maandag, oktober 10, 2016

17e Pijnenburg Bosmarathon

Alweer had deze nazomer een prachtige zondag voor ons. De zon scheen, er stond niet veel wind en met 14 graden was het ideaal om een stuk te lopen De weersomstandigheden waren dus prima om te lopen bij de Pijnenburg Bosmarathon, maar in de zon was het ook voor toeschouwers aangenaam. Dat leverde de vertrouwde plaatjes van het start- en finishgebied, voordat de eerste lopers van start gingen.


De opbouw van de tijdregistratie ging voorspoedig en we hadden nog tijd voor een kop koffie voor dat om half elf de marathonlopers van start gingen samen met de deelnemers van de 3/4 marathon en de estafettelopers.

Twee minuten later mochten de power walkers en nordic walkers het bos in:

De eerste finisher was echter één van de jeugdlopers, die met overmacht zijn race won.



De starts volgden elkaar snel op met onder andere Titus Martin en Roger bij de halve Marathon



En natuurlijk had ik zelf ook weer tijd en zin om een rondje (10,5 km) mee te lopen, niet zo snel als vorige keer, gezien de blessures van het afgelopen jaar. De bedoeling was om nu vooral vlak te lopen, maar natuurlijk wel in een soort wedstrijdtempo. Extra leuk was het feit dat Kees dit jaar ook zin had om mee te lopen. Vooraf wist ik al dat hij sneller zou zijn, een minuutje of vijf zou het verschil wel kunnen zijn. Omdat Tanneke er ook was werd onze start ook op de foto vastgelegd.
 






Op verzoek van Kees nam ik op de eerste rij plaats, maar waar Kees als een haas vertrok, begon ik rustig op zoek naar het juiste tempo. Dat ging vrij goed. de eerste kilometer was te snel met 4:15, maar daarna kwam ik het juiste tempo en de overige kilometers gingen tussen 4:23 en 4:30, een beetje afhankelijk van het parcours. vanaf ongeveer 2 kilometer liep ik aan kop van een klein groepje. Af en toe haalden we een te snel gestarte loper in. Kees verdween uit beeld. Na zo'n 7 kilometer kreeg ik het moeilijker, Dat is goed te zien aan mijn hartslag. Maar ik ging niet echt langzamer lopen, toch namen twee andere lopers de kop over een klein kilometertje later kon ik niet mee toen ze iets versnelden. Met nog één loper andere probeerde ik mijn tempo te houden en dat lukte. Met nog een kilometer te gaan probeerde ik nog weer aan te sluiten bij iemand voor mij, maar dat was net iets te veel gevraagd. Ik had nog wel iets over om me in de sprint niet te laten verschalken en met mijn tijd van 46:35, was ik erg tevreden.

Kees was al binnen, met 43:18 was hij net naast het podium geëindigd. Een hele mooie prestatie.

Daarna begon voor mij het wachten op de laatste loper van de marathon en toen die ook binnen was, zat een mooie uitvoering van de Pijnenburg Bosmarathon er weer op.


zaterdag, oktober 08, 2016

rondjes in Zuid Frankrijk

Een paar dagen na de UHE vertrokken we voor een korte vakantie naar mijn zwager in Zuid Frankrijk. De bedoeling was om daar in het glooiende landschap een paar rustige duurloopjes te doen, Maar toen we bij de bushalte stonden en de bus er bijna aankwam realiseerde ik me dat ik geen loopspullen (schoenen, kleding en Garmin) had meegenomen. Dat was balen. We besloten dan maar in Frankrijk een sportzaak (Decathlon oid) op te zoeken. Het was toch weer tijd voor een nieuw paar. Het duurde een paar dagen voor we uiteindelijk bij een lokale Sport 2000 waren. De keuze was een beetje beperkt, maar voorzien van een paar Asics Gel Pulse 8, een adidas shirt, mizuno short en puma sokken stond ik wat later weer buiten en omdat de temperatuur wel mee viel (het was bewolkt) besloot ik maar direct een rondje te gaan maken.
 Natuurlijk ben ik niet erg bekend in de omgeving, dus zette ik samen met mijn zwager een route uit. Deze zou tussen twee heuvels door omhoog gaan naar een bergruggetje. Daarna afdalen naar de weg bij Lieuran-Cabrières en vervolgens zo vee mogelijk via landweggetjes terug naar Aspiran. Voor de zekerheid maakte ik een foto van de kaart op mijn telefoon:

Ik was nog maar een minuutje of 10 onderweg toen er dikke druppels vielen. De weersverwachting was niet heel slecht dus ik verwachtte niet meer dan een klein buitje (misschien met flinke druppen). Gezien de temperatuur was een beetje afkoeling geen probleem. Waar mijn pad in eerste instantie een smal maar verhard weggetje was, werd het wat later een soort tractorspoor, nog steeds goed begaanbaar, maar het ging ook al de hele tijd licht omhoog (meer dan dat ik Nederland gewend ben). Bij een volgende kruising ging het pad echt omhoog en bovendien ging het over in een pad met losse stenen. Nog prima te doen als je aan het wandelen bent, maar voor een hardloper is het een extra uitdaging omdat je het gevaar loopt uit te glijden of door je enkel te gaan. Door de regen werd het allemaal nog een beet glibberiger. Na een tijdje werd het weer wat minder stijl. Het pad bleef echter het zelfde en op dat moment hoorde ik een donderslag. Daar was ik niet blij mee omdat ik nu boven op een bergrug liep, met niet al te veel bomen, niet de beste plek om te zijn met een onweersbui. Terug vond ik niet een heel goede optie omdat die helling niet heel goed begaanbaar was en bovendien nog minder beschutting had. Daarom liep ik verder in de hoop dat bui niet te dicht bij zou komen.

Het tempo ging onbewust wel omhoog, ik wilde zo snel mogelijk via een meer beschutte route weer naar beneden kunnen. Onderweg passeerde ik een soort schuilhut opgetrokken uit dezelfde soort stenen als waarmee het pas was verhard. Ik was nog niet veel verder toen de bliksem niet al te ver voor me insloeg en ik besloot om terug te gaan de schuilplaats. Daar belde ik even naar huis en wachtte de ontwikkelingen af.
Na een tijdje leek het onweer weer wat verder weg te zijn en ik besloot het er op te wagen. Helaas was ik nog niet zo heel erg ver toen er toch weer dichtbij een inslag was. De schuilplaats was nu wel weer een stuk verder terug dus er zat weinig op om door te gaan. De weg ging nog steeds licht omhoog en af en toe was het wel erg open. Het pad was wel overgegaan in iets meer zand afgewisseld met groten stenen. Op zich beter begaanbaar, maar soms was het wel erg glad. Ik was daarom blij toen ik echt over het hoogste punt heen was. Ik liep wat meer in het bos en even later zag ik de weg. Ik nam vervolgens een verkeerde afslag en kwam op een doodlopend stuk uit. Iets verder vond ik wel het juiste landweggetje, omdat het ondertussen wel erg hard regende spoelde op sommige plaatsen het water van de wijngaarden over de weg, dat leverde weer wat nieuwe uitdagingen op, maar gelukkig bleef dat allemaal doorwaadbaar. Het onweerde wel nog steeds en nu ik over de weg liep, was het ook allemaal weer heel open en ik bleef voor zover mogelijk uit de buurt van alleenstaande bomen of elektriciteitsmasten.

Eenmaal terug in Aspiran voelde ik me weer veiliger. Een enkele dorpsbewoner zal zich wel hebben afgevraagd wie er met dit weer een stukje ging hardlopen. Met geen enkele droge draad meer aan mijn lijf arriveerde ik uiteindelijk weer bij mijn zwager. Omdat ik mijn Garmin niet bij me had, heb ik de route ongeveer uitgezet op afstandmeten


Mijn telefoon was doorweekt en ook mijn nieuwe schoenen hadden een dag in de zon nodig om weer droog te worden.
Drie dagen later had ik tijd voor een nog een rondje. Tijdens mijn eerste loopje had ik mijn hamstring gevoeld, daarom besloot ik een wat vlakkere route uit te zoeken. Dat is allemaal relatief in dit gebied, er zaten voldoende lange stukken vals plat in.

Nu was het prachtig weer en ik kon wat sfeerimpressies vastleggen in een filmpje en een foto van Aspiran.