Sinds mei 2004 ben ik verslaafd aan het hardlopen. Sindsdien heb ik diverse uitslagen en plaatjes verzameld. Een blog is een mooie manier om ze bij elkaar te houden en jullie (?) ervan te vertellen. Hier vind je een verslag van mijn prestaties en andere hoogte- en dieptepunten.
Ik probeer in ieder geval wekelijks iets toe te voegen. Laat maar weten wat je er van vindt.
In de maand januari heb ik lekker verder getrained. twee keer per week met de groep mee, in het weekend een duurloop en af en toe als hulptrainer. Daartussendoor had Wim ook nog een 5 kilometer testloop op de baan ingeplanned. Er werd wat gemopperd, want dit was toch niet de tijd van het jaar voor een 5 kilometer op de baan. Maar ieder mocht dit als een test beschouwen: een meetmoment, waarbij je zelf mocht beslissen hoe diep je wilde gaan. Ik besloot te proberen om in ieder geval niet in te veel te verrliezen in de laatste twee kilometers. Zoals gebruikelijk startte ik snel, maar direct na de eerste bocht liet ik de Erik, Daan, Bas en Jos gaan en ging ik op zoek naar mijn eigen tempo. Titus sloot bij mij aan, maar nam niet over. Het zag er naar uit dat ik de komende rondjes het tempo mocht gaan maken. De eerste ronde ging in 1:30. Nog steeds vrij hard, daarna kwam ik in een beter tempo terecht. Zo mooi vlak als in november was het echter niet. Toen liep ik 3x 3:54, nu was het 3:50, 3:58 en 4:03. Maar in november kon ik mee lopen in een groepje, nu moest ik het alleen doen. Boevendien was het twee manden geleden naar 3 kilometer helemaal op. Nu wist ik weer wat te versnellen: 4:01 en 3:57. De vier lopers voor me hadden al snel zo'n 100 meter voorsprong, maar Bas moest daar lossen en daar liep langzaam op in. Ondertussen kwam Selina voorbij, die liep wederom een beetje te hard voor me. met nog zo'n vier rondje te gaan had ik Bas ingehaald en zag ik dat ik weer dichterbij Jos kwam. Dat motiveerde om door te gaan en Titus moest lossen. In de laatste ronde stond in eens Erik bij de finish. Hij had zich een rondje vergist. Jos versnelde en bleef buiten bereik. Ik wam over de streep in een keurige 19:57. Ik had gehoopt op 19:50, maar dat komt de volgende keer wel.
Die tijd verhoudt zich trouwens wel keurig met mijn 10 EM van Woudenberg. Althans als ik de calculator van "Het geheim van Hardlopen" mag geloven. Die site is gekoppeld aan een boek dat ik met Kerst van mijn hardlopende zwager en zijn vrouw kreeg. Een boeiend boek waarin veel theoretisch onderbouwing staat over waarom je de tijden loopt die je loopt. Steeds wordt weer de relatie met VO2-Max gelegd en de tijden die je op basis daarvan mag verwachten. Er zijn correcties voor leeftijd en omstandigheden zoals ondergrond, wind, temperatuur en heuvelachtigheid. De uitkomsten verschillen niet echt van de waardes die Aaldrik op de runnerscup gebruikt, maar het is interessant om de theorie er achter te lezen. Het boek is vlot geschreven en voor mij extra leuk omdat de schrijvers uit de buurt komen en daarom foto's van wedstrijden uit de omgeving hebben gebruikt. Ik kwam ze ook tegen bij de Florijn Winterloop.
Die Florijn Winterloop heeft er voor gezorgd dat ik januari een mooi "koninkrijk" bij elkaar heb gelopen in het hardloopspel. Dat is een nieuwe dimensie die is toegevoegd aan looptijden.nl. Op die site hield ik al een tijd de wedstrijden bij die gelopen heb. Met het Hardloopspel kun je al je gelopen rondjes uploaden. Die worden vervolgens verdeeld over "tegels" die over Nederland gelegd zijn. Je kunt "tegelkoning" worden als je in een maand de meeste kilometers in die tegel gelopen hebt. In januari was ik de tegelkoning van de tegel Soest Zuid:
Dat levert weer een nieuw verslavend element: doen jullie ook mee en op welke tegels kan ik jullie vinden?
In de serie dieren, deze keer de raaf. In de afgelopen periode had veel gelopen met wedstrijden en trainingen. Vanaf 31 december kwam ik tot 6 keer in 10 dagen en ruim 80 kilometer. Het mocht zondag dus wel een beetje minder. Ik koos voor een rondje over de Stulp. Het was prachtig weer dus er waren ook veel wandelaars onderweg, maar er bleef genoeg ruimte over om lekker door te kunnen open. Als vanzelf lag mijn tempo wat hoger.
De Stulp is één van de prachtige gebieden in de omgeving. Na zo'n 4,5 kilometer hoorde ik een bekend krassend geluid ergens achter me in de lucht. Het drong al snel tot me door dat dat een raaf moest zijn. Al lopend probeerde ik het open gebied naast mij in de gaten te houden en al snel daarna zag ik een grote zwarte vogel overkomen en even verder op naar beneden duiken. Daar verdween de de raaf uit zicht. Dat was weer een extra bonus bij een rondje hardlopen.
Nog maar net bekomen van de verbazing over een PR op de Sylvestercross, stond ik gister aan de start in Woudenberg voor de Florijn Winterloop. Een prima georganiseerd evenement op een schappelijke afstand met een mooi rondje over goede wegen zonder extreme hoogteverschillen en waarbij rekening is gehouden met de meest voorkomende windrichting. Voorinschrijven is niet noodzakelijk, zodat je op het laatste moment de weerssituatie kunt bekijken om over je deelname te beslissen. Vroeger wilde het in Nederland nog wel eens sneeuwen of vriezen begin januari. De voorgaande twee jaar was dat niet het geval en ook deze keer stond niets mijn deelname in de weg.
Op donderdag had ik nog lekker getrained: 9 x heuvelop op de Kolonieweg, vooral op souplesse, waarbij mijn hartslag niet al te veel omhoog schoot. Ik kon dus fris aan de start staan. Het inlopen voor een wedstrijd is nooit een graadmeter, ook deze keer had ik de indruk dat een tempo van 5 minuten per kilometer ongeveer het maximaal haalbare zou zijn. Vorige jaren was er een relatief grote deelname van AV Pijnenburg, maar deze keer deden alleen Gerrie, Lotje en Selina mee. Vlak voor de start zagen we ook nog Jan H. Ik had een plekje redelijk vooraan op het smalle weggetje. We stonden dicht tegen elkaar aan, dus echt koud werd ik niet ondanks dat ik lekker in mijn korte tight en kort shirt zou gaan lopen.
Ondanks mijn PR van de Sylvestercross had ik geen hele hoge verwachtingen. De tijd op de Montferlandrun van een maand eerder was niet heel scherp. Als ik onder 1:12 zou lopen was het al mooi. Ik hoopte door behoudend te beginnen met kilometer van 4:25 wat over te houden voor de laatste 5 kilometer, die traditioneel moeilijk zijn. Dat betekende dat ik de verleiding moest weerstaan om direct mee te gaan met de mensen om me heen, maar eerst mijn eigen tempo moest zoeken. Dat ging bijzonder goed. Ik hield het tempo op mijn Garmin een beetje in de gaten en het lukte om de eerste kilometer door te komen in 4:22. Dat was een stukje langzamer dan vorig jaar (4:11). In de vogende kilometers bleef ik de handrem er op houden. Als ik het idee kreeg dat het wat harder ging controleerde ik dat op mijn Garmin en paste ik mijn tempo aan. Dat betekende dat ik af en toe bewust loste bij een groepje waar ik in liep, maar dan kwam er wel weer een volgend groepje. De kilometers 2 t/m 6 gingen zo tussen 4:18 en 4:22.. Zoals je hieronder kunt zien was dat ongeveer gelijk aan vorig jaar en iets sneller dan 2011. Opvallend in die vergelijking is dat kilometer 6 altijd een beetje langzamer is.
Ondertussen had ik een aantal lopers weer ingehaald die me eerder voorbij waren gelopen. Een lange kalende man en een groepje met 3 dames die op dat moment rond de 10e plaats (dames) in de wedstrijd liepen. Vanaf kilometer 6 ging mijn tempo wat omhoog, misschien door dat groepje? Er volgden 3 kilometers van 4:14, één van 4:17 en weer één van 4:14. Ik liep langzaam van loper naar loper, bleef er even bij en liep weer weg. Het leek erop dat er een scherpe tijd in kon zitten. Dat werkt altijd motiverend. Als het zou lukken de overige kilometers ook onder 4:25 te houden, moest ik in de buurt van 1:10 kunnen komen. Maar het gevreesde stuk begon nu pas. Ik liep op dat moment samen met iemand anders die bekende nog nooit zo hard gelopen te hebben. Ik zag zelf dat mijn tempo onder 4:10 lag en hield even in. Het was te vroeg om nog te forceren. Zo liepen we een stukje samen onder andere langs huize den Treek. Daar zit nog een klein klimmetje. Vervolgens kwam er nog een stuk tegen de wind. Ik forceerde een beetje om naar een duo voor me toe te lopen en bleef er vervolgens even achter hangen. Dit zwaare stuk ging wel iets langzamer, maar met tijden weer rond 4:20 was ik zeer tevreden.
Toen we de bocht naar de laatste kilometer ingingen, probeerde ik buiten om weer op kop te komen bij deze twee lopers, maar daarbij moest ik vol door de wind, dat was te veel van het goede. Iets verderop moest ik ze toch laten gaan. In de laatste paar honderd meter kon ik nog wel weer tempo maken door vooral op techniek hard te gaan, dat werd dus toch mijn snelste kilometer (4:13). Met de finish in zicht kreeg ik vleugels toen ik de klok op 1 uur 9 zag staan. ik verwachtte op basis van mijn eigen timing 1:09:35, in de officiële uitslag staat zelfs 1:09:27.
Ik ben blij met de tijd en met de vlakke race. Minder dan 10 seconden verschil tussen de snelste en langzaamste kilometers.
Hoewel het de afgelopen weken rustig was op mijn blog, zeg maar rustig stil, heb ik niet stil gezeten. Het was druk, zowel op mijn werk als privé. De trainingen met de groep schoten er zelfs af en toe bij in en wedstrijden gingen helemaal niet lukken. Daarom liep ik dit jaar mijn runnerscup niet vol, maar dat was eigenlijk al mis gegaan tussen februari en september.
Voor de Sylvestercross had ik natuurlijk wel tijd. Dit is sinds 2008 een familietraditie. Derk en Kees lopen ook mee, collega Leon moest wegens ziekte afzeggen. Derk nam twee vrienden mee, samen zouden ze drie rondjes gaan lopen. Kees zou er weer twee doen. Door de afmelding van Leon besloot ik dan maar voor me zelf te gaan lopen en eens te kijken of ik nog een snelle uitvoering kon doen. Of dat heel verstandig was met de FlorijnWinterloop van aanstaande zaterdag zou ik later wel bepalen. Voor de start kwam ik al diverse bekenden tegen, waaronder een flinke delegatie van de groep A-recreanten waar ik regelmatig hulptrainer ben.
Om de Sylvestercross een beetje snel te kunnen lopen moet je eigenlijk bij de start vooraan staan, dus vroeg in het startvak aanwezig zijn. Zo gezegd zo gedaan, dus al om kwart voor drie schoven Kees ik aan. Derk zou met zijn vrienden verder naar achter staan. Vijftien minuten wachten, betekende ook afkoelen, dus toen eindelijk het startschot viel en we door het dit jaar zware mulle zand moesten ploegen, viel dat niet mee. Kees volgde in het begin en verloor in de loop van de twee rondjes weinig.
Na de passage door het zand probeerde ik wat te herstellen, maar het viel niet mee om in een ritme te komen. Ik had wel de indruk dat het vrij hard ging, maar door het sterk wisselende parcours gaven de kilometer tijden op de Garmin geen indicatie. Ik zag tijden tussen 4:08 en 4:30 en weer terug. Door de start vooraan werd ik vooral ingehaald door nog snellere mensen, maar ik had redelijk vrij baan en pas na anderhalve ronde begon ik achterblijvers te dubbelen. In de laatste ronde werd het wel lastiger om om de achterblijvers heen te komen. Over het zand wist ik meer snelheid te houden dan veel anderen en het werd nog een leuk sprintje met twee dames. Eén bleef me net voor, de andere wist op de streep in te halen.
Pas even voorbij de finish zette ik de tijd van mijn Garmin stil. Ik zag een tijd van net boven 38 minuten. Dat betekende dat ik waarschijnlijk net onder de 38 minuten gelopen had. Uiteindelijk bleek het 37:38 Daarmee verbeterde ik de tijd uit 2007 (37:52). Kees was al binnen met 25:39. Derk volgde even later in 47:42.
Met een flinke delegatie stond de wedstrijdgroep dit jaar aan de start van de Montferland Run. Theo had Berend, Edgar en Stef meegenomen. In de tweede auto reed Erik samen met Titus en mij. 's Heerenberg is niet naast de deur, maar we met een starttijd van 12:00 hoefde we niet heel vroeg weg en het was mooi weer hoewel 's morgens nog een beetje fris. Alle auto's werden richting een bedrijventerrein geleid en vandaar was het een kilometer wandelen naar de start. Erik, Titus en ik zochten een plekje voor onze tassen in de tent en verkenden al inlopende de laatste kilometer van de wedstrijd. De Montferland Run gaat door een mooi gebied, maar het parcours kent een paar pittige hellingen. In de laatste 1500 meter zijn die wel zo ongeveer achter de rug en vanaf 900 meter is het alleen maar naar beneden met een relatief vlak einde.
Voor de start troffen we de andere vier nog even en wensten elkaar succes. Daarna richting startvak. Met bordjes was een globale indeling weergegeven zodat de snellere lopers vooraan zouden kunnen starten. Erik, Stef, Theo en Titus verdwenen naar voren. Berend, Edgar en ik bleven hangen bij een bordje met 55-59. Dat was ruim sneller dan onze ambitie (en mogelijkheden), maar dat gold zo op het eerste gezicht ook wel voor de lopers om ons heen. We probeerden de spieren een beetje warm te houden, maar ruim een kwartier wachten op het startschot was wel een beetje lang. De hartslag daalde weer flink. Dat was dus een extra reden om rustig te starten. Dat was toch al het plan. Er stonden twee lange hellingen te wachten waarin we in een kilometer 50 meter zouden stijgen. De eerste tussen kilometer 5 en 6 en de tweede tussen 8 en 9. Het plan was, dat ik dan nog voldoende over zou hebben om wat te versnellen.Omdat we niet vooraa
Omdat we niet vooraan stonden duurde het een minuutje voor we daadwerkelijk over de startstreep konden en moesten we daarna een beetje slalommen tussen langzamere lopers door. In onderstaand filmpje komen Titus en Stef door rond 2 minuten. Berend en ik rond 3:07 en Edgar daar direct achter.
Al snel draaiden we 's Heerenberg uit en zagen we een kleurig lint van lopers door de lichtglooiende velden naar Stokkum. Een mooi gezicht. Ik liep samen met Berend en vond dat wel mooi. De eerste kilometer ging in 4:45 en langzaam ging het tempo wat omhoog. Eerst liep een stukje voor Berend, daarna kwam hij weer voorbij en volgde ik hem met gemiddeld 4:30 per kilometer. In dat tempo zou ik uitkomen tussen 1:07 en 1:10. We waren nog steeds andere lopers aan het inhalen en dat zou de hele wedstrijd zo blijven. Na 4 kilometer moest Berend een gaatje laten vallen toen ik tussen een paar lopers door glipte. Daarna heb ik hem niet meer gezien.
Een kilometer verder stond ik aan de voet van de eerste echte klim. Ik dacht terug aan de workshop looptechniek van de dag eerder. Lang maken, heupen naar voren, knie snel naar voren, afzet onder het lichaamszwaartepunt, voet snel naar de grond en actieve arminzet. Zoveel mogelijk op souplesse probeerde ik naar boven te gaan. Het tempo ging uiteraard wat naar beneden, maar ik bleef zwoegende lopers inhalen. Na 4:50 was ik boven en kon ik aan een afdaling beginnen. Ik bleef doorrollen en ging hard naar beneden. Mijn tempo liep op tot 3:21. Daarna volgde een vlak stuk met waterpost waar ik een slokje wist te bemachtigen. Wat ik had verwacht gebeurde. Ik nam het hogere tempo van de afdaling mee in het vlakke stuk en liep nu rond 4:20.
In de tweede lange klim trok ik me op aan een jongedame in een groen shirt. Ze liep mooi en net iets langzamer dan ik en was daarmee een mooi richtpunt. Ik kwam in 45 minuten door op 10 kilometer. De tweede 5 waren daarmee ongeveer een minuut sneller dan de eerste. Een eind verder kwam de dame in groen mij weer voorbij. Ze bleef zo'n 20 meter voor me lopen. In de laatste stevig klim op zo'n 12,5 kon ik nog een keer extra aanzetten. Dit was nog een keer 20 meter stijgen in 500 meter. Hierna was het meeste klimwerk wel voorbij en er zou alleen nog een mooie afdaling volgen.
Helemaal voluit ging ik niet meer in die laatste 900 meter. Ik begon wel moe te worden en was een beetje bang dat ik de coördinatie miste om veilig op volle snelheid over de klinkertjes te gaan. Ik bleef wel andere lopers inhalen en zelfs in de laatste 20 meter wist ik de laatste nog te passeren. Direct na de finish keek ik op mijn horloge en zag dat ik ongeveer 1:06 gelopen had. Dat was boven verwachting. Ruim een minuut sneller dan ik had gehoopt en de laatste 5 kilometer in 21 minuten.
De officiële eindtijd is zelfs 1:05:55. Bij de finish trof ik al snel Erik (58:40), Tius (1:01:21), Stef (1:03:02) en Theo (1:04:29). Berend (1:07:49) kwam kort na mij binnen en even later volgde ook Edgar (1:13:27).
Dat zei een onbekende fietser vandaag, toen hij me voorbij kwam na zo'n twaalf kilometer tijdens een mooie duurloop door het bos bij Lage Vuursche. Hij had een tijdje achter me gereden en het dus blijkbaar goed kunnen zien. "Bedankt", stamelde ik bedremmeld en daarna liep ik nog iets makkelijker de laatste 5,5 kilometer. Het was weer een mooi nieuw rondje, een verlenging van het rondje over de Zwarte weg en ik liep lekker. Het tempo was best stevig en mijn hartslag bleef net boven de 70%.
Het compliment van de fietser was voor mij ook een bevestiging. Sinds begin dit jaar heb ik extra aan mijn techniek gewerkt. Ik let op mijn arminzet, zorg dat ik me lang maak en m'n heupen naar voren duw. De landing en afzet is onder mijn zwaartepunt en ik het lukt me ook om dit vol te houden als ik vermoeid raak. Over een paar weken hebben we een praktijk workshop over looptechniek. Ik ben benieuwd of de trainer er net zo over denkt.
Bij de training van afgelopen donderdag liepen we 3 x 10 minuten. De eerste twee deed ik het rustig aan. De laatste liet ik me verleiden om samen met Theo wat te versnellen. Ik kon op souplesse prima mee en we haalden een aantal lopers in die al iets waren uitgelopen. Ik durf daarom wel weer een wedstrijd aan en heb me aangemeld voor de Montferland Run op 1 december. Een hele snelle tijd zal het nog niet worden. Ik hoop 'm ondanks het heuvelachtige parcours vlak te kunnen lopen en er een goed gevoel aan over te houden.
De uitslag van de 5 kilometer wedstrijd is bekend. Uiteindelijk werd het 20:18, zoals je hierboven kunt zien. Daarin staan ook mooi mijn rondetijden. Blijkbaar heb ik het vooral laten liggen in twee de rondjes naar 3800 meter en naar 4600 meter. Die gingen in 1:46 en 1:43. De andere rondjes lagen allemaal tussen 94 en 98 seconden.
Alweer voor het tweede jaar werd in november een 5 km testloop gehouden met tijdregistratie onder een ludieke naam. Vorig jaar was het de Bananenrace, deze keer het Magic Jellybean Gala. Voor mij een mooie gelegenheid om weer een 5 kilometer op de baan te lopen, want dat was ook al weer een jaar geleden. Vorig jaar was ik in vorm en liep ik een pr, dat zou er dit jaar niet in zitten. Hoewel ik de laatse weken weer lekker loop en ook weer wat snelheid begin te ontwikkelen heb ik nog steeds een aardige achterstand. Daarbij komt dat ik in het voorafgaande weekend weer mijn spelletjesweekend met weinig slaap had en ik had het gevoel dat er een verkoudheidje aan zit te komen. Bovendien waren de weersomstandigheden ronduit beroerd: harde regen, koud en een stevig windje.
Om 20:00 mochten we starten.Bij de start zag ik dat Vincent, die me als fysiotherapeut behandeld heeft, ook mee deed. Voor hem was het een trainingsloop en hij wilde ongeveer 20 minuten lopen. Dat leek me een mooie richttijd, dus ik besloot hem te volgen. Stef sloot ook aan en achter mij liep nog iemand anders. Zo liepen we rondje na rondje een mooi strak tempo. Ik zag kilometertijden van rond 3:55, waarmee we ruim onder de 20 minuten uit zouden komen, maar ik kon goed tot 2,5 kilometer goed volgen. Een rondje later was het ineens voorbij. In de bocht na 3 kilometer liet ik een gaatje vallen en toen volgden nog 5 lange rondes. Selina kwam voorbij, maar daar kon ik niet meer aanhaken. Volgens mij viel mijn tempo terug naar 4.10 per kilometer. Pas in de laatste 100 meter kon ik nog weer iets versnellen, daarmee bleef ik Theo net voor. Ik kwam in ongeveer 20:16 over de streep Vincent en Stef liepen 19:45. Het verval in de laatste twee kilometer was wel erg groot.
Sinds de zomervakantie zijn al weer ruim twee maanden verstreken. In die tijd heb ik rustig doorgetrained. Zo regelmatig mogelijk, maar af en toe gooide werk of privé roet in het eten. Het was zoveel mogelijk met de handrem er op en dat ging eigenlijk vanzelf omdat ik voor mijn gevoel nog snelheid in inhoud te kort kwam. Een paar weken geleden dacht ik dat ik zelfs mijn knie wat begon te voelen als de training wat langer werd (richting 15 km).
Maar langzaamaan zit er toch verbetering in. Na de Bosmarathon hadden we op dinsdag een presentatie over looptechniek. Veel herkenning: landen en afzetten onder je lichaamszwaartepunt, lopen met je heupen vooruit (lang maken), hakken optrekken van het zwaaibeen zodat de knie snel naar voren kan. In de trainingen daarna heb ik geprobeerd hier nog wat bewuster mee bezig te zijn. Op de donderdagtraining liepen we 3 x 15 minuten met een mooi rondje om Soest. Alleen de Jachthuislaan was erg donker.
Ik liep samen met Petra en we hielden een redelijk strak tempo goed vol. In het weekend liep ik niet de Maliebaanloop, maar zelf een rondje door het bos.
De daaropvolgende baantraining bestond uit 15 x 200. Een beetje bij toeval kwam ik in een groepje met Titus, Erwin en Jos. Normaliter lopen die iets te hard, ik liep de 200-jes ook iets langzamer, maar in iedere rust sloot ik weer aan. Het gevolg was dat mijn 200-jes naar onder de 40 seconden zakten (tot 37 seconden). Dat kwam ook door de nadruk die ik legde op de techniek, vooral de knie-inzet zorgde automatisch voor een wat hogere snelheid. Maar ik wist het tot het einde te volbrengen.
Op donderdag liepen we twee series van 2-4-6-4-2 minuten. En weer lag het tempo vrij hoog. Wim bleef continu de route aanpassen (lees het rondje groter maken) om te voorkomen dat we te vroeg terug zouden zijn. Het totaal was weer 15 kilometer, maar bij terugkomst had ik het gevoel dat ik eventueel nog zo'n serie zou kunnen lopen. Voor afgelopen weekend had ik een vaag plan om als het uit zou komen de Wolfskamerloop te doen. Het zat er niet in. Dus kon ik lekker voor mezelf het bos in. Een groter rondje deze keer, via de atletiekbaan en de trimbaan naar Soestduinen. Vandaar naar het vliegveld en via de Paltzerweg terug. Vlak voor het sppor richting Den Dolder, dan over het ecoduct en over het betonnen fietspad weer naar huis. Samen 16,5 kilometer. Ik heb in de afgelopen maanden niet zo lekker gelopen. Het weer was perfect. De druppels die af en toe vielen waren niet te onderscheiden van wat er van de bomen viel. Het tempo was lekker (ca 5 min/km) en mijn hartslag bleef rond 70%.
Maandag gaf ik als hulptrainer training aan de A-groep. Ze deden enorm hun best bij de warming-up en loopscholing en wisten zelfs het kaatsen goed uit te voeren. Erg leuk om met zo'n groep op pad te mogen.
Gister was er nog een baantraining met 3 x 5 x 400. Dat is een leuke maar zware training. Na een sanitaire tussenstop vertrok ik als laatste en kon gewoon mijn eigen tempo lopen. De eerste twee rondjes ging puur op gevoel en kwamen uit op ongeveer 1:40. Die lijn trok ik door voor de eerste 10, waarbij ik tot mijn verbazing de meeste lopers weer inhaalde. De laatste 5 gingen als vanzelf nog iets harder met ongeveer 1:35. Samen met in- en uitlopen was het weer 16 km. Dat maakt het totaal sinds vorige week donderdag op 55 kilometer. Ik krijg weer wat meer vertrouwen, maar moet nu oppassen dat ik niet overmoedig word.
Dit jaar stond ik niet aan de start bij de Bosmarathon, maar voornamelijk aan de finish. Ik hielp mee met de uitslagverwerking en het computercentrum. Dat was best een uitdaging, want we zouden deze keer gebruik maken van een gehuurd systeem (Chronotrack). Toen ik op zaterdag naar bed ging had ik nog goede hoop dat het op zondag redelijk weer zou zijn, maar met de regen van de afgelopen dagen zou het parcours wel weer zwaar zijn. 's Morgens goot het echter van de regen en buienradar gaf ook geen hoop. We moesten er maar het beste van maken.
En zo stond ik een halve dag in de regen om de tijdregistratie op te bouwen en te zorgen dat uitslagen werden verwerkt en de speaker deelnemerslijsten kreeg. Uiteindelijk werd wedstrijd afgebroken. Het bos was te gevaarlijk geworden met plassen van tientallen centimeters diep. Voor hulpdiensten en de moutainbikers waren de paden onbegaanbaar geworden.
Voor de derde keer deed ik mee met de Utrechtse Heuvelrug Estafette. Het is één van de leukste hardloop evenementen die ik ken. Deze keer deden we mee met een team van de wedstrijdgroep van AV Pijnenburg. Op basis van onze verwachtte eindtijd, mochten we wat later starten, maar half negen is nog steeds vroeg en het was ook frisjes ondanks het beloofde een mooie dag te worden.
Gaandeweg werd de temperatuur aangenamer. En op de wisselpunten was het gezellig druk met alle andere groepen, waaronder een ander team van AV Pijnenburg. We liepen snel in mede door een paar navigatie-foutjes. Dat voordeel verloren we in volgende etappes. Maar vanaf halverwege liepen we bij de eerste vijf teams.
De stemming was opperbest.
En na een inspanning was het tijd voor ontspanning. Dat was dan het voordeel van het lopen van één van de eerste etappes.
En mede door het prachtige weer waren het weer hele mooie routes. Met een eenvoudige camera lukte het toch om vanaf de fiets nog een paar mooie plaatjes te schieten.
Derde wisselpunt
