Brooks Hyperion Max 3

 

De Ascics Magic Speed hebben er al weer ruim 900 kilometer opzitten. Het werd tijd voor nieuwe. Brooks Hyperion Max 3.

Het mysterie van een wedstrijd

 Het zag er goed uit op 28 mei. Na een paar dagen met regen was de temperatuur gezakt naar een graad of 20. Het was weer droog, de zon scheen en er stond niet al te veel wind. Vijf weken eerder liep ik 43.10 op het parcours bij Rijnsweerd, hopelijk kon ik dat herhalen op het parcours bij Overvecht en misschien zelfs net iets sneller, ondanks dat ik met dit rondje vaak iets meer moeite heb. Met Dirk en Arno in de auto waren we op tijd in Utrecht. Genoeg tijd voor een stukje inlopen langs de Vecht. In een stad is het duidelijk drukker, maar dat leverde geen problemen op. 

Bij de start van de derde wedstrijd van de Zomeravondcup stond ik nu net voor de pacers van 45 minuten en ook Jos en Florence stonden net achter me. Net als de vorige keren was het de bedoeling om rustig te beginnen en niet te forceren bij de eerste 600 meter op de baan. Dat ging weer goed en al snel had ik een plekje aan de binnenkant van de baan. Bij het verlaten van de atletiekaccommodatie ontstonden er wat scheuren in het deelnemersveld en ik liep langzaam naar een groepje voor me waarin ik ook een man met een geel shirt zag lopen. De eerste kilometer was met 4.14 een beetje snel maar ook weer niet overdreven. Voor mijn gevoel ging het redelijk nog redelijk ontspannen. 

Terwijl ik wat lopers voor me inhaalde, bleef de man in het gele shirt een klein beetje uitlopen. De volgende kilometer in 4.18 was volgens planning. Langs het water liep ik nog steeds alleen, maar de man met het gele shirt kwam weer wat dichterbij. De derde kilometer was ook volgens planning (4.18) maar de vierde was een stukje langzamer (4.25). Ik zette een beetje aan en wist rond het 5 kilometerpunt (4.17) aan te haken bij de man met het gele shirt. Maar eigenlijk direct kreeg ik het zwaar en al vrij snel moest ik lossen. Ik verloor het geloof dat een lage 43-er erin zat en dat hielp niet mee. De tweede helft gingen de kilometers rond 4.30. Deze keer bleef ik wel de pacers van 45 minuten voor met 44.12 maar ik was wel even helemaal kapot door een kleine versnelling die ik er op het laatst nog uit kon persen. Het blijft me een raadsel waarom het me niet lukte om de snelheid van 4.20 vast te houden.

Een beetje te warm

 De tweede wedstrijd van de Zomeravondcup zit er alweer op. Hoewel het nog in de eerste helft van mei was, was de temperatuur al aardig opgelopen, het zou 's avonds nog ruim boven de 20 graden zijn. Dat zijn niet mijn favoriet omstandgheden voor snelle 10 kilometers. Maar ja, de vorige keer was ik met een bijna perfecte race net boven het clubrecord geëindigd. Zou ik nog iets sneller kunnen? Dat zou dan weer met een bijna vlakke race moeten, met aan het eind misschien een kleine versnelling. Te snel starten was uit den boze. 

Voor de warming-up liep ik deze keer over een paadje langs de Kromme Rijn, Mooi stukje, waarmee ik niet in de weg liep van de 5 kilometerwedstrijd. Zoals gewoonlijk vond ik het inlopen al zwaar en warm, ik werd niet optimistischer. Ik koos wederom een plekje achterin het veld, net achter de pacers van 45 minuten. De grote groep lopers die daarbij wilde blijven kon ik wel inhalen in de eerste 700 meter op de baan. Dat ging volgens plan. Op de onderste foto zie je me de pacers inhalen.

Bij het verlaten van het terrein haalde ik Christl in en de eerste kilometer ging in 4.16, dat was maar een fractie sneller dan de vorige keer en daarmee prima. Ik zocht naar ontspanning en een groepje om bij aan te haken zodat ik weer mooie constante vlakke kilometers kon lopen. De tweede kilometer was een stukje langzamer (4.25) en dat terwijl het niet echt heel makkelijk ging. Dat ging misschien een beetje in mijn hoofd zitten en helemaal toen het de kilometers daarna niet lukte om weer onder de 4.20 te duiken (4.22 en 4.29). Niet veel later werd ik weer ingehaald door de pacers van 45 minuten. Ik realiseerde me dat er een afwijking zit in de afstand zoals gemeten door mijn Garmin horloge, maar dat ik op het schema van boven 45 minuten liep had ik niet verwacht. 

De ambitie om sneller te lopen dan de vorige keer liet ik definitief varen. Ik had het warm en een erg droge mond en probeerde de pacers niet te ver uit te laten lopen. De laatste 5 kilometer was het tempo ongeveer 4.35 en na 45.27 bereikte ik de weer de finish.

 

Weer een clubrecord

 Twee weken geleden miste ik op 8 seconden het clubrecord voor mannen 60+ op de 10 kilometer, maar deze week stond de 800 meter bij de Keistad Baancompetitie op het programma en een 800 meter is wel mijn afstand. Het oude clubrecord stond met 2.49 niet heel scherp, aangezien ik vorig jaar nog 2.36 liep. Dat moest dus kunnen, maar ik moest het nog wel 'even' doen.

Deze keer had ik wel mijn horloge bij me, maar ik was een beetje laat. Het rondje inlopen werd iets korter, Ondanks het frisse weer was ik wel warm. Lang hoefde ik niet e wachten, geen tijd om erg zenuwachtig te worden. Ik zat weer in dezelfde serie als de dochter (K) van Rijnvis en was benieuwd of ze weer net zo'n eindsprint zou hebben als op de 1500. Bij de start worden op alfabetische volgorde gezet dit jaar, dat betekent dat ik aan de buitenkant moet starten. Ik deelde baan 6 met een andere jonge loper. 

Vorig jaar begon ik hard, nu wilde ik even kijken hoe de rest van start zou gaan. Al snel kwam het veld door de binnenbochten hard onderdoor en moest ik wel versnellen om niet direct helemaal achteraan te lopen. Van 3.26 schoot mijn tempo omhoog naar 2.50 per kilometer. Zo sloot ik aan in het midden van het veld, een klein stukje achter K. In de rug van de loper met wie ik baan 6 had gedeeld liepen we dat gaatje dicht en na zo'n 300 meter gingen we er voorbij. 

Het ging hard, maar af en toe lukte het toch om iets van ontspanning te vinden. Na zo'n 650 meter hoorde ik de speaker zeggen dat de koplopers de laatste 200 meter ingingen na 1'45. Dat betekende dat ik nog zo'n 55 seconden had voor mijn doel (1.40), het tempo moest dus eigenlijk nog iets omhoog. In de laatste bocht besloot ik de dame voor me in te halen en op hangen en wurgen haalde ik de finish, maar wel mooi onder de 2.40. Eindtijd 2.37.

 

Bijna

 De Keistad Baancompetitie is nog niet helemaal afgelopen, maar de Zomeravondcup begint alweer. Naast de afsluitende 800 meter op 6 mei, sta ik dus ook weer aan de start van een aantal 10 kilometerwedstrijden in Utrecht. En dan komt er ook nog een 3 kilometer in Soest. 

Op 23 april was de eerste wedstrijd bij Rijnsweerd, maar ik vond niet eerder de tijd om er een stukje over te schrijven. Ik stond met gemengde gevoelens aan de start. De resultaten van de afgelopen periode waren wat minder dan vorig jaar en daar had ik niet echt een verklaring voor. Ik kon me ook niet voorstellen dat ik in één jaar zoveel zou hebben ingeleverd. Vorig jaar liep ik net boven 43 minuten, maar ik hield er rekening mee dat dat nu buiten bereik zou blijven. Om niet in de verleiding te komen om te snel te starten, sloot ik een beetje achter in het veld aan bij de start. Net voor me stonden de hazen voor 50 minuten en nog iets daarvoor die van 45 minuten. 

In het eerste deel op de baan ging het inderdaad heel rustig, pas als er een beetje ruimte was om in te halen schoof ik iets naar voren, vlak voor het verlaten van de baan zat ik in een grote groep die achter de 45 minuten hazen liep. Ik besloot daar even voorbij te gaan om niet in het gedrang te zitten op het wat smallere weggetje dat zou volgen. De eerste kilometer ging in 4.19, dat was een goed begin. De tweede kilometer liep ik ontspannen verder terwijl ik steeds andere lopers inhaalde. Soms bleven die lopers even aanhaken, maar meestal lieten ze me doorlopen. Eén loper in een donkerblauw shirt bleef wel bij me lopen en de volgende kilometers liepen we samen terwijl het tempo mooi vlak bleef: 4.18, 4.17, 4.17, 4.16, 4.17,  4.19, 4.16. Rond 6 kilometer haalde ik ook Jasper en Gijs uit de C-groep in. Even verwachtte ik dat ze mee zouden gaan, maar dat was niet het geval hoewel Gijs uiteindelijk niet al te ver achter mij eindigde. Een man in een groen shirt liep wèl mee en voerde het tempo zelfs een beetje op. Ik dacht hem te kunnen volgen, maar dat was net te veel. Een stukje verder moest ik ook een gaatje laten naar de loper in blauw. Toch ging mijn tempo niet echt naar beneden, de laatste kilometer was zelfs mijn snelste van vandaag: 4.19 en 4.14. Ik gaf alles in de eindsprint en versloeg nog een paar anderen, maar moest wel bijna overgeven. 

Mijn eindtijd was uiteindelijk 43.10, daar was ik vooraf dik tevreden mee geweest, de 43 minutengrens was wel erg dichtbij. Eenmaal thuis ontdekte ik dat ik maar 8 seconden boven het clubrecord van M60+ was gebleven. Bijna ...

Meer zit er niet in.

 Omdat dat ik vorige week ben uitgestapt bij de 5000 meter moet ik de andere wedstrijden van de Keistad Baancompetitie wel lopen om in het klassement mee te doen. Hoewel het ook niet zo is dat ik daar in de top 10 sta. Ik sta op een plekje in de middenmoot die ik te danken heb aan de leeftijdscorrectie. 

Gisteravond reed ik dus weer naar Amersfoort voor een 2000 meter. Ik had een paar nachten te weinig geslapen en merkte dat ik moe was. Vooraf had ik 7:29 als tijd opgegeven, maar ik vroeg me af of dat haalbaar zou zijn. Met rondjes van 90 seconden zou ik op 7:30 uit komen, dat is dan weer makkelijk rekenen. Dat laatste kwam goed uit want toen ik Amersfoort naar de atletiekbaan liep realiseerde ik me dat ik mijn Garmin horloge thuis had laten liggen. 

Zonder horloge lopen voelde heel onwennig. Bij het inlopen had ik geen idee hoe veel tijd ik nog had en ik wilde ook nog een keer naar de WC, dus ik maakte het rondje een beetje korter. Eenmaal op de baan deed ik nog een paar versnellingen terwijl de serie voor de mijne (met Annabelle) bezig was en daarna mocht ik naar de start. 

Net als de vorige keren stond ik helemaal aan de buitenkant omdat we op alfabet moeten opstellen. De snelheid van de andere deelnemers in de serie kon ik lastig inschatten, maar ik hield er rekening mee dat de meesten sneller zouden zijn. Na de start en een klein duwpartijtje sloot ik ergens achter in de groep aan de binnenkant aan en concetreerde me op de rug voor me.

Het tempo zat er voor mijn gevoel (zonder horloge) goed in en dat bleek bij de eerste doorkomst: 85 seconden. Het tweede rondje ging al iets langzamer, rond 90 seconden. Dat was het beoogde tempo, maar ik moest vooral mijn best doen om niet te lossen. In de volgende bocht versnelde de loper voor mij en liep het groepje voorbij. Ik had niet de energie om het gaatje dat ontsond direct weer dicht te lopen. Gelukkig voor mij werd het door iemand achter mij weer opgevuld. Na 3 rondes liep ik ongeveer op het schema van 7:30, dat betekende dat ik de winst ten opzichte van het schema ondertussen weer kwijt was en nu viel er echt een gaatje. 

Achter mij was nog minstens één loper en daar wilde ik voor blijven. Ik probeerde het gaatje niet te laten groeien, misschien kon ik met een versnelling op het eind weer dichterbij komen. Met nog één ronde te gaan zat ik rond 6:03. Vanaf 300 meter probeerde ik nog een keer aan te zetten en even leek ik iets dichterbij te komen, maar daarna versnelde de loopster voor mij ook weer zodat het gat toch groter werd. 

Een echte versnelling zat er niet in, dus 7:30 bleef buiten bereik en ik finishte in 7:37. Meer zat er niet in vandaag. De mooie foto's zijn weer van Harry.

Did not finish

Na een weekje rust, was het deze week tijd voor de 5000 meter in Amersfoort. In de serie-indeling zat ik als één van de langzaamste in de serie. Hopelijk kon ik achteraan aanhaken net als vorig jaar. Waar ik al aan gewend ben is dat het bij het inlopen voelt alsof ik niet vooruit kom. Terug op de baan schrik ik als er geen lopers van de serie voor mij op de baan lopen en er wel een groep klaar lijkt te staan bij de start, zou mijn serie al op het punt staan te beginnen? Nee, er blijkt weer een technische storing geweest te zijn, waardoor de start van de eerste serie een kwartier vertraging heeft opgelopen. Dat betekent dat ik nog extra tijd heb om warm te blijven. Ik maak nog een sanitaire stop inm de hoop de problemen van vorig jaar te voorkomen en meldt me wat later bij de start. 

Net als vorig jaar wordt er een watervalstart gehouden in verband met het grote aantal lopers in de serie (ruim 25) en ik sta weer in de buitenbanen. Dat heeft als nadeel dat ik het grootste deel van de lopers pas zie als ze me voorbijgaan en ik dus moeilijker kan inschatten wat mijn plekje in de groep moet zijn. Mijn bedoeling is zo rustig mogelijk te starten en bij de laatste aan te haken, maar het tempo zit er gelijk al goed in. Na de eerste bocht probeer ik zo ver mogelijk achterin aan de binnenkant te gaan lopen, Iets voor me loopt Annabelle die ik op de 3000 meter nog een groot deel heb mogen hazen. 

Bij de doorkomst van het eerste rondje hoor ik 1.29, dat is eigenlijk te hard, want mijn doel was 1.38 - 1.40 om rond 20.35 uit te komen, maar ik wil ook niet al na één ronde helemaal alleen moeten lopen. Ik laat de volgens mij laatste loopster mij inhalen en blijf haar nog een paar rondjes volgen. De tweede ronde gaat nog een keer in 1.30, daarna zakt het tempo richting 1.36. Na een eerste kilometer van onder de 4 minuten laat ik een gaatje vallen en moet ik het alleen doen.

Ook de tweede kilometer zit nog rond 4 minuten en ik probeer het gat met het groepje voor me niet te groot te laten worden, maar na zo'n 2500 meter begin ik helaas te voelen dat ik nodig een toilet moet opzoeken. Dat gaat niet meer over en 2900 meter stap ik uit om gehoor te geven aan de roep van de natuur. Terwijl ik richting toilet ga, zie ik nog drie lopers voorbij komen. had ik die in de eerste ronde opgemerkt, dan had daarbij aan willen haken. Jammer maar helaas.

 

Dat ging al weer beter.

De westrijden van de Keistad Baancompetie volgen elkaar snel op. Gisteravond stond de 1500 meter op het programma. Na de tegenvallende 3000 meter van vorige week was het tijd voor revanche. En het moest ook wel een beetje beter want deze keer stond ik ingedeeld in serie 5 met veelal snellere lopers. Grappig detail dat er naast mij nog vier andere lopers van AV Pijnenburg aan start stonden, allemaal jeugdleden (U14 of U16). Ik was sowieso de oudste deelnemer in deze serie. De zoon en dochter van R. stonden ook in de serie. Ze vertelden me dat ze K. de tip hadden gegeven met mij mee te gaan omdat ik wel zou weten hoe dit in te delen.

Het was gelukkig iets warmer dan vorige week, droog en er stond vrijwel geen wind. Ik moest weer aan de buitenkant starten en zag een aantal snelle lopers er vandoor gaan. Halverwege het eerste rechte stuk vond ik een gaatje om aan de binnenkant te kunnen lopen en liet me met het groepje mee voeren. Het tempo voelde hard, maar niet te hard. Ik had de afgelopen weken een aantal trainingen gedaan met korte intervallen waarin ik net iets sneller liep dan 3:40 per kilometer en dat hielp. Aan het eind van de eerste bocht liep ik vlak achter K. Ze liep net iets langzamer dan ik wilde. In het passeren tikte per ongeluk haar voet aan, maar gelukkig zonder gevolgen.

Ik liep op gevoel en had geen tijd om op mijn horloge te kijken, bijblijven was het idee. Uit strava haal ik dat  de eerste ronde in 84 seconden ging, net iets harder dan de bedoeling was. Ik bleef achter een andere jongedame lopen, waarbij ik voor mijn gevoel af en toe een beetje moest inhouden, dat was niet erg, want zo kon ik nog iets over houden voor de tweede helft. Het tweede rondje was met 90 seconden inderdaad iets langzamer. Op het 1 kilometerpunt ging het tempo er nog iets meer uit besloot ik in te halen, maar die kleine versnelling voelde ik 150 meter verder al in mijn benen. De laatste 300 meter werden zwaar, De jongedame die ik had ingehaald, kwam nog weer voorbij en het ontbrak aan energie om mee te gaan. Toch ging mijn snelheid nog wel weer iets omhoog, maar op 30 meter kwam K. als een raket voorbij, kijk maar naar mijn verbaased blik op de laatste foto. Toch ben ik best tevreden met mijn eindtijd van 5:31, wat ook weer een clubrecord bij de M 60 oplevert.

20 seconden te langzaam

 De tijd vliegt, het is alweer maart en de Keistad Baancompetitie is weer begonnen. Het vliegen van de tijd zorgt er ook voor dat ik weer een jaar ouder ben en nu als zestigjarige rond loop. Als competatief ingestelde loper zie ik dat ook als een kans, want ik val nu in een andere leeftijdscategorie, onder andere voor de clubrecords. Die twee zaken kwamen gister bij elkaar. want er stond een 3 kilometer op het programma en het huidige record stond op 11:59. Vorig jaar liep ik 11:55, dus wie weet zou ik dit record kunnen verbeteren.

De eerste wedstrijd van de baancompetitie begint vroeg in het jaar en echte snelheid hebben lopers dan traditioneel niet in de benen. In de afgelopen weken had ik een aantal keer 6 x 500 meter op 4 minuten per kilometer getrained en daarbij gemerkt dat ik best moeite had met dat tempo. Bo. Daarnaast voelde ik een verkoudheidje opkomen en was het gisteravond behoorlijk koud. Bij het inlopen vond ik de lucht droog in mijn keel. 

In de serie-indeling zat ik in de tweede serie, op papier als één van de snelste lopers. Het risico zat er in dat ik geen geschikt groepje zou vinden om aan te haken. Ik moest helemaal aan de buitenkant starten. De start liet lang op zich wachten door technische problemen, zodat we allemaal weer afkoelden, maar uiteindelijk konden we weg. Waar ik voor vreesde gebeurde bij het uitkomen van de bocht probeerde ik een beetje in te schuiven, maar het tempo was voor mijn gevoel zo laag dat ik er langs liep en de kop overnam. De eerste twee honderd meter was met 46 seconden niet bijzonder snel voor een start, dus mijn gevoel dat er langzaam gestart was, klopte.

En zo liep ik op kop van een groep(je) geen idee wie mij volgden, maar Annabel zat er wel bij die vooraf had verteld onder de 12 minuten te willen lopen en graag door mij gehaasd wilde worden. Martin stond bij de start om mijn doorkomsttijden ten opzicht van het gewenste schema door te geven. De eerste twee 3 rondjes zat ik 2 seconden onder het schema. Dat was mooi, maar het ging niet zo ontspannen als dat het zou moeten. Tot overmaat van ramp voelde ik snel dat de veter van mijn linkerschoen losging. Ik wist het nog een twee rondjes vol te houden, maar toen gaf ik de kop over en 200 meter later moest ik het groepje laten gaan en daarmee ook het schema. 

Ik verloor 3 tot 5 seconden per rondje en werd nog een keer ingehaald zodat ik 6e liep. In de laatste ronde hervond ik nog iets van energie en met een eindsprint wist ik alsnog 5e in de serie te worden in een eindtijd van 12:16. 20 seconden langzamer dan waar ik op had gehoopt. De mooie foto's komen weer van Harry van 't Veld.

Florijnwinterloop 2025

 Het is alweer 2025 en als het even kan loop ik op de eerste zaterdag van het jaar mee met de Florijnwinterloop in Woudenberg. Dat is ook dit jaar weer gelukt. Normaliter schrijf ik me ter plaatse in om niet verrast te worden door winterse weersomstandigheden, maar deze keer nam ik een paar dagen eerder het startnummer over van iemand die wegens een blessure niet kon meedoen. Net als andere jaren had ik een paar passagiers: Martijn, via wie ik het startnummer had overgenomen en Selina, die zich op de vrijdagavond nog meldde. Verder liet Kees 's morgens weten dat hij vanuit Nuenen zou komen om ook mee te lopen. Natuurlijk waren er ook nog wat wedstrijdlopers van AV Pijnenburg, maar ik wist al vooraf dat ze allemaal sneller zouden zijn dan ik.

Het startnummer kon nog op mijn naam gezet worden en bij de inschrijving trof ik Kees, zodat we samen een stukje van het parcours konden verkennen en tijdens het inlopen de plannen konden bespreken. Hij hoopte rond 3.50 per kilometer ter lopen en net boven het uur uit te komen. Ik zou proberen 4.30 te lopen waarmee ik in de buurt van 1 uur en 12 minuten moest finishen, net als vorig jaar. In het startvak bleef ik een beetje in het midden om niet direct met een te snelle groep mee te gaan, de rest stond allemaal verder naar voren. Ik zag nog wel Alexander, een loper die vorig jaar ongeveer dezelfde tijd liep als ik.

Na de start ging ik op zoek naar een lekker gevoel en een groepje. Ik haakte een tijdje aan bij een meneer op Bare-foor schoenen. De eerste kilometer ging met 4.18 net iets te hard. Iets voor ons liep een wat groter groepje met onder andere Annabelle, die voorheen bij AV Pijnenburg liep en daarvoor liep nog Alexander. Ik dacht eigenlijk dat ik daarbij aan zou moeten kunnen haken. Mijn maatje leek een beetje te vertragen en ik ging er voorbij en sloot aan bij het groepje met Annabelle, waar twee andere dames het tempo aangaven. Ik merkte dat ik een beetje had geforceerd om aan te sluiten,maar hoopte dat ik in dit groepje een beetje kon herstellen. Het tempo bleef wel hoog tussen 4.18 en 4.24. We passeerden weer Harry van 't Veld die weer hele mooie foto's maakte

Langzaam kreeg ik het wat lastiger en bij de bocht naar de Doornseweg, na 6 kilometer liet ik het groepje gaan. Nu werd het lastig en mijn tempo zakte een beetje naar rond 4.30. Ik had nog wat speling om op de gewenste eindtijd uit te komen, maar begon een beetje in te leveren. 

Diverse lopers kwamen mij voorbij, terwijl één loper steeds achter me bleef lopen. Na 10 kilometer passeerde Annabelle die last had van steek. Na 11 kilometer was de energie op en liet ik het tempo wat verder zakken tot net onder 5 minuten per kilometer. Op de foto's is het ook wel zichtbaar.

Op het eind ging het nog weer een beetje sneller en mijn eindtijd was 1:13:59. Ongeveer anderhalve minuut langzamer dan vorig jaar. In de uitslag zie ik dat de mensen die ik in het begin volgde rond 1:10 of sneller hebben gelopen, ik had dus niet het goeie groepje gevonden. 

Kees zette met 59 minuten 17 seconden een hele snelle tijd neer:

Nieuwe schoenen

 Afgelopen jaar liep ik ruim 1600 kilometer. Voor veel lopers is dit niet een opvallende hoeveelheid, maar sinds 2014 liep ik niet zoveel. Volgens Garmin heb ik ondertussen ook ruim 1100 kilometer op mijn Brooks Hyperion gelopen en nu begint er toch echt een beetje slijtage aan de zool zichtbaar te worden. In het afgelopen jaar heeft dit paar dienst gedaan als algemene trainingsschoen, ze zijn niet zo snel als de Ascics Magic Speed 3, die ik vooral voor wedstrijden en verharde ondergrond gebruik. Tijd voor nieuwe. Al bij binnenkomst bij de Runnersworld Utrecht werd me duidelijk dat het lastig zo niet onmogelijk is vergelijkbare schoenen te vinden. Hardloopschoenen hebben tegenwoordig dikke zolen met veel demping en meestal een plaat van bijvoorbeeld carbon. In de afgelopen jaren heb ik vooral gelopen op lichte schoenen met weinig demping, zodat ik de enerige van het landen gelijk weer hergebruik voor de afzet (reactief, kort grondcontact). 

Een carbonplaat in de zool zorgt wel voor een reactief effect. De verkoper ging voor mij op zoek en vond toch wat geschikte alternatieven. Na wat proefrondjes en een vergelijking van de prijs viel de keus op de New Balance FuelCell Rebel v4. 

Oudejaarsdag = Sylvestercross

Traditioneel stond ik 0- oudejaarsdag al vroeg te helpen met het bakken van oliebollen. Rond een uur of één kwam vriend P, samen met zijn dochter uit het noorden van het land om weer mee te doen met de Sylvestercross. Het is al de derde keer dat ze samen meedoen. Daarvoor was P er ook al eens alleen, Ondertussen hebben ze samen al diverse marathon avonturen beleefd: New York, Tokio, Berlijn en dit jaar staat Londen gepland. Ze worden daardoor ook steeds sneller, Afgelopen zaterdag liepen ze nog een halve marathon in 1:38 en 1:40. Dat is mij de laatste jaren niet gelukt. Toch lukte het me steeds om ze bij de cross voor te blijven, maar of dat dit jaar weer ging lukken, was de vraag. Bovendien wilde ik me deze keer een beetje inhouden om zaterdag goed aan de start te staan voor de Florijnwinterloop.

Samen fietsten we door Soest naar het parcours. Daar hadden we ruim de tijd voor een warming-up, voordat we een plaatsje vooraan in het startvak vonden. Het was niet zo koud als vooraf gedacht en de wind viel gelukkig ook mee. Ik liep wel in lange tight en had handschoentjes aan, die kon ik als het te warm zou zijn wel uitdoen en acter in mijn broek stoppen. Omdat we toch wel even moesten wachten tot de start besloot ik om rustig te vertrekken. De eerste kilometer gaat grotendeels door mul zand en daar kun je jezelf al opblazen, dat was niet de bedoeling. P vertrok echter best wel hard en ik besloot om hem voorlopig te volgen. Hij dacht blijkbaar dat ik al ergens voor hem liep en pas na een paar honderd meter had hij me in de gaten. Samen slalomden we door het zand, langs Tanneke die traditiegetrouw weer ons stond aan te moedigen.

In december had net als afgelopen jaren weer clinics gegeven aan een aantal deelnemers voor de Sylvestercross. Bij de laatste parcoursverkenning lag één pad er niet heel goed bij, het was glad door diverse plassen. Gelukkig was dat nu geen probleem en ook de boomwortels waren met gele verf gemarkeerd. We liepen samen redelijk vlotte kilometers tussen 4:40 en 4:30. Sinds vorig jaar is er een pittig hellinkje met mul zand in het rondje opgenomen bij de doorkomst langs de finish. Daar probeerde ik op techniek mijn snelheid een beetje vast te houden. P liet een gaatje vallen, maar ik merkte dat ik me daar wat geforceerd had en toe hij weer aanslootzei ik hem dat hij maar moest doorlopen. Mijn snelheid zakte naar ongeveer 4:50. Maar daarna kon ik consolideren en liep ik redelijk ontspannen verder, steeds in het gezelschap van een loper op blote voeten. P verdween langzaam aan uit het zicht. 

Bij de doorkomst van de tweede ronde kon ik mijn handschoentjes kwijt aan Tanneke en gemotiveerd door de aanmoedigingen ging deze weer een klein beetje sneller. Op een kleine 40 seconden van P kwam ik net onder de 46 minuten over de streep.