, die een kleine drie weken later zou zijn. Een training van 4 x 1500 op halve marathon tempo en een paar dagen later een lange duurloop was het plan, maar bij het begin van de 2e 1500 meter schoot het in mijn rechterkuit. Na een beetje rekken en wandelen was een rustig dribbeltje wel weer mogelijk en ging op die manier naar huis. 

De volgende morgen was mijn kuit wel gevoelig, maar het viel me niet tegen. Op dinsdag moest ik een baantraining geven aan de wedstrijdgroep en een dag later volgde een training aan de C-groep. Bij de baantraining liep ik voorzichtig een paar rondjes, zonder problemen. Een dag later durfde ik het aan om groter rondje op Easy-tempo mee te lopen. In beide gevallen was er geen negatieve reactie, dus pakte ik voorzichtig mijn gewone loopjes weer op. Op zaterdag volgde alsnog 4 x 1500 meter. Een mooie training om mezelf te wennen aan het beoogde tempo en dat ging goed. Dat gold ook voor het rondje van 9 kilometer dat ik een paar dagen liep. Op woensdag was er nog een training van de C-groep onder leiding van Rijnvis deze keer, met 10 x 200 een mooie snelheidsprikkel.

Op zondag stond ik dus gewoon aan de start van de halve marathon in Eindhoven. Wel een beetje extra spannend, want ik miste voor mijn gevoel wat lange duurlopen en was ook onzeker hoe mijn kuit zich in de tweede helft zou houden. Het was heerlijk loopweer, net niet te warm. Kees stond in een andere startwave en zou 15 minuten eerder starten, dus na een stukje gezamenlijke warming-up zou ik die pas bij de finish weer zien als het goed was. Op mijn Garmin had ik een work-out geprogrammeerd om de eerste 10 kilometer tussen 5:10 en 5:20 te lopen, daarna mocht het 5:05 tot 5:25 worden. Het ging al vanaf de start harder. Steeds probeerde ik iets langzamer te lopen, maar ik liep ontspannen ongeveer 5:00 per kilometer en dat kilometers lang. Ik liet me zo weinig mogelijk afleiden door lopers die harder voorbij kwamen of lopers waar ik naar toe kon lopen, maar had ook oog voor het publiek. 

Na 14 kilometer werd het wel een beetje moeilijker. Er kwam een man naast me lopen die vroeg welke eindtijd ik in gedachten had, hij liep namelijk al een een flink stuk achter me en ik liep zo mooi vlak. Ik vertelde dat ik 1:50 in mijn hoofd had bij de start, maar me realiseerde dat ik daar al een flink eind onderzat, maar ook dat merkte dat het wat moeilijker werd. Inderdaad liepen me kilometer tijden een beetje op naar rond 5:05. Op ongeveer een kilometer voor het einde moedigde Tanneke me nog een keer aan. Daarna kwam het lastige stuk over Stratumseind. Dat is smal en er staat veel publiek dicht op elkaar met bier- en frituurlucht. Een echt eindsprintje zat er niet meer in, maar 1:46:33 was een mooie tijd en alweer behoorlijk vlak gelopen.

Het spandoek hieronder was speciaal voor mij gemaakt, maar had ik in de drukte bij de finish gemist.

Grafiekjes maken.

Uit de post over de segmentjes kun je opmaken dat ik begin dit jaar vrij snel weer uit de lappenmand kwam. De sportarts vond weinig bijzonders, maar had wel wat opmerkingen over de kracht in mijn hamstrings en buikspieren. De fysiotherapeut ging daarmee aan slag en keek zeer kritisch naar mijn techniek. De enig opmerking was dat mijn zwaaibeen sneller naar voren mag. De krachtoefeningen waren vooral functioneel door ook aan dit punt te werken.

Verder kreeg ik handvatten om overbelasting te voorkomen. 's Morgens ging ik trouw mijn "Morning Readiness" meten en voor al mijn trainingen berekende ik de Rate of Perceived Excertion. Voor de Morning Readiness schafte ik een nieuwe hartslagband aan en aangezien mijn oude GRF 310X ondertussen steeds meer moeite kreeg met de nauwkeurigheid werd die ook vervangen. Ik loop sind februari met een GFR 245 en ben erg tevreden over de mogelijkheid om workouts te kunnen programmeren. Het is ook voor een trainer handig als je niet zelf op de duur van de intervallen hoeft te letten. En als ik voor mezelf loop helpt dit om de training met de juiste tempo's te lopen.

Mijn HRV heb ik tot de zomer steeds 's morgens gemeten, maar erg veel wijzer werd ik er niet van, zie bijvoorbeeld onderstaande grafiek van mijn HRV in het tweede kwartaal. De rode kolommetjes zijn de dagelijkse waarde. Het groene gebied is het wekelijks voortschrijdend gemiddeld.

Mijn HRV leek aan de lage kant voor een man van mijn leeftijd. Een goede relatie met de trainingen die ik deed kon ik niet leggen. 

De RPE houd ik nog wel bij. De "zwaarte" van de inspanning maar de duur van de training geven een waarde voor de training. Voor iedere week reken ik het totaal uit. Eigenlijk zou dit dan binnen 80% tot 120% van de gemiddelde waarde van de voorgaande 4 weken moeten vallen. Dat lukt niet altijd:

Blauw zijn de week totalen, geel is het gemiddelde van de voorgaande 4 weken, rood is 120%, groen is 80%. Soms komt de afwijking door dat de trainingen een dagje verschuiven, Hoewel verre van perfect, geeft het mij wel houvast.

Wat je in de grafiekjes niet ziet, is dat de trainingen wel langzaamaan omvangrijker worden. Ik loop met dezelfde intensiteit grotere afstanden in dezelfde tijd. Bij de testloopjes en de prestaties op de segmenten zag ik ook langzaam verbetering. Eind vorig jaar liep ik ongeveer 50 minuten over 10 kilometer. In juni was dat 48 minuten en in augustus 47:10, maar dan over een parcours, dat gedeeltelijk op een cross leek. 

Testen, testen, testen.

Als trainer ga ik ongeveer wekelijks op pad met een groep van enthousiaste atleten die met veel plezier hun best doen.  Als je wat beter kijkt zie je de onderlinge verschillen in geslacht, leeftijd, lengte, gewicht, …. En binnen de groep weet iedereen ook dat niet alle lopers even hard gaan. Als gevolg daarvan zijn de snellere lopers dan eerder klaar met hun opdracht en moeten wachten, langzamere lopers hebben soms de neiging om harder te lopen dan goed voor ze is, met een grotere kans op blessures. Zeker bij grotere verschillen binnen een groep moet je daarom als trainer differentiëren, door bijvoorbeeld snellere lopers langere intervallen of meer herhalingen te laten lopen. 

Voorheen werd vooral getraind in hartslagzones. Tegenwoordig worden tempo's gebruikt om de beoogde trainingsintensiteit aan te geven. Bij bijvoorbeeld Jack Daniels Running Formula bepaal je dit aan de hand van een actuele wedstrijdprestatie, dat kom op een 10 kilometer zijn, maar ook iedere andere willekeurige afstand of een coopertest kan gebruikt worden. Je moet dan dus wel weten hoe snel een loper op dit moment is. Je kunt dit proberen te achterhalen door observatie tijdens de training, maar veel nauwkeuriger zijn testloopjes, bij gebrek aan wedstrijden. Als je regelmatig test, heb je een actueel beeld van het niveau van de loper en daarnaast kun je zien of iemand voor- dan  wel achteruit gaat.

We hebben daarom vrij regelmatig testloopjes* in het programma zitten, het zijn ook piekmomentjes waar we naar toewerken en zo zorgen ze voor een extra trainingsprikkel. Ondertussen hebben we gegevens verzameld vanaf januari 2020, met coopertests en testloopjes. Op basis hiervan berekenen we de VDOT** waarde van de loper en de bij dat niveau horende tijden op 3, 5 of 10 kilometer. Na ieder meetmoment kunnen we er voor zorgen dat de training voor deze loper persoonlijk weer wordt bijgesteld aan zijn niveau. 

Bovendien kan ik er mooie grafiekjes van maken:

De rode lijn geeft de VDOT waarde (op de linker as). De andere lijnen geven de bijbehorende verwachte tijden op 3, 5 of 10 kilometer (zie de waarde op de rechter as). Alle lijnen beginnen op nul tot de datum van je eerste testloop. 

** De VDOT waarde komt uit Daniels Running Formula en is een soort conditiegetal. Met dit getal en de achterliggende formules kunnen we prestaties op verschillende afstanden met elkaar vergelijken. 

Segmentjes

 Het gebrek aan hardloopevenement en -wedstrijdjes als gevolg van de corona-maatregelen maakte mensen creatief. In Amersfoort werd al vorig jaar een serie van uitdagingen in de vorm van strava-segmentjes bedacht het 033 Strava Circuit. De organisatoren publiceerden met regelmaat een segment op Strava en de deelnemers hadden twee weken de tijd om daar een (liefst snelle) tijd neer te zetten. Uiteraard kon je vaker dan één keer een poging doen. Van al die tijden werd via een formule waarin leeftijd en geslacht meegerekend worden punten gemaakt, waar dan weer een klassement van gemaakt kon worden. Een prachtig idee en dat vonden velen waaronder ook Daan.

Daan had al een paar segmenten in Amersfoort gelopen en bedacht toen dat een vergelijkbaar initiatief ook moest kunnen. De naam werd De Windhonden, naar de bekende molen alhier. Ik had me ooit al eens aangemeld voor het 033 circuit, maar de afstand had me steeds weerhouden om mee te doen, maar in Soest is dat natuurlijk geen probleem. Ik melde me enthousiast aan en even later vroeg Daan of ik wilde helpen met een soortgelijke puntentelling en het bijhouden van de stand. Geen probleem, als basis kon ik de puntentelling van de Runnerscup gebruiken, dus een geschikte spreadsheet was zo gemaakt. 

Voor de Windhonden zouden uiteindelijk 8 segmenten gemaakt worden, waarvan de beste 6 meetellen. De eerste was "Daarbij die molen". Een rondje van 1 kilometer om de Windhond, maar wel eerst een klimmetje de Engh op. Voor mij kwam dit eigenlijk nog een beetje vroeg, de achillespees klachten leken voorbij, maar ik liep nog geen grote afstanden of harde tempo's. Toch kon ik de verleiding niet weerstaan om een poging te wagen. 4:24 was niet heel bijzonder, het bleek dat ik ook nog wat moest leren van het lopen van segmentjes. Strava is niet heel nauwkeurig, dus te dicht bij de start stil staan, kan betekenen dat je tijd al begint te lopen, net als dat door direct na de finish stil te blijven staan de tijd nog even door kan lopen. In de week daarna nog een nieuwe poging, iets harder omhoog en daarna niet verslappen leidde tot 4:07 en de 14e plaats.

Segment 2 was "De jacht is geopend!" 1500 meter heen en dan weer terug op de Jachthuislaan. Dat was andere koek, alleen al omdat de start (en dus de finish) een stukje verder van mijn huis ligt. Het werd daarmee een langer stukje dan dat ik op dat moment liep en dan ook nog een harde 3 kilometer er in. Bij mijn eerste poging stond er een naar windje schuin tegen op de terugweg. Zo'n twee jaar geleden was een 3 kilometer in 12 minuten goed mogelijk, maar op het eerste segment had 1 kilometer me al meer dan 4 minuten gekost, hoewel dat heuvel op was. Niet al te hard starten en dan zien wat er mogelijk was, was de bedoeling. Die bedoeling sneuvelde al in de eerste 100-en meters omdat ik te hard vertrok. Al voor het keerpunt maakte ik me zorgen over de terugweg. Uiteindelijk viel het verval mee, maar 13:36 was toch wel iets minder dan ik had gehoopt. Bij een tweede poging een week later stopte ik halverwege omdat het er die dag niet in zat.

Daarna volgde een segment met klimmetjes: "D'r op en d'r over". Wat dichterbij huis. Ik voelde me ondertussen weer iets beter worden en bovendien was ik nu beter instaat om niet te hard te vertrekken op de eerste klim, er zou nog een lange klim volgen. 2,4 kilometer in 10:43 lijkt niet heel snel, maar ik had een goed gevoel over hoe ik het liep.

Het vierde segment dat Daan bedacht was een cross-segment "Crossen door de bossen". Ben je bekend met de Sylvestercross, dan zul je veel van deze paden herkennen. Veel mul zand en klimmetjes, maar extra complex werd het omdat je een aantal paden vaker dan één keer passeerde en soms vanuit verschillende richtingen. Vooraf goed de route bestuderen en zoals velen heb ik het rondje ook een keer vooraf verkend. 

En daarnaast was er de vraag of alles via de onverharde mulle paden gelopen moest worden, of dat je ook soms het ernaast gelegen pad kon pakken. Ik liep de eerste keer de "koninklijke variant", dat wil zeggen alles door het mulle zand en 18:19 was geen slechte tijd. Een week later nog een keer waarbij ik de betere paden nam. Ging het het 7 seconden sneller - iets te hard gestart.

Segment 5 ("Vijfduizend!") van 5 kilometer was een variant op het parcours van de Gildeloop aan de andere kant van Soest. Dat betekende een flink stuk in- en uitlopen. Ik nam daarom wel even de tijd voor ik aan hhet segment begon. Vanaf de oude kerk gaat het eerst omlaag de polder in, maar daarna weer omhoog naar de kerk. Best een pittig klimmetje halverwege en in de laatste kilometer nog een keer vals plat omhoog, maar gelukkig niet weer omhoog naar de kerk. Met steeds een schuin oog op mijn Garmin probeerde ik het tempo redelijk vlak op 4:30 per kilometer te houden. Dat ging goed: met 22:15 was ik tevreden. Later gebruikte we hetzelfde parcours als testloopje voor de lopers van de C-groep. Ik kon de start registreren en daarna rustig naar de finish om ook met de hand de tijden te klokken.

De afstand van het zesde segment was één Engelse mijl: "Schaal van Beaufort". Deze konden we ook weer mooi gebruiken als testloop, omdat het gunstig gelegen was vanaf de baan. Nu lag de finish wel 1609 meter verder, dus als ik met de hand wilde klokken, moest ik wel mee rennen. Met een rugzakje op en een telefoon in mijn hand liep ik dus hetzelfde segment in de hoop als eerste aan te komen. Dat lukte (6:34) en dat werd uiteindelijk mijn op één na beste segment door de gescoorde punten. Een week later liep ik nog een keer naar de start vanuit huis om nog een poging te wagen, maar halverwege voelde ik me niet goed (een dag hard gewerkt in de tuin), dus ik boog of om er een rustig duurloopje van te maken.

Het zevende segment viel in mijn vakantie, maar we zouden een weekend thuis zijn en het had mijn favoriete afstand van 800 meter, zo heette het ook "800". Deze lag ook weer in de polder, dat betekende weer een langs stuk inlopen vanuit huis. Eenmaal aangekomen zorgde ik dat mijn benen goed voelden voor ik begon. Er stonden al wat scherpe tijden, maar onder 3 minuten moest toch wel lukken. Het laatste stukje loopt nog even omhoog naar een spoorwegovergang, wat het een verraderlijke stukje maakt. Ook mijn tempo liep wat naar beneden, maar 2:49 is (nog) de 7e tijd op dat segment.

Het laatste segment moest een mooie afsluiting worden van tien kilometer. We zouden de lopers een hele maand de tijd geven. Ik stelde Daan een rondje over de stichting voor en dat werd het ook: "Doe eens gek!". 10 kilometer betekent wel iets meer routebeschrijving, want het is een langer rondje. Bovendien gaat het door het bos en over de Willem Arntz Stichting. Sommige vrouwelijke deelnemers voelden zich niet helemaal veilig om het alleen te lopen. Speciaal daarvoor werd nog een mogelijkheid geboden om het samen te lopen, waarbij ik de route met linten had gemarkeerd. Zelf deed ik al als één van de eersten een poging en die ging boven verwachting. Het parcours gaat deels over smalle bospaadjes en is niet helemaal vlak:

Ondanks dat was ik sneller dan bij de voorgaande keer dat ik een 10 kilometer gelopen had met 47:10.

In de eerste week van september was er de mogelijkheid om nog één segment in te halen of te verbeteren. Ik koos voor de 3 kilometer van het tweede segment. Deze keer ging het een stuk beter en bleef ik (net) onder de 13 minuten.

De 8 segmenten waren een leuke manier om regelmatig een wedstrijdgevoel te hebben en ik kon de vooruitgang over 8 maanden meten. De uitslagen van de verschillende segmenten kun je ook nog hier vinden.

2020: Trainer zijn in corona tijden

Kleine ongemakken als blessures weerhielden me er natuurlijk niet van om training te blijven geven. Bij de C-groep hebben we heel fijn team van trainers die met creativiteit en enthousiasme de lopers weten te motiveren. De rode draad is een schema gebaseerd op Jack Daniel's Running Formula en er is voldoende ruimte voor eigen accenten. 

In maart van 2020 kwamen de trainingen plots tot stilstand door corona. In mei mochten het weer, maar dan onder strikte voorwaarden. We begonnen met kleine groepjes en in plaats van starten en finishen bij de accomodatie van AV Pijnenburg, werden er andere startpunten gezocht. Gelukkig was het ondertussen voorjaar en dus niet meer donker 's avonds zodat er vanaf diverse plaatsen aan de rand van het bos begonnen kon worden. Dat gaf wel weer extra mogelijkheden. Het was nu makkelijker om in andere stukken van de omgeving te lopen. Vanaf het 1000 bomenbos over de Paltz en de Stompert of om de dierentuin heen of vanaf het Spiehuis naar de Zwarteweg. Natuurlijk ook aandacht voor wat core-training met een running bootcamp "light". Dat leverde mooie plaatjes op:

Binnen de groep waaraan ik training geef, is verschil in niveau en door mijn eigen vorm in het afgelopen jaar was het ook regelmatig verstandig om rustig aan te doen. Voor trainingen met langere duurlopen zocht ik daarom steeds lusjes die afgesneden kunnen worden, ik kon dan met de langzamere lopers een kortere route nemen en kon iedereen zijn eigen tempo lopen. 

Voor de kortere intervallen introduceerde ik de dobbelsteenloop. De lopers lopen intervallen op rondjes van verschillende lengte. Welke rondje ze moeten lopen hangt af van een dobbelsteenworp. Met een beetje huiswerk had ik thuis er voor gezorgd dat langzamere lopers een grotere kans op kortere rondjes hebben. 

In verband met corona waren er vrijwel geen wedstrijden en ook de traditionele Utrechtste Heuvelrug Estafette ging niet door, Maar Altis kwam met een alternatief: De Hexathlon Estafette. Een route van 60 kilometer langs zes verschillende vereniging kon in estafettevorm worden gelopen. Vanaf iedere vereniging werd gestart, steeds 2 teams tegelijk waarbij er één met de klok mee en één tegen de klok in liep. Zelf wilde ik niet lopen, maar ik werd de coach van een team van de wedstrijdgroep en wij wilden voor een snelle tijd gaan. Ter voorbereiding fietste ik twee weken eerder de hele route, in een lekker zonnetje en met wind mee langs de dijk. Nu werden we niet verrast door werkzaamheden. Twee weken later stond de wind precies de andere kant op en hadden we 's morgens regen. Maar bij terugkomst was het ondertussen prachtig weer. Een officiële tijdregistratie ontbrak en er was ook geen uitslag, dat was voor ons als wedstrijdlopers een beetje een afknapper.

Na de zomer konden we kortstondig weer in wat grotere groepen lopen en vertrekken vanaf het clubgebouw, maar al snel begon een volgende lockdown en stonden de georganiseerde trainingen weer stil. Ik vond het zonde als we onze lopers zouden verliezen. Daarom heb ik de hele tweede lockdown via whatsapp trainingen verstuurd naar alle lopers, inclusief voorstellen voor routes die ze konden lopen. Via strava kon ik zien dat hier door een flink aantal lopers gebruik van werd gemaakt alleen of in kleine groepjes. En zelf liep ik deze trainingen ook vaak. Het schema werkte toe naar een 10 kilometer testloop. Omdat er geen wedstrijden werden georganiseerd, hadden we zelf een route van 10 kilomter uitgezet in het bos van Laag Hees en hier een strava segment van gemaakt. Voor lopers met strava werd de tijd direct geregistreerd. Alle lopers kregen de uitdaging om deze in de laatste week van het jaar te proberen. Het  uitzetten van dat segmentje was een uitdaging, mijn oude vertrouwde Garmin Forerunner 310 lijkt steeds onnauwkeuriger te worden bij de sateliet ontvangst. Uiteindelijk lukte het met hulp van Rijnvis.

2020: Corona en slepende blessures.

Terugkijkend in alle activiteiten van het eerste half jaar van 2020 kan ik zien dat ik van de ene in de andere blessure rolde. In het eerste kwartaal vervloog de hoop dat mijn hamstring snel zou herstellen en op het moment dat ik dacht dat het ongeveer voorbij was begon plotseling mijn linkerachillespees zeer te doen. Het merkwaardig was dat ik op dat moment maar twee keer per week een rondje liep van een kilometer of zeven. 

Er zat weinig anders op dan alle wedstrijdplannen uit mijn hoofd zetten. Ik besloot om wel door te blijven lopen, maar de trainingen beperkt te houden tot kleine afstanden en lage tempo's. Tussendoor deed ik veel oefeningen. De ene week ging het beter dan de andere.In juni wandelde ik in twee weken een aantal etappes van het Pieterpad. De eerste week werd mijn achillespees steeds gevoeliger en de week daarna had ik vrijwel nergens last van.

Ondertussen was ook de corona pandemie begonnen. Geen wedstrijden, maar ook een aantal maanden geen groepstrainingen. Dat maakte de acceptatie wel wat makkelijker en het feit dat ik nog steeds wel vanuit mijn huis makkelijk een rondje in het bos kon gaan rennen was wel lekker.

In september waren mijn klachten ineens voorbij. Ondertussen had ik zoveel ingeleverd dat direct weer aansluiten bij de wedstrijdgroep geen goed idee zou zijn. In plaats daarvan volgde ik ongeveer het schema van de C-groep, waar ik ook zelf training aan geef. Mijn collega-trainer maakt mooie afwisselende schema's met een prima opbouw. We volgen ongeveer de tempo-aanduidingen van Jack Daniels en voor mezelf ging de eerste maand uit van 55 minuten per kilometer. Het schema voor het laatste kwartaal bouwde op naar een testloop van 10 kilometer in de laatste week van het jaar. In verband met corona werd dat een virtueel evenement. Iedereen mocht zichzelf testen op een strava-segmentje in het bos. Zelf liep ik het rondje ook en was niet ontevreden met 50:05, maar wel voelde ik tijdens het rondje opnieuw mijn linkerachillespees. 

Er zat weinig anders op dan weer op de rem. Deze keer maakte ik wel een afspraak met de sportarts om uit duidelijkheid te krijgen over de achterliggende oorzaak van de terugkerende klachten. Hij constateerde vooral te weinig kracht in buikspier en hamstrings en verwees me door naar de fysiotherapeut. Voor ik daar goed en wel kon beginnen aan een serie behandelingen raakte ik besmet met corona en zo eindigde het sportieve 2020 waar het begon: in de lappenmand.

Om het nog een beetje vrolijk af te sluiten, twee paar nieuwe schoenen. In augustus een paar Kinvara 11

en in november nieuwe On Cloudflow:

Wat gebeurde er in 2019.

 Mijn laatste bericht betrof de Utrechtse Heuvelrug estafette. Daarmee was de koek nog niet op, want ik had met wat ING collegae afgesproken om mee te doen met de Halve van Amsterdam. Voor ieder van ons een uitdaging op een ander niveau. De meesten zijn niet erg geoefende lopers, uitlopen binnen de limiet zou een mooie uitdaging blijken Speciaal voor de gelegenheid regelde ik knal-gele Borat shirts "Great Success!". Voor mij was er een andere uitdaging Kees liep twee weken eerder de Halve in Eindhoven, maar door de warmte kwam hij weer niet in de buurt van de 1:40. Ik zou 1:40 ook al erg mooi vinden gezien de voorbereiding in de rest van het jaar. 

Het weer zat mee, niet al te warm, wel droog en weinig wind. Ik stond in een goed startvak en wist goed met de handrem er op te starten. De eerste 4 kilometer tussen 4:35 en 4:40 en daarna ging het een klein stukje sneller (rond 4:30). Een onvermoede 1:36:53 was het resultaat. Voor lopig ben ik nog de snelste en het leverde me de titel loper van de maand bij AVP.

Ik begon al een beetje vooruit te kijken naar het nieuwe jaar en de Florijnwinterloop tot ik bij een training begin december last kreeg van mijn rechter hamstring. Ik hoopte dat een korte behandeling bij de fysio me weer op de rails zou krijgen en deed ook nog een voorzichtig rondje met de Sylvestercross mee. Dat ging redelijk, maar mijn hamstring reageerde daar toch zo erg op dat ik besloot om eerst weer rustig aan te doen. En ze begon in 2020 in de lappenmand.

Eindelijk weer updates!

 Beste lezer, waarschijnlijk ben je al lang afgehaakt en dacht je dat ik de schoenen aan de wilgen heb gehangen, Dat is echter niet het geval. Ondanks blessures, corona en drukke werkzaamheden loop ik nog steeds. Ik zal een in een paar posts een update geven van de afgelopen twee (!) jaar. Maar in ieder geval zie je dat er wat uitslagen zijn toegevoegd.