vrijdag, mei 23, 2014

PR (Parcours Record)

De Zomeravondcup in Utrecht wordt op twee verschillende lokaties gehouden. Ik loop altijd beter bij Maarschalkerweerd dan bij Overvecht. Dat zal vooral te maken hebben met het feit dat in Overvecht de laatste twee wedstrijden gehouden worden in mei en juni en dat het dan gemiddeld warmer is. Blader maar eens terug in mijn weblog en je ziet diverse verslag over verval in het tweede deel van de wedstrijd, wegens de warmte.

Dit jaar is het starttijdstip gewijzigd. Toen ik me inschreef stond er zelfs dat de start om 19:40 zou zijn, maar toen ik eenmaal op de baan was, vertelde Theo me dat de start om 19:30 zou zijn. Ik had dus iets minder tijd voor de warming-up. Het was echter warm genoeg, ik hoefde niet koud van start. Naast Theo waren ook Berend, Edgar, Esther, Gerrie, Jan, Jos, Lotje, Maarten, Niek Sjaak en Titus weer present. We wensten elkaar succes en gingen van start. De eerste 600 meter over de baan bleef ik bij Theo. Ik ging op zoek naar een goed tempo, het mocht gezien de warmte wat rustiger dan de voorgaande twee keer. Titus startte iets sneller. De eerste kilometer ging toch in 3:55, dat was dus vergelijkbaar met de voorgaande keren. Ondertussen kwam de jongedame in lila shirt weer voorbij. Deze keer kon ik het niet laten om te proberen haar te volgen, daarmee raakte ik Theo en de rest van een groepje kwijt. Het voelde wel als een stevig tempo, toch kwamen we niet dichterbij Titus, die steeds zo'n 25 meter voor ons liep. De tweede kilometer bleek ik 3:46 gegaan te zijn. Ik zag ook dat mijn hartslag aan de hoge kant lag en besloot in eigen tempo verder te lopen. Titus en de dame in lila liepen langzaam bij me weg terwijl mijn tempo zakte eerst naar 4:00 en ongeveer 4:05.

Langs de Vecht worstelde ik met de vraag of ik niet naar een rustig duurlooptempo zou terugzakken, toen ik ineens in de gaten kreeg dat Titus niet meer uitliep. De dame in lila liep hem voorbij en langzaam werd het gat tussen ons weer wat kleiner. Bij 5 kilometer gooide ik een bekertje water in mijn nek om een beetje af te koelen en iets verderop kwam een dame van Hellas bij me. Ze liep een mooi tempo, ik kon aanhaken en nu liepen we het gaatje naar Titus dicht. Rond 6,5 kilometer sloten we aan bij nog twee dames. De Hellas-dame trok stevig door, dat was net te veel voor me en ik bleef op hangen en wurgen bij de andere twee en een heer die ondertussen ook was aangehaakt. Het laatste deel van het parcours bij Overvecht is altijd zwaar omdat je nog een extra bocht langs de Vecht moet maken. Soms moest ik even lossen dan weer was het iemand anders, maar ongeveer samen gingen we de laatste kilometer in. Ondertussen had ik ook Niek nog ingehaald. Een goede eindsprint zat er niet meer in, maar Sjaak (die was uitgestapt) riep dat ik onder 41 minuten zat. Op de klok zag ik de tijd wegtikken 40:54, 40:55, ... ik perste er nog even alles uit. Bruto was het net boven 41, maar netto net er onder (40:58).

Het was weer een zwaar rondje, maar gegeven de omstandigheden was ik erg tevreden. Er was wel verval, maar ik kon het binnen de perken houden.


woensdag, mei 07, 2014

Het is niet altijd prijs

Na drie PR's op rij wist ik dat er een keer een eind aan die reeks zou komen. Je kunt niet iedere wedstrijd weer harder dan de vorige keer. Bovendien had ik de tijd op de 10 kilometer behoorlijk scherp gezet. Ik wist bij de start van de tweede wedstrijd van de Zomeravondcup dat het niet eenvoudig zou worden om daar nog wat af te halen. Aan de andere kant hoefde ik maar 6 seconden sneller te zijn om onder de magische grens van 40 minuten te kunnen duiken en hoewel het al behoorlijk warmer was dan de vorige keer, zal de temperatuur het bij de overige wedstrijden naar verwachting nog lastiger maken.

Het plan was redelijk eenvoudig. Vorige keer liep ik vrijwel vlak, met een klein dipje rond 7 kilometer. Nu wilde ik weer net zo vlak openen en dan in de tweede helft proberen net voldoende winst te pakken. Bij de atletiekbaan ontmoette ik weer een grote delegatie Pijnenburgers: Adry, Arno, Berend, Dirk, Edgar, Erik, Gerrie, Irene, Jan, Jos, Marcel, Martin, Peter, Rob, Theo en Titus. John was er voor de aanmoedigingen en foto's. Al snel werd me duidelijk dat ik vandaag in de gaten gehouden zou worden. Mijn progressie is niet onopgemerkt gebleven. Martin, Theo en Titus zouden proberen mij te volgen en dat deden ze direct vanaf het begin. Titus zat zo dicht op me, dat dat bijna een struikelpartij opleverde in het gedrang op de baan. Aan mij de opdracht om mezelf niet van de wijs te laten brengen. Gedoseerd hard gaan was het idee. Dat ging eigenlijk best goed, de eerste kilometers gingen tussen 3:55 en 4:00, vergelijkbaar met de vorige keer. Aan het getik van de vootpod van Titus hoorde ik dat hij nog steeds volgde en uit mijn ooghoek zag ik ook af en toe blauw-wit van Martin en Theo. Zo waren we een mooi treintje in de eerste kilometers.

Een jongedame in een lila shirt herkende ik van de vorige keer. Ze kwam nu al in de eerste kilometer voorbij en liep harder dan ik goed vond, dus ik liet haar gaan, maar na een tijdje stabiliseerde de voorsprong en de rest van de wedstrijd zag ik haar steeds ongeveer even voor voor me. Dichterbij kwam ik ook niet meer. Hoewel de snelheid vergelijkbaar was met drie weken geleden, kostte het iets meer moeite. Mijn Garmin had deze keer een iets grotere afwijking dan de vorige keer. Mijn 5 kilometerpunt lag zo'n 75 meter voor de markering van de organisatie. Rond dat punt zakte mijn snelheid voor het eerst door de 4 minuten per kilometer. Met hard werken wist ik dat nog een kilometer vol te houden met alleen Titus nog achter me. Rond 6500 meter haalden we iemand in die net een beetje uitweek voor een tegenligger, daardoor moest ik vol door de wind en Titus kon wel binnen door, hij nam de kop over en riep iets als "Kom op, het kan nog onder de 40 minuten." Na een korte poging om achter hem te blijven hangen, liet ik een gaatje vallen. Dat liep snel op naar zo'n 15 meter. Het werd niet groter, maar voor mij begon een soort van ge-jojo. Althans zo voelde het. Ik kwam bij een dame in het zwart, die direct weer bij me weg liep, ik sloot weer aan en moest weer lossen.

Plotseling kwamen we weer bij Titus. Hij had kramp gekregen en viel even stil. Maar wist bij me aan te sluiten. We liepen een kilometer samen tot de brug, gevolgd door het knipje met steile afdaling. John maakte een foto en moedigde ons aan.
Normaal kan ik goed dalen, deze keer voelden mijn benen als van rubber en in plaats van hard ging ik even langzaam. Titus liep weer weg en ik worstelde me naar de finish. Kilometer 9 ging in 4:16. Daarna kon ik nog wel een soort versnelling opbrengen, maar ook die was niet meer zo hard als vorige keer. Met 40:45 liep ik wel mijn tweede tijd ooit en voor de tweede keer onder 41 minuten. Meer zat er niet in. Op zich was ik tevreden met het tempo dat ik de eerste 6 kilometer kon draaien. Maar het had me te veel moeite gekost zodat een PR er niet in zat. Overigens iepen de meesten een stukje langzamer dan vorige keer. Waarschijnlijk waren de omstandigheden iets zwaarder.